Koran o górach:

 

Książka zatytułowana Earth (Ziemia) jest podstawowym podręcznikiem na wielu uniwersytetach na całym świecie. Jednym z autorów jest profesor honorowy Frank Press. Był on doradcą naukowym byłego prezydenta Stanów Zjednoczonych Jimmy’ego Cartera i przez 12 lat przewodniczył Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie. Jego książka mówi, że góry mają podziemne korzenie.14 Te korzenie są głęboko osadzone w podłożu, dlatego góry mają kształt palikowaty (zobacz ryc. 7, 8 i 9).

 

 

Ryc. 7: Góry mają głębokie korzenie pod powierzchnią ziemi (Earth, Press i Siever, str. 413)

 

 

 

Ryc. 8: Schematyczny przekrój. Góry, jak paliki, mają głębokie korzenie pod ziemią. (Anatomy of the Earth, Cailleux, str. 220).

 

 

 

 

 

 

Ryc. 9: Inna ilustracja pokazująca palikowaty kształt gór, jaki nadają im głębokie korzenie. (Earth Science, Tarbuck i Lutgens, str. 158).

A oto jak Koran opisał góry. Bóg powiedział w Koranie:

{Czyż nie uczyniliśmy ziemi łożem dla wypoczynku, a gór jako al-ałtad (kołek)?} (Koran, 78:6-7)

Współczesne nauki o ziemi udowodniły, że góry mają głębokie korzenie pod powierzchnią ziemi (zobacz ryc. 9) i że te korzenie mogą osiągnąć kilkukrotność ich wysokości ponad powierzchnią ziemi.15 Tak więc najbardziej odpowiednim słowem na opisanie gór na podstawie tych informacji jest słowo „kołek”, ponieważ większość właściwie osadzonego kołka jest ukryta pod powierzchnią gruntu. Historia nauki mówi nam, że teoria gór mających głębokie korzenie została przedstawiona dopiero w 1865 roku przez astronoma królewskiego, Sir George Airy’ego.16

Góry odgrywają także ważną rolę w stabilizowaniu skorupy ziemskiej.17  Powstrzymują one drżenie ziemi. Bóg powiedział w Koranie:

{I rzucił na ziemię solidnie stojące - ażeby ona nie kołysała się z wami...} (Koran, 16:15)

 

Współczesna teoria płyt tektonicznych utrzymuje, że góry odgrywają rolę stabilizatorów ziemi. Wiedza o tej roli gór zaczęła być rozumiana dopiero w ramach teorii płyt tektonicznych, od późnych lat 60-tych XX wieku.18

Czy ktokolwiek w czasach Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) mógł znać prawdziwy kształt gór? Czy ktokolwiek mógł sobie wyobrazić, że wielka masywna góra, którą widzi przed sobą, w rzeczywistości sięga głęboko do wnętrza ziemi i, jak zapewniają naukowcy, ma korzeń? Wiele książek geologicznych na temat gór opisuje jedynie tę ich część, która jest ponad powierzchnią ziemi. Jest tak, ponieważ książki te nie są napisane przez specjalistów w dziedzinie geologii. Jednakże współczesne odkrycia w tej dziedzinie potwierdziły prawdę wersetów Koranu.

C) Koran o powstaniu wszechświata:

Nauka współczesnej kosmologii, tak obserwacyjna jak i teoretyczna, jasno wskazuje, że w pewnym momencie cały wszechświat nie był niczym innym, jak tylko chmurą „dymu” (tzn. nieprzezroczystą, bardzo gęstą i gorącą mieszaniną gazową).19 Jest to obecnie jedna z niekwestionowanych zasad. Naukowcy mogą teraz obserwować nowe gwiazdy formujące się z pozostałości tego „dymu” (zobacz ryc. 10 i 11).

Ryc. 10: Nowa gwiazda formująca się z chmury gazu i pyłu (mgławica), która jest jedną z pozostałości „dymu” będącego źródłem całego wszechświata. (The Space Atlas, Heather i Henbest, str. 50).

Ryc. 11: Mgławica Laguna jest chmurą gazu i pyłu, o średnicy około 60 lat świetlnych. Jest ona pobudzona przez promieniowanie ultrafioletowe gorących gwiazd, które ostatnio uformowały się w obrębie jej masy. (Horizons, Exploring the Universe, Seeds, ark. 9, z Association of Universities for Research in Astronomy, Inc.).

