NIEKTÓRE Z DOWODÓW NA PRAWDZIWOŚĆ ISLAMU

Bóg wspomógł Swojego ostatniego Wysłannika, Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim), wieloma cudami i dowodami, które potwierdzały, że jest on prawdziwym Prorokiem wysłanym przez Niego. Wsparł On także Swoją ostatnią księgę objawioną – święty Koran – wieloma cudami dowodzącymi, że jest to słowo Boga objawione przez Niego, oraz że jego autorem nie mogła być żadna istota ludzka. Rozdział ten omawia niektóre z tych dowodów.

 

(1) Cuda naukowe w świętym Koranie

 

 

Koran jest dosłownym słowem Boga, które objawił On Swojemu Prorokowi Muhammadowi (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) poprzez anioła Gabriela. Został on zapamiętany przez Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim), który następnie podyktował go swoim Towarzyszom. Oni z kolei zapamiętali go, spisali i sprawdzili go z Prorokiem (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim). Oprócz tego, Prorok Muhammad (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) raz do roku sprawdzał recytację Koranu wraz z aniołem Gabrielem, a tuż przed śmiercią uczynił to dwukrotnie. Od czasu objawienia Koranu aż do dzisiaj zawsze istniała olbrzymia liczba muzułmanów, którzy zapamiętali go w całości, co do litery. Niektórzy z nich potrafili nauczyć się go na pamięć nawet w wieku dziesięciu lat. Ani jedna litera z Koranu nie została przez wieki zmieniona.

 

Koran, który został objawiony czternaście wieków temu, wspomina o faktach dopier0 ostatnio odkrytych czy udowodnionych przez naukowców. To dowodzi ponad wszelką wątpliwość, że Koran musi być słowem Boga, które objawił On Prorokowi Muhammadowi (pokój i błogosławieństwo   Allaha  z  nim),  oraz  że  Koran  nie  jest  autorstwa  Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) ani żadnego innego człowieka.

 

Dowodzi to także, że Muhammad (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) jest naprawdę Prorokiem wysłanym przez Boga. To nie do pojęcia, że ktoś czternaście wieków temu znał fakty, odkryte bądź udowodnione dopiero ostatnio przy użyciu zaawansowanych urządzeń i skomplikowanych metod naukowych. Oto niektóre z przykładów:

 

 

A) Koran o rozwoju embrionu:

 

W świętym Koranie Bóg mówi o fazach rozwoju ludzkiego embrionu (tłumaczenie znaczenia):

 

{Stworzyliśmy człowieka z ekstraktu gliny. Następnie umieściliśmy go - jako kroplę nasienia - w naczyniu solidnym. Następnie stworzyliśmy z kropli nasienia alaqa (zawieszoną grudkę krwi zakrzepłej o kształcie pijawki); potem stworzyliśmy z tej alaqa - mudgha (przeżutą substancję)...}1 (Koran 23:12-14)

Arabskie słowo alaqa ma trzy znaczenia: (1) pijawka, (2) rzecz zawieszona, (3) grudka zakrzepłej krwi.

 

Porównując pijawkę do embrionu w fazie alaqa, zauważamy między nimi duże podobieństwo2, co widać na ryc. 1. Ponadto embrion w tej fazie uzyskuje pożywienie z krwi matki, podobnie jak pijawka, która żywi się krwią innych.3

Drugim znaczeniem słowa alaqa jest „rzecz zawieszona”. To jest to, co widzimy na rycinie 2 i 3, zawieszenie embrionu w fazie alaqa w łonie matki.

 

Ryc.1: Rysunki ilustrujące podobieństwa w wyglądzie pijawki i embrionu ludzkiego w fazie alaqa. (Rysunek pijawki z Human Development as Described in the Quran and Sunnah, Moore i inni, str. 37, zmodyfikowany wg Integrated Principles of Zoology, Hickman i inni. Rysunek embrionu z The Developing Human, Moore i Persaud, wyd. V, str. 73).

Ryc. 2: Na tym diagramie widzimy zawieszenie embrionu w łonie matki w fazie alaqa. (The Developing Human, Moore i Persaud, wyd. V, str.66).

 

 

Ryc. 3: Na tej fotografii widzimy zawieszenie embrionu (oznaczony jako B) w fazie alaqa (około 15. dnia) w łonie matki. Rzeczywisty rozmiar embrionu to około 0,6mm. (The Developing Human, Moore, wyd. III, str. 66, z Histology, Leeson i Leeson).

 

Trzecim znaczeniem słowa alaqa jest „grudka zakrzepłej krwi”. Zauważamy, że wygląd zewnętrzny embrionu i jego pęcherzyków w fazie alaqa jest podobny do takiej właśnie grudki. Jest tak z powodu obecności stosunkowo dużej ilości krwi w embrionie podczas tej fazy4 (zobacz ryc. 4). Ponadto na tym etapie krew w embrionie nie krąży aż do końca trzeciego tygodnia5, dlatego embrion jest podobny do grudki zakrzepłej krwi.

Ryc. 4: Diagram początkowego układu krążenia w embrionie w fazie alaqa. Wygląd zewnętrzny embrionu z jego pęcherzykami przypomina skrzep krwi, z powodu obecności stosunkowo dużej ilości krwi w embrionie. (The Developing Human, Moore, wyd. V, str. 65).

 

Tak więc te trzy znaczenia słowa alaqa ściśle odpowiadają opisom embrionu w tejże fazie.

