მე მივიღე ისლამი როგორც სარწმუნოება ისე, რომ არ დამიკარგავს რწმენა იესუ ქრისტეს (მშვიდობა მასზე) ან ყოვლისშემძლე ღმერთის რომელიმე წინასწარმეტყველის მიმართ

„უთხარი, ჰეი წიგნის ხალხო! მოდით საერთო სიტყვებზე შევთანხმდეთ: რომ არავის ვუფარავთ თაყვანს, გარდა ალლაჰისა, და არ ვუკავშირებთ მას არავის...“


(ყურანი 3:64

მოამზადა:


მუჰამედ ალ-საიედ მუჰამედი


 


]წიგნიდან: „რატომ უნდა დავუჯეროთ ისლამის წინასწარმეტყველს მუჰამედს (მშვიდობა მასზე)?“[


[Why Believe in the Prophet of Islam, Muhammad (peace be upon him)?]


ჩვენს სათაურზე დაყრდნობით: ]მე მივიღე ისლამი როგორც სარწმუნოება ისე, რომ არ დამიკარგავს რწმენა იესუ ქრისტეს (მშვიდობა მასზე) ან ყოვლისშემძლე ღმერთის რომელიმე წინასწარმეტყველის მიმართ.], ჩნდება კითხვა:


რატომ არის ისლამი სარგებელი და გამარჯვება? და როგორ შეიძლება რწმენა არ დავკარგო იესუ ქრისტესადმი (მშვიდობა მასზე) ან სხვა წინასწარმეტყველებისადმი?


პირველ რიგში, აუცილებელია, რომ ადამიანი თავისუფალი იყოს პირადი ვნებებისა და მიკერძოებულობისგან, რათა სარწმუნო საკითხებს მიუდგეს რაციონალური და ლოგიკური გონებით — როგორც ამას აღიარებს ჯანსაღი გონება — და გამოიყენოს ფიქრის უნარი, რომელიც ალლაჰმა (ღმერთმა) ადამიანებს განსაკუთრებული წყალობით მიანიჭა.


ეს განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია რწმენის საკითხებში: რწმენა ღმერთში — უზენაეს შემოქმედში — და იმ რწმენაში, რომლის გამოც ადამიანი ანგარიშვალდებულია თავის უფალთან.


ამან უნდა უბიძგოს ადამიანს, სწორად განასხვავოს ჭეშმარიტება და ცრუება და ბუნებრივი მიდრეკილებით აირჩიოს ის რწმენა, რომელიც შეეფერება ღვთის სიდიადესა და სრულყოფილებას.


ადამიანი იგრძნობს ისლამის ღირებულებას და სარგებელს მაშინ, როცა თვითონ იხილავს მტკიცებულებებს მისი ჭეშმარიტების შესახებ და არგუმენტებს, რომლებიც ადასტურებს წინასწარმეტყველ მუჰამედის (მშვიდობა მასზე) გზავნილს, რომელიც მოვიდა, რათა ამ რწმენაში მოუწოდოს ადამიანებს.


ასეთი ადამიანი ადიდებს ალლაჰს იმ გზის ჩვენებისთვის, რომელიც მას ჭეშმარიტი სარწმუნოებისკენ მიუძღვნა — ისლამისკენ — მას შემდეგ, რაც დაანახა მისი ჭეშმარიტება და წინასწარმეტყველის გულწრფელი მოწოდება.


შემოკლებით, ზოგიერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი მტკიცებულება არის შემდეგი:


პირველი:


წინასწარმეტყველი მუჰამედი (მშვიდობა მასზე) თავისი ერის მიერ ბავშვობიდანვე ცნობილია იყო როგორც გამორჩეული ზნეობის ადამიანი.


ეს ზნეობრივი დიდებულება ნათლად მოწმობს ალლაჰის სიბრძნეს მის წინასწარმეტყველად არჩევაში.


ამ თვისებებს შორის ყველაზე გამორჩეულია მისი სიმართლე (სწორად მეტყველება) და სანდოობა (საიმედოობა).


გონივრული არ არის ვიფიქროთ, რომ ადამიანი, რომელიც თავისი ხალხის თვალში ცნობილია ამ პატივსაცემი ღირსებებით — და რომელსაც სწორედ ამ თვისებებზე დაყრდნობით უწოდებდნენ "სანდო" და "მართალი" — უარყოფდა სიმართლეს, ატყუებდა თავის ხალხს და იმაზე უარესი: ატყუებდა ღმერთს, ცრუად აცხადებდა თავის თავს მისი მაცნედ და წინასწარმეტყველად.