Świecące gwiazdy, które widzimy nocą są, tak jak był cały wszechświat, w tej „dymnej” materii. Bóg powiedział w Koranie:

{Potem zwrócił się ku niebu - ono było wtedy dymem...} (Koran, 41:11)

Ponieważ ziemia i niebiosa ponad nią (słońce, księżyc, gwiazdy, planety, galaktyki itp.) zostały uformowane z tego samego „dymu”, wnioskujemy, że ziemia i niebo były jedną połączoną wyodrębnioną całością. Następnie z tego jednolitego „dymu” uformowały się one i oddzieliły od siebie. Bóg powiedział w Koranie:

 

{Czyż ci, którzy nie uwierzyli, nie widzieli, iż niebiosa i ziemia stanowiły jedną zwartą masę i My rozdzieliliśmy je...} (Koran, 21:30)

 

Dr Alfred Kroner jest jednym z najsłynniejszych światowych geologów. Jest on profesorem geologii oraz przewodniczącym Wydziału Geologii w Instytucie Nauk Geologicznych na Johanns Gutenberg University w Mainz, w Niemczech. Powiedział on: „Rozmyślając, skąd pochodził Muhammad... myślę, że jest prawie niemożliwe, aby mógł on wiedzieć o rzeczach takich, jak ogólny początek wszechświata, ponieważ naukowcy odkryli to zaledwie w ciągu ostatnich kilku lat, za pomocą skomplikowanych i rozwiniętych metod technologicznych, czy żeby był to przypadek”.20 Powiedział on także: „Ktoś, kto nic nie wiedział o fizyce nuklearnej czternaście stuleci temu, nie był w stanie, tak myślę, odkryć za pomocą własnego umysłu na przykład, że ziemia i niebo mają to samo pochodzenie”.21

 

D) Koran o mózgu:

 

 

Bóg powiedział w Koranie o jednym ze złych niewiernych, który zabronił Prorokowi Muhammadowi (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) modlić się w Kabie:

{Jeśli nie zaprzestanie, to, zaprawdę, pociągniemy go za naseyah (przód głowy), za kłamliwy, grzeszny naseyah (przód głowy)!} (Koran, 96:15-16)

Dlaczego Koran opisuje przód głowy jako kłamliwy i grzeszny? Dlaczego nie mówi, że to ta osoba jest kłamliwa i grzeszna? Jaki jest związek pomiędzy przodem głowy a kłamstwem i grzesznością?

Jeżeli spojrzymy wewnątrz czaszki na przód głowy, zauważymy pole przedczołowe mózgu (zob. ryc. 12). Co mówi nam fizjologia na temat funkcji tego obszaru? Książka zatytułowana Essentials of Anatomy & Physiology (Podstawy Anatomii i Fizjologii) mówi o tym obszarze: „Motywowanie i przezorność w planowaniu i inicjowaniu ruchów ma miejsce w przedniej części przednich płatów w polu przedczołowym. Jest to obszar połączenia kory mózgowej...”.22 Książka mówi też: „Uważa się także, że w związku ze swoim zaangażowaniem w motywowanie, pole przedczołowe jest centrum funkcyjnym agresji...”.23

Ryc. 12: Obszary funkcyjne lewej półkuli kory mózgowej. Pole przedczołowe jest ulokowane w przedniej części kory mózgowej. (Essentials of Anatomy & Physiology, Seeley i inni, str. 210).

 

Tak więc ten obszar mózgu jest odpowiedzialny za planowanie, motywowanie i inicjowanie dobrych oraz grzesznych zachowań, a także za kłamanie i mówienie prawdy. Dlatego właściwym jest opisanie przodu głowy jako kłamliwe i grzeszne, jeśli ktoś kłamie lub popełnia grzechy, tak jak mówi Koran: „...Kłamliwy, grzeszny naseyah (przód głowy)!”

