Ja pse duhet ta duam Muhamedin


(Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të)

JA PSE DUHET TA DUAM MUHAMEDIN


(Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!)


Ndoshta është e vështirë të paramendohet se, njeriu që me lejen


e Allahut e ndryshoi botën, kishte lindur jetim, ngase para se të


lindte i kishte vdekur babai. Ai edhe ishte rritur jetim me plotë


kuptimin e fjalës, ngase në moshën gjashtë vjeçare i vdes edhe e


ëma. Ky është jetimi, për të cilin u përkujdes Krijuesi i tij, i cili u


rrit nën mbikëqyrjen e kujdesit hyjnor. Ajo që për njerëzit e


rëndomtë është humbje, vuajtje, mungesë, për Muhamedin, të birin


e Abdullahut, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!),


ishte përparësi.


Në vend se të lihej në kujdesin e krijesës, qoftë ai edhe shumë i


dashur, sikur është prindi, atë e mori në përkujdesje Krijuesi.[1]


Për këtë arsye, ai, edhe para se të bëhej pejgamber, ishte


shëmbëlltyrë në sjellje, qëndrime dhe fjalë. Biografia e tij, edhe


para shpalljes është e pastër dhe pa njolla. I lartësuar qoftë Allahu


që Muhamedin e zgjodhi dhe përgatiti për të Dërguar të Vetin!


E tërë jeta e tij ishte mrekulli në vete, sepse jetoi në një rreth


ku, sipas kritereve njerëzore, njeriu e kishte vështirë të mbijetojë


qoftë edhe vetëm fizikisht, e lëre më, të bëhej njeri i ndershëm, i


moralshëm dhe me virtyte të larta. Por, këtë rregull e theu


Muhamedi, duke u bërë pishtar ndriçues dhe shembull, virtytet e të


cilit i admirojnë të largëtit para të afërmve.


Ai, përfundimisht dëshmoi se Allahu, as edhe për një moment


të vetmin nuk ka hequr dorë nga njerëzimi, por është kujdesur për


ta duke e lëshuar Mëshirën e Vet të pakufishme, përveç tjerash


edhe nëpërmjet të Dërguarve të Tij. Muhamedin, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), Allahu e bëri yll që ndriçon dhe


shëmbëlltyrë të ndritshme për mbarë njerëzimin. Prej tij patën dobi


të gjitha krijesat dhe të gjithë njerëzit pa përjashtim.[2]


Është e pamundur të tregohet në mënyrë gjithëpërfshirëse pse


duhet ta duam Muhamedin, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut


3


qoftë mbi të!), por secili prej neve po që se mendon sado pak, do


të vijë në përfundim se ai ishte manifestim i mëshirës së Allahut


për njerëzimin, andaj i jemi borxhli, duhet ta duam, respektojmë


dhe përfillim mësimet dhe udhëzimet e tij. Para se të flasim për


disa nga të mirat e shumta me të cilat Allahu e privilegjoi


njerëzimin nëpërmjet të Dërguarit Muhamed, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), e shoh të udhës të përmend disa


fakte që dëshmojnë se Muhamedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i


Allahut qoftë mbi të!), kishte autoritet dhe pozitë shumë të lartë


tek Allahu i Madhëruar, gjë që edhe neve na obligon në mënyrë të


drejtpërdrejtë që ta respektojmë atë. Allahu i Madhëruar e ka


veçuar Muhamedin, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi


të!), me disa veçori specifike, prej të cilave:


- Prej të gjithë të dërguarve të mëhershëm, Allahu ka marrë


zotimin se, në rast se Muhammedi paraqitet në kohën e tyre dhe


derisa ata janë gjallë, ata e kanë obligim të konfirmojnë besimin e


tyre në misionin e tij dhe ta pasojnë:


“Përkujtoni (o ithtarë të librit) kur Allahu mori zotimin e


pejgamberëve: Nga ajo se juve ju dhashë libër e urtësi, ju patjetër do ta


besoni dhe ndihmoni pejgamberin që vjen pas juve, e që vërteton atë


që ju keni pranë vetes. Tha (Allahu): "A pranuat, a e morët sipër


obligimin Tim"? Ata thanë: "Ne e pranuam"! Tha (Allahu): "Dëshmoni


pra, edhe Unë dëshmoj bashkë me ju!" (Ali Imran, 81). Këtë zotim


Allahu e ka marrë prej secilit të dërguar. Kjo dëshmon vlerën dhe


autoritetin e tij tek Allahu dhe te të dërguarit tjerë.


- Misioni i Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut


qoftë mbi të!), kishte karakter universal, si në kohë ashtu edhe në


hapësirë. Këtë e vërteton fjala e Allahut në Kur’an:


“Dhe Ne nuk të dërguam ty tjetër, përveçse mëshirë për botët.”


(Enbija, 107). Një gjë e tillë nuk ishte evidente te shpalljet dhe të


dërguarit që Allahu i zgjodhi para Muhammedit, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!). Çdonjëri prej tyre ishte dërguar te


një popull dhe për një kohë të caktuar. Kësisoj Allahu përmend


Nuhun, Hudin, Salihun, Shuajbin, e të tjerët, gjithnjë duke vënë në


4


pah dhe përmendur edhe popujt te të cilët ishin dërguar këta


pejgamberë. Kjo nënkupton se çdo njeri që jeton pas


Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!),


duhet ta besojë dhe pranojë për të dërguar të Allahut. Lidhur me


këtë thotë i Dërguari i Allahut, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut


qoftë mbi të!): “Pasha Atë në Dorën e të Cilit është shpirti i


Muhammedit, nuk dëgjon për mua ndonjë njeri, qoftë ai çifut apo i


krishterë, duke mos më besuar, e që Allahu të mos e fusë në zjarr.” [3]


Në një hadith tjetër ai gjithashtu potencon specifikat, me të cilat e


ka veçuar Allahu i Madhëruar:


“Më janë dhënë pesë gjëra që nuk i janë dhënë asnjë të dërguari para


meje: ...çdo i dërguar para meje, dërgohej për një popull të caktuar,


ndërsa unë jam dërguar për gjithë njerëzimin.” [4] Ai, madje, ka qenë


i dërguar jo vetëm për njerëzit, por edhe për xhinët, fakt ky që në


mënyrë shumë të veçantë tregon universalitetin e misionit të tij.