მეორე: მისი მოწოდება (მშვიდობა მასზე) სრულად შეესაბამება ბუნებრივ ინტუიციასა და საღ გონებას. ამაში შედის:


👉 მოწოდება რწმენისკენ, რომ არსებობს ღმერთი — ერთადერთი ღვთაება, უზენაესი და ყოვლისშემძლე.


👉 მოწოდება, რომ არავის უნდა შევთხოვდეთ და არავის უნდა ვეწამოთ გარდა მისი — არც ადამიანებს, არც ქვებს, არც ცხოველებს, არც ხეებს...


👉 მოწოდება, რომ არავინ უნდა იყოს შიშის ან იმედის წყარო, გარდა მისისა.


როდესაც ადამიანი ჩაფიქრდება კითხვაზე: „ვინ არის ის, ვინც შემქმნა მე და შექმნა მთელი ეს სამყარო?“ ლოგიკური პასუხია, რომ ის, ვინც შექმნა ეს უზარმაზარი სამყარო და ყველა არსება, აუცილებლად უნდა იყოს ძალმოსილი და ძლევამოსილი ღმერთი — რომელმაც შექმნა ყოველივე არსებულისგან არარსებობიდან.


რადგან აბსურდია ვიფიქროთ, რომ არარსებულმა რამემ რაიმე წარმოშვა.


როდესაც იგი დაუსვამს კითხვას: „ვინ შექმნა ამ შემოქმედ ღმერთს?“


და თუ ვთქვათ, რომ პასუხია: „კიდევ ერთი ღმერთი, რომელიც ძლიერია და აღსავსე დიდებით“ — მაშინ ადამიანი აღმოჩნდება უსასრულო ციკლში, სადაც იგი კვლავ და კვლავ იმავეს ჰკითხავს.


ამიტომ ლოგიკური დასკვნა ასეთია:


არსებობს ერთი ერთადერთი შემოქმედი ღმერთი, რომელსაც არ ჰყავს შემქმნელი — ის არის საწყისი, უძველესი და მისი ძალა აბსოლუტურია. ის ქმნის ყველაფერს არარსებობიდან და ამ უნარის მქონე მხოლოდ ის არის.


ამიტომ ის არის ჭეშმარიტი ღმერთი — ერთადერთი, განუმეორებელი, ერთადერთი, ვინც ღირსია თაყვანისცემისა.


გარდა ამისა, შეუფერებელია ვიფიქროთ, რომ ღმერთი ცხოვრობს შექმნილ ადამიანში, რომელიც იძინებს, შარდავს და განავლის გამოყოფა სჭირდება.


იგივე ვრცელდება ცხოველებზეც (როგორიცაა ძროხები და სხვები), მით უმეტეს, რომ მათი საბოლოო ბედი არის სიკვდილი და მყრალი ლეშად ქცევა.


 📚 (გთხოვთ იხილოთ წიგნი: „მშვიდობიანი დიალოგი ჰინდუსსა და მუსლიმს შორის“)


“A Quiet Dialogue between a Hindu and a Muslim”.  


👉 მოწოდება, რომ არ უნდა გამოვსახოთ ღმერთი ქანდაკებებში ან სხვა გამოსახულებებში, რადგან ის ზედმეტად აღმატებულია, რომ შეესაბამებოდეს ადამიანის წარმოდგენებს ან ხელოვნურ გამოსახულებებს, რომლებიც მათი სურვილებითა და შეზღუდული აღქმით იქმნება.


📚 (გთხოვთ იხილოთ წიგნი: „მშვიდობიანი დიალოგი ბუდისტსა და მუსლიმს შორის“)


“A Peaceful Dialogue Between a Buddhist and a Muslim”.


👉 მოწოდება იმისა, რომ ღმერთი განვწმინდოთ შვილის ყოლის საჭიროებისგან, რადგან იგი არის ერთიანი, არავისგან დაბადებული და, შესაბამისად, არ სჭირდება შვილის ყოლა.


თუ ვთქვათ, რომ მას ჰყავს შვილი — რა შეაჩერებდა მას იმისგან, რომ


ჰყოლოდა ორი, სამი ან მეტი შვილი?


ეს კი აუცილებლად მიგვიყვანს იმ დასკვნამდე, რომ მათაც მივაწერთ ღვთაებრიობას, რაც თავის მხრივ გამოიწვევს თაყვანისცემისა და ლოცვის გადანაწილებას მრავალ „ღმერთზე“.


👉 მოწოდება იმისა, რომ ღმერთს არ მივაწეროთ შეუფერებელი, სამარცხვინო თვისებები, რომლებიც მოიძებნება სხვა რწმენებში, მათ შორის:


•    იუდაიზმსა და ქრისტიანობაში ღმერთის აღწერა, თითქოს იგი ინანებდა ადამიანის შექმნას (დაბადება 6:6)


(ქრისტიანული ბიბლია შეიცავს ებრაულ წერილებს, როგორც ძველი აღთქმის ნაწილს).