Według profesora Keitha L. Moore’a, naukowcy odkryli te funkcje pola przedczołowego w ciągu ostatnich sześćdziesięciu lat.24

 

E) Koran o morzach i rzekach:

Współczesna nauka odkryła, że w miejscach, gdzie stykają się dwa różne morza istnieje między nimi bariera. Bariera ta dzieli dwa morza, tak że każde z nich posiada własną temperaturę, zasolenie i gęstość.25 Na przykład Morze Śródziemne jest ciepłe, słone i mniej gęste w porównaniu z wodami Oceanu Atlantyckiego. Kiedy wody M. Śródziemnego wpływają do Atlantyku nad progiem Gibraltarskim, przechodzą kilkaset kilometrów w głąb oceanu na głębokości około 1000 metrów, zachowując własną temperaturę, zasolenie i mniej gęsty charakter. Wody Morza Śródziemnego stabilizują się na tej głębokości.26 (zobacz ryc. 13).

Ryc 13: Wody Morza Śródziemnego wpadające do Atlantyku nad progiem Gibraltarskim zachowują swoje własne ciepło, zasolenie i mniejszą gęstość ze względu na barierę, która je rozdziela. Temperatury podane są w stopniach Celsjusza (°C). (Marine Geology, Kuenen, str. 43, z małymi poprawkami).

 

Mimo że są w tych morzach liczne fale, silne prądy i pływy, nie mieszają się one ani nie przekraczają  bariery.

 

Święty Koran mówi, że jest bariera pomiędzy dwoma stykającymi się morzami, której nie przekraczają. Bóg powiedział:

 

{On puścił wolno dwa morza, aby mogły się spotkać; między nimi jest przegroda, której nie przekraczają.} (Koran, 55:19-20)

 

Ale kiedy Koran mówi o elemencie rozdzielającym wody słodkie od słonych, wspomina o istnieniu „bariery nie do przebycia”. Bóg mówi w Koranie:

 

{On jest Tym, który dał wolną drogę dwóm morzom: temu słodkiemu, o przyjemnym smaku, i temu słonemu, gorzkiemu. Umieścił On między nimi przegrodę i barierę nie do przebycia} (Koran, 25:53)

Ktoś mógłby zapytać, dlaczego Koran wspomina o przegrodzie, kiedy mówi o barierze rozdzielającej wody słodkie od słonych, ale nie wspomina o niej mówiąc o tym, co rozdziela dwa morza?

 

Współczesna nauka odkryła, że w ujściach, gdzie spotyka się woda słodka i słona, sytuacja jest nieco inna niż ta, którą widzimy w miejscach styku dwóch mórz. Odkryto, że tym, co rozdziela wody słodkie od słonych w ujściach, jest „strefa piknokliny z wyróżnioną nieciągłością gęstości oddzielającą dwie warstwy”.27 Ta przegroda (strefa oddzielenia) ma zasolenie różne od tego, jakie jest w wodzie słodkiej, jak i od tego w wodzie słonej28 (zobacz ryc. 14).

 

Ryc. 14: Przekrój podłużny pokazujący zasolenie (wyrażone w promilach) w strefie ujścia. Możemy tu zobaczyć przegrodę (strefę rozdzielenia) pomiędzy wodami słodkimi a słonymi. (Introductory Oceanography, Thurman, str. 301, z małymi zmianami).

Te informacje zostały odkryte dopiero ostatnio, przy użyciu nowoczesnego sprzętu do pomiaru temperatury, zasolenia, gęstości, rozpuszczalności tlenu, itp. Ludzkie oko nie jest w stanie zobaczyć różnicy pomiędzy dwoma morzami, które się stykają; raczej te dwa morza wydają się nam być jednym zwartym morzem. Podobnie ludzkie oko nie jest w stanie ujrzeć podziału wody w ujściach na trzy rodzaje: wodę słodką, wodę słoną i przegrodę (strefę rozdzielenia).

 

F) Koran o głębokich morzach i falach wewnętrznych:

Bóg powiedział w Koranie:

{Albo są jak ciemności w morzu głębokim: pokrywa je fala, nad którą wznosi się druga fala, a nad nią są chmury. To są ciemności jedne nad drugimi. Kiedy ktoś wyciągnie rękę, ledwie może ją zobaczyć...} (Koran, 24:40)

Ten werset mówi o ciemnościach znajdujących się w głębokich morzach i oceanach, gdzie człowiek nie może zobaczyć własnej wyciągniętej ręki. Ciemności w głębokich morzach i oceanach znajdują się na głębokości 200 metrów i poniżej. Nie ma tam prawie światła (zobacz ryc. 15). Poniżej głębokości 1000 metrów światła nie ma już wcale.29 Ludzie nie są zdolni zanurkować bez pomocy łodzi podwodnych lub specjalnego wyposażenia głębiej niż na 40 metrów. Nie są też w stanie przetrwać bez wspomagania w głębokich ciemnych częściach oceanów, takich jak na głębokości 200 metrów.