Następny etap wymieniony w wersecie to mudgha. Arabskie słowo mudgha oznacza „przeżutą substancję”. Gdyby ktoś wziął kawałek gumy do żucia i przeżuł w swoich ustach, a następnie porównał ją z embrionem w fazie mudgha, doszlibyśmy do wniosku, że wyglądają one podobnie. Jest tak z powodu pierścieni na kręgosłupie embrionu, które „nieco przypominają ślady zębów na przeżutej substancji”6 (zobacz ryc. 5 i 6.)

Ryc. 5: Fotografia embrionu w fazie mudgha (28-dniowego). Embrion przypomina z wyglądu przeżutą substancję z powodu pierścieni na plecach embrionu, podobnych do śladów zębów. Rzeczywisty rozmiar embrionu to 4mm. (The Developing Human, Moore i Persaud, wyd. V, str. 82, za Professorem Hideo Nishimura, Kyoto University, Kyoto, Japonia).

 

 

 

Ryc. 6: Kiedy porównamy wygląd embrionu w fazie mudgha z kawałkiem przeżutej gumy, zauważymy podobieństwo pomiędzy tymi dwoma.

A) Rysunek embrionu w fazie mudgha. Możemy tutaj zauważyć pierścienie na plecach embrionu, które wyglądają jak ślady zębów. (The Developing Human, Moore i Persaud, wyd. V, str. 79).

B) Fotografia kawałka przeżutej gumy.

 

Jak to możliwe, żeby Muhammad (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) około czternastu stuleci temu mógł wiedzieć to wszystko, co naukowcy odkryli dopiero niedawno, przy użyciu nowoczesnego sprzętu i potężnych mikroskopów, jakie nie istniały w tamtych czasach? Hamm i Leeuwenhoek byli pierwszymi naukowcami, którzy obserwowali komórki ludzkiej spermy (plemniki) używając udoskonalonego mikroskopu w 1677 roku (ponad 1000 lat po Muhammadzie (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim)). Błędnie sądzili oni, że komórka spermy zawiera miniaturową formę człowieka, który rośnie, kiedy zostaje złożony w żeńskich drogach płciowych.7

 

Profesor honorowy Keith L. Moore8 jest jednym z najwybitniejszych światowych naukowców w dziedzinie anatomii i embriologii. Jest on autorem książki zatytułowanej The Developing Human, która została przetłumaczona na osiem języków. Ta książka jest naukowym podręcznikiem i została wybrana przez specjalną komisję w Stanach Zjednoczonych jako najlepsza książka autorstwa jednej osoby. Dr Keith Moore jest profesorem honorowym Anatomii i Biologii Komórkowej na uniwersytecie w Toronto w Kanadzie. Pełnił funkcję zastępcy dziekana nauk podstawowych na Wydziale Medycyny; przez 8 lat był  przewodniczącym wydziału anatomii.  W 1984 roku otrzymał  najznakomitszą nagrodę przyznawaną w dziedzinie anatomii w Kanadzie, The J.C.B. Grant Award od Kanadyjskiego Towarzystwa Anatomów. Kierował wieloma międzynarodowymi stowarzyszeniami, takimi jak Kanadyjskie i Amerykańskie Towarzystwo Anatomiczne i Rada Związku Nauk Biologicznych.

W 1981 roku podczas Siódmej Konferencji Medycznej w Dammam, w Arabii Saudyjskiej, profesor Moore powiedział: „Jest dla mnie wielką przyjemnością pomóc w wyjaśnieniu twierdzeń w Koranie na temat rozwoju ludzkiego. Jest dla mnie jasne, że owe twierdzenia musiały przyjść do Muhammada od Boga, ponieważ prawie cała ta wiedza została odkryta wiele wieków później. To dowodzi, że Muhammad musiał być wysłannikiem Boga”.9

W konsekwencji zadano profesorowi Moore’owi następujące pytanie: „Czy to oznacza, że wierzy pan, że Koran jest słowem Boga?”. On odpowiedział: „Nie znajduję trudności w zaakceptowaniu tego”.10

„...Ponieważ rozwój embrionu ludzkiego jest złożony z powodu nieustannych zmian, można zaproponować opracowanie nowego systemy klasyfikacji w oparciu o terminy wymienione w Koranie i Sunnie.11 Proponowany system jest prosty, kompletny i odpowiadający obecnej wiedzy embriologicznej. Intensywne badania Koranu i hadisów12 w ciągu ostatnich czterech lat odsłoniły system służący do klasyfikacji embrionów ludzkich, a jego nadzwyczajny charakter wynika z faktu, iż został zapisany w siódmym wieku naszej ery. Chociaż Arystoteles, założyciel nauki embriologii, zdał sobie sprawę, że embriony piskląt rozwijały się fazowo, na podstawie swoich badań jaj kurzych w czwartym wieku przed naszą erą, nie podał on żadnych szczegółowych informacji o tych fazach. O ile wiadomo z historii embriologii, aż do dwudziestego wieku niewiele wiedziano o etapach i klasyfikacji ludzkich embrionów. Z tego powodu opisy embrionu ludzkiego w Koranie nie mogą opierać się na wiedzy naukowej z siódmego wieku. Jedynym rozsądnym wnioskiem jest, że te opisy zostały objawione Muhammadowi (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) od Boga. Nie mógł on mieć tak szczegółowej wiedzy, ponieważ był człowiekiem niepiśmiennym bez absolutnie żadnego wykształcenia naukowego”.13