ნანობაც და სინანულიც მოდის შეცდომიდან — რაც კი ხდება შედეგების უცოდინრობის გამო.


•    ისლამი მოწოდებს ღმერთისგან ყოველი სისუსტის გამორიცხვისკენ, მაგალითად: ის, რასაც იუდაიზმი და ქრისტიანობა ამბობენ, რომ ღმერთი დაისვენა ცისა და ქვეყნის შექმნის შემდეგ (გამოსვლა 31:17) — და თითქოს თავისი ენერგია აღიდგინა (ინგლისური თარგმანით).


დასვენება და ენერგიის აღდგენა კი მხოლოდ დაღლილობისა და დაუძლურების ნიშანია — რაც ალლაჰის მიმართ შეუფერებელია და შეუმდგარ შეხედულებას წარმოადგენს.


📚 (გთხოვთ იხილოთ წიგნი: "შედარება ისლამს, ქრისტიანობას, იუდაიზმს შორის და არჩევანი მათ შორის")


“A Comparison Between Islam, Christianity, Judaism, and The Choice Between Them”


👉 მოწოდება იმისა, რომ ღმერთი განვწმინდოთ რასიზმის თვისებისგან — ის არ არის, როგორც იუდაიზმი ამტკიცებს, რომელიმე პიროვნების ან ჯგუფის "ადგილობრივი ღმერთი".


რადგან როგორც ადამიანი ბუნებრივად უარყოფს და სძულს რასიზმი — რაც მისი ბუნების ნაწილი და ღმერთისგან მინიჭებული თვისებაა — შეუფერებელია ღმერთს მივაწეროთ ის, რასაც თვითონ ჩააგონა მის ქმნილებაში როგორც მახინჯი თვისება.


👉 მოწოდება რწმენისკენ ალლაჰის სიდიადეში, სრულყოფილებასა და სილამაზეში, რაც მოიცავს:


მისი ძალის უსაზღვროობას, სიბრძნის სრულყოფილებას, ცოდნის ყოვლისმომცველობას


👉 მოწოდება რწმენისკენ ღვთიურ წიგნებში, წინასწარმეტყველებში და ანგელოზებში.


ამ რწმენას ლამაზი ანალოგია მოჰყავს:


როდესაც მანქანა რთული მექანიზმით იქმნება, ის საჭიროებს ინსტრუქციის წიგნს თავისი შემქმნელისგან — რათა სწორად იმუშაოს და არ გაფუჭდეს.


ადამიანი კი გაცილებით უფრო რთული არსებაა, ვიდრე ნებისმიერი მანქანა, და შესაბამისად, მასაც სჭირდება გზამკვლევი წიგნი და სწორი მითითებები, რომ თავისი ცხოვრების წესი მოაწყოს იმის მიხედვით, ვინც ის შექმნა.


ეს გზამკვლევობა მოდის ღვთის წინასწარმეტყველების მეშვეობით, რომლებიც თავად აირჩია — და ვისი მეშვეობითაც ანგელოზმა გადასცა ღვთიური გამოცხადებები, კანონები და სწავლებანი.


👉 მოწოდება, რომ ავამაღლოთ ღვთის წინასწარმეტყველების სტატუსი და ღირსება — და განვწმინდოთ ისინი იმ სამარცხვინო ქმედებებისგან, რომლებიც მათ მიეწერებათ სხვა რწმენებში — ქმედებები, რომლებიც შეუფერებელია არამარტო წინასწარმეტყველისთვის, არამედ უბრალო ღირსეული ადამიანისთვისაც კი.


მაგალითად:


•    იუდაიზმი და ქრისტიანობა აბრალებენ წინასწარმეტყველ აარონს, რომ მან კერპს — ხბოს გამოსახულებას თაყვანი სცნო და არამარტო — მაშენებელი ტაძარიც იყო და უბრძანა ისრაელის ძეებს თაყვანი ეცათ მისთვის (გამოსვლა 32).


•    ასევე, მათ მიაწერენ, რომ წინასწარმეტყველ ლოთმა დალია ალკოჰოლი, შემდეგ კი თავის ორ ქალიშვილს დააორსულა და მათგან შვილები ჰყავდა (დაბადება 19).


ალლაჰის მიერ არჩეულ წინასწარმეტყველთა და მაცნეთა გაკრიტიკება ნიშნავს თავად ალლაჰის არჩევანის კრიტიკას — თითქოს ის არ იცნობდეს დაფარულს და დაკლებული იყოს სიბრძნით, რადგან აირჩია ადამიანები, რომლებიც არ იმსახურებენ მიბაძვას, მაშინ როცა წინასწარმეტყველები უნდა იყვნენ ყველა ადამიანისთვის სინათლის მჩენი გზის ლამპრები.