 

Ryc. 15: Od 3 do 30 procent promieni słonecznych odbija się od powierzchni morza. Potem prawie wszystkie z siedmiu kolorów widma światła są absorbowane, jeden po drugim, w pierwszych 200 metrach, z wyjątkiem światła niebieskiego. (Oceans, Elder i Pernetta, str. 27).

Naukowcy odkryli te ciemności ostatnimi czasy, przy użyciu specjalnych sprzętów i łodzi podwodnych, które umożliwiły im zanurkowanie w głębiny oceanów.

 

Z następujących zdań zacytowanego wcześniej wersetu: „...ciemności w morzu głębokim: pokrywa je fala, nad którą wznosi się druga fala, a nad nią są chmury” możemy zrozumieć, że głębokie wody mórz i oceanów są pokryte falami, a nad tymi falami są inne fale. Jasne jest, że drugi zbiór fal to fale powierzchniowe, które możemy zobaczyć, gdyż w wersecie tym jest powiedziane, że ponad drugimi falami są chmury. Ale co z pierwszymi falami? Naukowcy odkryli niedawno, że istnieją fale wewnętrzne, które „występują na styku gęstości, pomiędzy falami o różnych gęstościach”.30 (zobacz ryc. 16).

 

Ryc. 16: Fale wewnętrzne na styku pomiędzy dwiema warstwami wody o różnych gęstościach. Jedna jest gęsta (niższa), druga mniej gęsta (wyższa). (Oceanography, Gross, str. 204).

 

Fale wewnętrzne pokrywają głębinę wód i oceanów, ponieważ głębokie wody mają wyższą gęstość niż te nad nimi. Zachowują się one tak, jak powierzchniowe. Mogą się również załamywać, podobnie jak fale powierzchniowe. Fal wewnętrznych nie można zobaczyć gołym okiem, ale mogą być one wykryte dzięki badaniom temperatury czy zmian zasolenia w danym miejscu.31

G) Koran o chmurach:

 

Naukowcy zbadali typy chmur i zauważyli, że chmury deszczowe formują się i kształtują według określonego porządku i ustalonych etapów związanych z pewnymi rodzajami wiatru i chmur.

Jeden z rodzajów chmur deszczowych to cumulonimbusy. Meteorolodzy zbadali proces ich tworzenia się i  wytwarzania przez nie deszczu, gradu i błyskawic.

Odkryli oni, że aby wytworzyć deszcz, cumulonimbusy przechodzą przez następujące etapy:

 

1)  Chmury są popychane przez wiatr: cumulonimbusy zaczynają się formować, kiedy wiatr przesuwa małe cząstki chmur (zwanych cumulus) do strefy, w której się one skupiają (zobacz ryc. 17 i 18).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ryc. 17: Zdjęcie satelitarne, pokazujące przesuwanie się chmur w kierunku obszarów skupiania B, C i D. Strzałki wskazują kierunek wiatru. (The Use of Satellite Pictures in Weather Analysis and Forecasting, Anderson i inni, str. 188).

 

 

 

Ryc. 18: Małe cząstki chmur (cumulusy) przesuwające się w kierunku strefy skupienia niedaleko horyzontu, gdzie możemy zobaczyć dużą chmurę cumulonimbus (Clouds and Storms, Ludlam, ark 7.4).

 

2)  Łączenie się: Następnie małe chmury łączą się, formując większą chmurę32 (zobacz ryc. 18 i 19).

 

Ryc. 19: (A) Małe, oddzielne cząstki chmur (cumulusy). (B) Kiedy małe chmury złączą się, nasilają się prądy wznoszące w większej chmurze, tak że chmura układa się w stożek. Korple wody są oznaczone kropkami (·). (The Atmosphere, Anthes i inni, str. 269).