ამას ერთი ლოგიკური კითხვა მოსდევს:


თუ წინასწარმეტყველები და მაცნეები თავად ვერ გადაურჩნენ იმ უზნეობებს, რაც მათ მიეწერება სხვა რწმენებში — როგორ უნდა გადაურჩნენ მათ მათი მიმდევრები?


ეს გახდება საბაბი, რომ ადამიანები იგივე უზნეობებში ჩავარდნენ და მათი გავრცელება ნორმად იქცეს.


👉 მოწოდება რწმენისკენ სასჯელისა და საზღაურის დღეში (გადაწყვეტის დღეს) — როცა ყველა ქმნილება აღდგება სიკვდილის შემდეგ და დაიწყება ანგარიშვალდებულება.


ვინც ირწმუნა და კარგი საქმეები ჩაიდინა, ის მიიღებს დიდ და მარადიულ ჯილდოს ნეტარ ცხოვრებაში, ხოლო ვინც ურწმუნოებით და ბოროტებით ცხოვრობდა — ის დაისჯება მკაცრი სასჯელით საწამებელ ცხოვრებაში.


👉 მოწოდება მართალი კანონმდებლობისა და ამაღლებული სწავლებისკენ, ასევე წარსული რელიგიების მრწამსში არსებული დამახინჯებების გამოსწორებისკენ. მაგალითად:


- ქალი:


იუდაიზმი და ქრისტიანობა მიაწერენ ევას (ადამის მეუღლეს), რომ მან აცდუნა ადამი და აიძულა აეჭამა აკრძალული ხის ნაყოფი (დაბადება 3:12) და ამიტომ ღმერთმა დასაჯა ის ორსულობისა და მშობიარობის ტკივილებით — და ასევე დასაჯა მისი შთამომავლობა (დაბადება 3:16).


ყურანი კი ნათლად განმარტავს, რომ ადამი ცდუნდა შაითანის (ეშმაკის) მიერ, და არა თავისი ცოლის მიერ: [სურა ალ-არაფი: 19-22], [სურა ტაჰა: 120-122]. ასე ისლამმა გაანთავისუფლა ქალი დამცირებისგან, რაც წინა რელიგიებში იყო გავრცელებული.


ისლამი მოვიდა ქალის პატივისცემის მოწოდებით მისი ცხოვრების ყველა ეტაპზე. მაგალითად:


წინასწარმეტყველმა მუჰამედმა (მშვიდობა მასზე) თქვა:


„ექცეოდით ქალებს კეთილად“ [ბუხარი].


ასევე თქვა:


„ვისაც ქალიშვილი ჰყავს და არ მოსპობს, არ აწყენინებს და არ დააყენებს ვაჟზე მაღლა — ალლაჰი შეიყვანს მას სამოთხეში მის გამო“ [აჰმადის რგოლით].


- ომები:


იუდაიზმსა და ქრისტიანობაში მრავალი ომის ისტორია გვხვდება, რომელიც წამახალისებს ყველაფრის განადგურებას — ჩვილების, ქალების, მოხუცების, მამაკაცების ჩათვლით (მაგალითად: იესო ნავესის წიგნი 6:21 და სხვ.).


ეს სულისკვეთება ხსნის თანამედროვე მკვლელობების წყურვილს და გენოციდებზე გულგრილობას — (როგორიცაა ის, რაც პალესტინაში ხდება).


ისლამში კი ომშიც კი ჩანს წყალობა და ზნეობა:


კატეგორიულად აკრძალულია ღალატი, ჩვილების, ქალების, მოხუცებისა და არამებრძოლების მოკვლა.


მაგალითად, წინასწარმეტყველმა მუჰამედმა (მშვიდობა მასზე) თქვა:


„ნუ მოკლავთ ჩვილს, ბავშვს, ქალს ან მოხუცს“ [ალ-ბაიჰაკის რგოლით].


ის ასევე მოწოდებს ტყვეებისადმი სიკეთეს, თუნდაც ისინი მტრის მხარეს იბრძოდნენ, და კრძალავს მათთვის ზიანის მიყენებას.


📚 (გთხოვთ იხილოთ წიგნი: „ისლამის სწავლება და მისი გადაწყვეტილებები წარსულისა და აწმყოს პრობლემებზე“)


“Islam's Teachings and How They Solve Past and Current Problems”.


მესამე: სასწაულები და უჩვეულო მოვლენები, რომლებიც ღმერთმა მოახდინა წინასწარმეტყველ მუჰამმადის (მშვიდობა მას) მეშვეობით, რათა ის ყოფილიყო მტკიცებულება ღვთის მხარადჭერისა მისთვის. ეს სასწაულები იყოფა შემდეგნაირად:


•    შესაგრძნობი სასწაულები, მაგალითად წყლის ამოდინება წინასწარმეტყველის (მშვიდობა მას) თითებიდან — რაც უმნიშვნელოვანესი როლი შეასრულა მორწმუნეთა წყურვილით დაღუპვისგან გადარჩენაში არაერთ შემთხვევაში.


•    არამატერიალური (სულიერი) სასწაულები, მაგალითად:


o    მისი ლოცვებზე პასუხები, როგორიც იყო მისი ლოცვა წვიმისთვის და ის მალევე მოვიდა.


o    წინასწარმეტყველება დაფარულ საკითხებზე:


მაგალითად, წინასწარმეტყველ მუჰამმადმა (მშვიდობა მას) იწინასწარმეტყველა ეგვიპტეს, კონსტანტინოპოლისა და იერუსალიმის დაპყრობა და მუსლიმთა ხელისუფლების გავრცელება. მან ასევე იწინასწარმეტყველა აშქალონის (ფალესტინაში) დაპყრობა და მისი შეერთება ღაზასთან (ისტორიულად ცნობილი როგორც ღაზა-აშქალონი), როცა თქვა:


„თქვენგან საუკეთესო ჯიჰადი საზღვრის დაცვის ჯიჰადია, ხოლო საუკეთესო მათგანი აშქალონშია.“ [„სილსილატ ას-საჰიჰა“ — ალ-ალბანის მიერ]


ეს წინასწარმეტყველება მიანიშნებს იმაზე, რომ ეს ადგილი მომავალში იქნება გმირული ჯიჰადის ადგილი, რომელიც მოითხოვს მოთმინებასა და გამბედაობას. ყველაფერი, რაც მან იწინასწარმეტყველა, ახდა.


o    მეცნიერული წინასწარმეტყველებები: მუჰამმადმა (მშვიდობა მას) 1400 წლის წინ აღწერა მრავალი მეცნიერული ფაქტი, რომლებიც თანამედროვე მეცნიერებამ დაადასტურა. მაგალითად, მან თქვა:


„როცა სპერმა 42 ღამეს გაატარებს, ღმერთი მასზე ანგელოზს აგზავნის, რომელიც მას ფორმას აძლევს და უქმნის სმენას, მხედველობას, კანს, ხორცსა და ძვლებს...“ [მუსლიმის მიერ გადმოცემული]


- თანამედროვე მეცნიერებამ აღმოაჩინა, რომ ნაყოფის ჩასახვიდან 43-ე დღიდან იწყება ჩონჩხის ფორმირება და ადამიანის ფორმის გამოჩენა — რაც სრულად ემთხვევა წინასწარმეტყველის სიტყვებს.


•    ყურანი — უდიდესი სასწაული, რომელიც დარჩება მოსასჯელ დღემდე. ის გამოირჩევა ენით მიუწვდომელი სტილით, და ყველაზე ფაქიზი არაბული ენის მცოდნეებიც კი ვერ შეძლეს მისი ყველაზე მოკლე სურის მსგავსი ტექსტის შექმნას.


ყურანში ბევრი დაფარული და უხილავი საკითხია ნახსენები, რაც გახდა მრავალი მეცნიერის ისლამში მოქცევის მიზეზი. ] მათ შორის, ვინც ღიად გამოხატა ღრმა აღფრთოვანება ყურანის ასტრონომიული ფაქტებით, არის პროფესორი იოშიჰიდე კოზაი, ტოკიოს ობსერვატორიის დირექტორი იაპონიაში[.


მაგალითი: ყურანში ნათქვამია, რომ ღმერთი განაგრძობს სამყაროს გაფართოებას:


„ჩვენ დავამზადეთ ცა ძალით, და ჩვენ მას ვაფართოებთ“ [აზ-ძარიათ: 47]. ეს სამეცნიერო აღმოჩენა მხოლოდ თანამედროვე ეპოქაში დადასტურდა. როგორი სიზუსტითა და სიბრძნითაა ნათქვამი ყურანში!


o    პირველი ღვთიური გამოცხადება ყურანიდან იყო სიტყვა:


„იკითხე შენი უფლის სახელით, რომელმაც შექმნა“ [ალ-ალაყ: 1].


კითხვა არის ცოდნისა და გაგების გზა, რომელიც ადამიანს წინ წასწევს ცხოვრების ყველა სფეროში.


📚 დამატებითი დეტალებისთვის იხილეთ წიგნი: „ისლამი და თანამედროვე მეცნიერების აღმოჩენები — მტკიცებულებები მუჰამმადის (მშვიდობა მას) წინასწარმეტყველების სისწორეზე“.