 

3)  Układanie się w stożek: Kiedy małe chmury łączą się, zwiększają się prądy wznoszące w obrębie większej chmury. Prądy te przy krawędziach są silniejsze niż w jej centralnej części.33 Powodują one, że powierzchnia chmury wydłuża się w pionie, tak więc układa się ona w stożek (zobacz ryc. 19 (B), 20 i 21). Ten wzrost w pionie sprawia, że powierzchnia chmury rozciąga się do chłodniejszych obszarów atmosfery, gdzie tworzą się krople wody i gradu i zaczynają się powiększać. Kiedy te krople wody i gradu stają się zbyt ciężkie, aby prądy wznoszące je podtrzymywały,  spadają z chmury jako deszcz, grad, itp.34

 

Ryc. 20: Chmura cumulonimbus. Po tym, jak chmura przyjmie kształt stożka, spada z niej deszcz. (Weather and Climate, Bodin, str.123).

 

 

 

Ryc. 21: Chmura cumulonimbus (A Colour Guide to Clouds, Scorer i Wexler, str. 23).

 

Bóg powiedział w Koranie:

{Czy ty nie widziałeś, iż Bóg pędzi chmury, potem je łączy razem, potem układa je warstwami? Widzisz przecież jak obfity deszcz wylewa się spomiędzy nich...} (Koran, 24:43)

Meteorolodzy dopiero ostatnio poznali te szczegóły formowania się chmur, ich struktury i funkcji, używając do tego nowoczesnych urządzeń, takich jak samoloty, satelity, komputery, balony i inne sprzęty do badania wiatru i jego kierunku, do pomiaru wilgotności i jej wahań, oraz do określania poziomów i wahań ciśnienia atmosferycznego.35

Poprzedni werset po wymienieniu chmur i deszczu mówi o gradzie i błyskawicach:

{...i zsyła On grad z gór w niebie (chmur) i dosięga nim kogo chce, a odwraca go od kogo chce. Oślepiający blask jego błyskawicy omal nie odbiera wzroku.} (Koran, 24:43)

 

Meteorolodzy odkryli, że chmury cumulonimbusy i grad, wznoszą się na wysokość 25 000 do 30 000 stóp (4,7 do 5,7 mili),36 jak góry, tak jak zostało powiedziane w Koranie: „...i zsyła On grad z gór w niebie (chmur)” (zobacz ryc. 21 powyżej).

Tu może nasunąć się pytanie: dlaczego ten werset mówi o „jego błyskawicy” w odniesieniu do gradu? Czy to oznacza, że grad jest głównym czynnikiem w wytwarzaniu błyskawicy? Zobaczmy, co mówi o tym książka zatytułowana Meteorology Today. Mówi ona, że kiedy grad spada przez obszar przechłodzonych kropelek i kryształków lodu w chmurze, zostaje ona naelektryzowana. Kiedy ciekłe kropelki zderzają się z kulkami gradu, zamarzają w kontakcie z nimi i uwalniają ciepło utajnione. To utrzymuje powierzchnię kul gradowych cieplejszą od otaczających ją kryształków lodu. Kiedy kule te zetkną się z kryształkami lodu, występuje ważne zjawisko: przepływ elektronów z zimniejszego obiektu do obiektu cieplejszego. Stąd kule gradowe zostają naładowane ujemnie. Ten sam efekt występuje, kiedy przechłodzone krople stykają się z kulami gradowymi i odrywają się cieniutkie odłamki dodatnio naładowanego lodu. Te mniej naładowane dodatnio cząstki są następnie przenoszone przez prądy wznoszące do wyższych części chmury. Ujemnie naładowany grad, który pozostał, opada na dno chmury, dlatego jej dolna część staje się naładowana ujemnie. Te ujemne ładunki rozładowują się następnie w postaci błyskawic.37 Wnioskujemy stąd, że grad jest głównym czynnikiem w tworzeniu się błyskawic.

Te informacje o błyskawicach zostały odkryte niedawno. Do 1600 r. n.e. dominował pogląd Arystotelesa na meteorologię. Mówił on na przykład, że atmosfera zawiera dwa rodzaje ekshalacji, wilgotną i suchą. Powiedział on także, że grzmot jest odgłosem zderzenia suchej ekshalacji z sąsiadującymi chmurami, a błyskawica jest rozpaleniem i spalaniem suchej ekshalacji cienkim i słabym ogniem.38 Oto niektóre z poglądów na temat meteorologii, które dominowały w czasie objawienia Koranu, czternaście wieków temu.