“Islam and the Discoveries of Modern Science as the evidence and proofs of the prophethood and messengership of Muhammad (peace be upon him)”.


•    ლოგიკური შენიშვნა: რაც ითქვა, წარმოადგენს სამართლიან და გონივრულ კრიტერიუმს, რომელიც სხვადასხვა დონეზე მყოფ ყველა გონებას შეუძლია გაიგოს, რათა ამოიცნოს ნებისმიერი წინასწარმეტყველის ან მაცნებლის ჭეშმარიტება და, შესაბამისად, მისი მოწოდების და გზავნილის სისწორე.


თუ იუდეველს ან ქრისტიანს ჰკითხავენ: „რატომ იწამე ამა თუ იმ წინასწარმეტყველის წინასწარმეტყველება, მაშინ როცა მის სასწაულებს არ შესწრებიხარ?“ – პასუხი იქნება:


„იმის გამო, რომ სასწაულების გადმომცემთა უწყვეტი მოწმობები არსებობს.“

    ეს პასუხი ლოგიკურად მიგვიყვანს მუჰამედის წინასწარმეტყველების რწმენამდე, რადგან მის სასწაულებზე გადმომცემთა უწყვეტი მოწმობები ბევრად უფრო მეტია, ვიდრე ნებისმიერი სხვა წინასწარმეტყველის შემთხვევაში.


    ამასთან ერთად, მისი ბიოგრაფიით, რომელიც ალლაჰმა დაიცვა, მის მოწოდების ჭეშმარიტება აშკარა ხდება:


1.    მისი მუდმივი სწრაფვა, რომ პრაქტიკულად განახორციელოს ყველაფერი, რასაც მოუწოდებდა – დაწყებული ღვთისმსახურების გზით დაძრულ სწავლებებზე, მაღალი ზნეობითა და კეთილშობილური მორალით დასრულებული, ასევე მისი ღვთისმოსაობით და ზურგის შექცევით ამ წარმავალი სამყაროსთვის.


2.    მუჰამედმა (ალლაჰის მშვიდობა და კურთხევა მას) უარყო მექელთა შეთავაზებები – სიმდიდრის, მეფობის, პატივისცემისა და მათი მაღალი წრის ქალებთან ქორწინების შესახებ – იმ პირობით, რომ მას მიეტოვებინა თავისი მოწოდება (ერთ-ერთი ალლაჰის თაყვანისცემისკენ, კერპების თაყვანისცემის უარყოფისკენ, სიკეთისკენ მოწოდება და ბოროტებაზე აკრძალვა), მაშინ როცა ის იტანჯებოდა მტკივნეული ზეწოლით, მტრობით, დევნით, და შემდგომში ომებით თავისი ხალხისგან მისივე მოწოდების გამო.


3.    მისი გულწრფელი ძალისხმევა, რომ ეწავლა თავისი თანმხლებებისა და ერისთვის, არ გადაჭარბებოდათ მისი ქება-დიდებისას. მან თქვა:


„არ გადაჭარბოთ ჩემს ქებაში ისე, როგორც ქრისტიანებმა ქება-დიდება მიაგეს მარიამის ძეს. მე მხოლოდ მონა ვარ, მაშ თქვით: ‘ალლაჰის მონა და მისი მაცნე.’” [საჰიჰ ალ-ბუხარი]


4.    ალლაჰმა დაიცვა იგი მანამ, სანამ მან გზავნილი სრულად არ გადასცა და ალლაჰმა გაახარა იგი ისლამური სახელმწიფოს დაფუძნებით.


    განა ეს ყველაფერი არ არის საკმარისი მტკიცებულება იმისთვის, რომ მუჰამედი (ალლაჰის მშვიდობა და კურთხევა მას) მართლა ჭეშმარიტია თავის განცხადებაში და ის არის ალლაჰის მაცნე?


    ჩვენ ვამჩნევთ, რომ მუხლში [გამეორება 33:2] არსებულ ფრაზა „და ის მოვიდა ათი ათასი წმიდანით“ წაშლილია არაბული თარგმანიდან ფრაზის შემდეგ „და მან იბრწყინა ფარანის მთიდან“, რაც საოცრად შეესაბამება წინასწარმეტყველ მუჰამედზე (ალლაჰის მშვიდობა და კურთხევა მას) წინასწარმეტყველებას – მზის ამოსვლის მსგავსად მისი შუქის გავრცელებით ჰორიზონტებზე.


წიგნში „დაბადება“ (21:21) ნათქვამია: „და ისმაელი დასახლდა ფარანის უდაბნოში“, და უწყვეტი გადმოცემით ცნობილი ფაქტია, რომ ისმაელი (მშვიდობა მას) ცხოვრობდა ჰიჯაზში. შესაბამისად, ფარანის მთები ჰიჯაზის მთებია მექაში. ეს კი აშკარად მიუთითებს მუჰამედზე (ალლაჰის მშვიდობა და კურთხევა მას), როცა ის მშვიდობით შევიდა მექაში დამპყრობლის რანგში, სისხლის დაღვრის გარეშე, აპატია მის მცხოვრებლებს და თან ახლდნენ ათი ათასი თანმხლები.


ეს ამოღებული ფრაზა „და ის მოვიდა ათი ათასი წმიდანით“


დადასტურებულია King James Version, American Standard Version და Amplified Bible თარგმანებში.


    ასევე, მლოცველთა საგალობელში (ფსალმუნები 84:6), სიტყვა (ბაქა) არაბულ თარგმანში შეცვლილია, რათა არ აღინიშნოს მკაფიოდ კააბას - ისკენ (მექაში), წინასწარმეტყველ მუჰამედის სამშობლოში. მექას ასევე ეწოდება ბაქა, რაც ნახსენებია ყურანში სურა ალ-იმრანში (3:96):


"უპირველესი სახლი, რომელიც შექმნილია ადამიანთათვის, ის არის ბაქაში, კურთხეულია და გზამკვლევია სამყაროებისთვის."


ეს ტექსტი დადასტურებულია King James Version-ში და სხვა თარგმანებში სიტყვით “valley of Baca”, სადაც სიტყვა Baca იწყება დიდი ასოთი, რაც მიუთითებს, რომ ის არის საკუთარი სახელი, და საკუთარი სახელები არ ითარგმნება.


📚 გთხოვთ, იხილოთ წიგნი: "მუჰამედი (ალლაჰის მშვიდობა და კურთხევა მას) ნამდვილად არის ალლაჰის მაცნე."


“Muhammad (Peace be upon him) Truly Is the Prophet of Allah”.


    ისლამის ზომიერება და უნივერსალურობა: ისლამი არის მშვიდობის რელიგია, რომელიც მოიცავს ყველას, აღიარებს მათი უფლებები და მოუწოდებს რწმენისკენ ალლაჰის ყველა წინასწარმეტყველის მიმართ.


    ისლამი მოდის ზომიერებით ყველაფერში, განსაკუთრებით რწმენის საკითხებში, და ეხება ქრისტიანობაში ყველაზე მნიშვნელოვან თემას — ქრისტეს (მშვიდობა მას) საკითხს. ისლამი მოუწოდებს:


•     რწმენისკენ იმისა, რომ იესო ქრისტე (მშვიდობა მას) არის წინასწარმეტყველი, ასევე რწმენისკენ მისი დაბადების სასწაულის და მისი აკვანში ლაპარაკის სასწაულის, რაც იყო ალლაჰის ნიშანი მისი დედის ბრალდებებისაგან გასათავისუფლებლად, რომელიც იუდაიზმმა უზნეობაში დაადანაშაულა; და ასევე ეს იყო მტკიცებულება მისი შემდგომი წინასწარმეტყველებისა და გზავნილობისათვის.


    ლოგიკური თვალსაზრისით: ეს არის გონივრული და ზომიერი განცხადება, რომელიც არც იუდაიზმის დაუდევრობას წარმოადგენს ქრისტეს (მშვიდობა მასზე) გზავნილის უარყოფით, მისი დაბადების მრუშობასთან დაკავშირებით და მისი დედის შეურაცხყოფით, და არც ქრისტიანობის გადაჭარბებას, რომელმაც მას ღვთაებრიობა მიაწერა.


•    რა ასახავს ამას რაციონალური თვალსაზრისით:


    ისევე როგორც სუფთა ბუნება და საღი გონება ვერასდროს მიიღებს ადამიანისა და ცხოველის ბუნებების შერწყმის იდეას — მაგალითად, ადამიანის დაქორწინება ძროხაზე ან სხვა ცხოველზე, რათა გაჩნდეს არსება, რომელიც ნახევრად ადამიანია და ნახევრად ცხოველი — რადგან ეს ადამიანისთვის დამამცირებელია და მისი ღირსების შელახვაა, მიუხედავად იმისა, რომ ორივე (ადამიანი და ცხოველი) მხოლოდ შექმნილნი არიან.


იგივე წესი plavs სუფთა ბუნებასა და საღ გონებაზე: მათთვის მიუღებელია ღმერთის ბუნების შერწყმის იდეა ადამიანთან, რაც გულისხმობს ღვთაებრივისა და ადამიანურის გაერთიანებას ერთ არსებაში. ეს იმას ნიშნავს, რომ ღმერთის დიდება და სიდიადე იკლებს, რაც ყოვლად დაუშვებელია.


მით უმეტეს, თუ ეს არსება დაიბადა სქესობრივი ორგანოებიდან, და მით უმეტეს, თუ რწმენა მოიცავს ჯვარცმას, მოკვლას, დამარხვას დამცირების შემდეგ — როგორიცაა ფურთხება, სილა, ტანისამოსის გახდა და სხვ. — ასეთი დამამცირებელი რწმენა არ შეეფერება დიად ღმერთს.


    ცნობილია, რომ იესო (მშვიდობა მას) ჭამდა საკვებს და ამის გამო სჭირდებოდა მოშარდვა და განავლის გამოყოფა.


ასეთი რამ ღმერთს არ შეეფერება და მისთვის შეუფერებელია, რომ განსახიერებულიყო ადამიანში, რომელიც იძინებს, შარდავს, განავალს გამოყოფს და მუცელში სიბინძურეს ატარებს.


    ისევე, როგორც პატარა ჭურჭელი ვერ შეიცავს ზღვის წყლებს, ასევე შეუძლებელია, სუსტი ქმნილების საშოში მოთავსდეს ღმერთი.


    ისევე, როგორც არ არის გონივრული, რომ ვინმემ სხვისი ცოდვა იტვირთოს — თუნდაც ის მათი მშობელი იყოს — ეს მითქვამს თავად ქრისტიანულ ტექსტებში:


"მშობლები არ უნდა დაისაჯონ შვილების ცოდვის გამო და არც შვილები — მშობლების გამო. თითოეული თავისი ცოდვისთვის დაისჯება" (მეორე რჯული 24:16), "ვინც სცოდავს, ის დაისჯება. შვილი არ იტვირთავს მამის დანაშაულს და არც მამა — შვილისას. მართლის სიმართლე მასვე დარჩება და ბოროტის ბოროტება მასვე მიეწერება" (ეზეკიელი 18:20).


ამიტომ არ არის გონივრული, რომ ადამის შთამომავლობა იტვირთოს ცოდვა, რომელიც არ ჩაუდენიათ, მხოლოდ იმიტომ, რომ ადამმა დაარღვია ბრძანება.


ამრიგად, მემკვიდრეობითი ცოდვის იდეა უარყოფილია თავად ბიბლიით, და შესაბამისად, ქვითხვა და გამოსყიდვის იდეაც არამართებულია, რადგან ის არ შეესაბამება არც წმინდა ტექსტს და არც გონივრულობას.


    მოდით, წარმოვიდგინოთ, რომ ღმერთის პატიება ადამის დაუმორჩილებლობაზე (რაც მხოლოდ აკრძალული ხის ნაყოფის ჭამაში გამოიხატებოდა) მოითხოვდა ჯვარცმას და მოკვლას — რატომ არ იყო ჯვარცმული და მოკლული თვითონ ადამი, ვინც ჩაიდინა ეს ცოდვა?


რატომ გახდა ამის მსხვერპლი ქრისტე — ვინც იყო მქადაგებელი, მართალი, ღვთისმოსავი და ერთგული თავისი დედის მიმართ?


მით უმეტეს, რომ ეს რწმენა ამტკიცებს, თითქოს თვით ღმერთი განკაცდა და მასზე განახორციელეს ეს ყველაფერი!


    რა ითქმის იმ ცოდვებზე, რაც ადამის შემდეგ კაცობრიობამ ჩაიდინა?


ნუთუ ყოველ დიდ ცოდვაზე ახალი ღვთის განკაცება და ახალი ჯვარცმა იქნება საჭირო?


თუ საქმე ასე იყოს, კაცობრიობას ათასობით იესო ქრისტე (მშვიდობა მასზე) დასჭირდებოდა იმისთვის, რომ შეესრულებინა ე.წ. გამოსყიდვის როლი.


    რატომ არ აპატია ღმერთმა ადამს, თუკი მან მოინანია?


ნუთუ მას არ შეუძლია პატიება? რა თქმა უნდა, შეუძლია!


    თუ ქრისტეს ღვთაებრიობის მტკიცება მისი მამის გარეშე შობაზეა დაფუძნებული — მაშ, რას ვიტყვით ადამზე, რომელიც მშობლების გარეშეც კი შეიქმნა?


    თუ ღვთაებრიობის მტკიცება მის ჩადენილ სასწაულებზეა დაფუძნებული — მაშ, რას ვიტყვით მუჰამადზე და სხვა წინასწარმეტყველებზე, რომლებმაც მრავალი სასწაული მოახდინეს?


ნუთუ მათაც ღმერთებად ვაღიარებთ?! რა თქმა უნდა — არა!