- Allahu i Madhëruar me të e përfundoi procesin e shpalljes dhe


vulosi pejgamberinë. Pas tij nuk do të ketë më të dërguar të tjerë.


“Muhammedi nuk ka qenë babai i asnjërit prej burrave tuaj, por ai


ishte i dërguari i Allahut dhe vulë e të gjithë pejgamberëve, e Allahu


është i dijshëm për çdo send.” (Ahzabë, 40). Andaj, si konfirmim i


kësaj që thuhet në këtë ajet, muslimanët duhet bindshëm të


besojnë se Allahu nuk dërgon pejgamber pas Muhamedit,


(Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), me të cilin e ka


përmbyllur shpalljen dhe pejgamberinë. I Dërguari i Allahut thotë:


“Unë jam ‘el-akib’, pas të cilit nuk ka të dërguar.” [5] Ai gjithashtu në


një hadith tjetër thotë: “Benu Israilët administroheshin nga


pejgamberët, sa herë vdiste njëri, vinte pejgamberi tjetër. Pas meje


nuk do të ketë pejgamberë, por vetëm halife.” [6] Si plotësim të kësaj


mirësie, Allahu ka marrë përsipër ruajtjen dhe garancinë e


mësimeve të shpalljes që i erdhi Muhamedit, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), që të mbetet origjinale për të


gjitha kohët.


“Ne me madhërinë Tonë e shpallëm Kuranin dhe Ne gjithsesi jemi


mbrojtës të tij.” (Hixhër, 9).


5


“Ata që e mohuan Kuranin kur u erdhi janë të marrë; ai është një libër


ngadhënjyes (i pashoq). Atij nuk mund t'i mvishet e pavërteta nga


asnjë anë; është i zbritur prej të Urtit, të Lavdishmit.” (Fussilet, 41-


42).


- Ekziston edhe një privilegj shumë i madh dhe i rëndësishëm


me të cilin Allahu e ka graduar të Dërguarin e Tij, e ai qëndron në


mundësinë e ndërmjetësimit që ka Muhamedi, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), për njerëzit në Ditën e Gjykimit.


Kjo madje, jo vetëm që është nder për Muhamedin, (Lavdërimi


dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), por është mirësi e madhe


edhe për njerëzit. Në të vërtetë, Allahu i Madhëruar i ka premtuar


të Dërguarit të Vet se në Ditën e Gjykimit do ta nderojë me një


pozitë të lartë e të lakmueshme të cilën e ka quajtur ‘El-mekamulmahmud’


(Pozita e lavdishme). Allahu i Lartmadhërishëm thotë:


“Dhe në një pjesë të natës zgjohu me të (me Kuranin - namazin),


është e sigurt se Zoti yt do të ngrejë ty në një vend të lavdishëm.”


(Israë, 79). Dijetarë të shumtë të Islamit, në mesin e të cilëve edhe


Taberiu konsiderojnë se kjo pozitë e lavdishme është mundësia që


do t’i jepet Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë


mbi të!), për t’u angazhuar tek Allahu me ndërmjetësim për të


mirën e njerëzve. Ai, pra e përdorë autoritetin dhe pozitën që ka


tek Allahu, vetëm e vetëm për t’ua lehtësuar të tjerëve gjendjen dhe


vuajtjet. Kjo ndodhë në kohën kur të gjithë njerëzit, përfshirë këtu


edhe të dërguarit e Allahut janë të brengosur dhe të preokupuar se


çfarë do të ndodhë në atë ditë të tmerrshme, andaj secili i dërguar i


ikë përgjegjësisë së ndërmjetësimit (shefa’atit) me arsyetime të


ndryshme, ndërsa këtë e pranon Muhammedi, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), i cili edhe në këtë botë ka


dëshmuar se tërë aktivitetin e vet e ka drejtuar kah nxjerrja e


njerëzve nga errësira në dritë.


Arsyet që na obligojnë ta duam Muhammedin, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), janë të shumta. Disa prej tyre u


cekën më lartë. Prej tyre kuptojmë se njeriu, të cilin Allahu e ka


nderuar dhe privilegjuar me shpërblime të ndryshme, nuk heq dorë


nga Umeti i tij, edhe pse vet është i siguruar dhe garantuar për çdo


6


të mirë. Me këtë ai tregon humanizmin, altruizmin dhe virtytet


tjera të shumta, me të cilat e ka begatuar Allahu i Madhëruar. Si të


mos e duam njeriun që Allahu e zgjodhi për t’ia besuar pjesën më


të rëndësishme të misionit të komunikimit të Fjalës së Tij


njerëzimit? A nuk meriton të duhet njeriu, nëpërmjet të cilit,


Allahu derdhi mirësitë dhe mëshirën e Tij mbi ne? Njeriu, në jetën


e të cilit u betua Allahu i Madhëruar, a nuk është i madh dhe


meritor për çdo respekt?


Çdo njeri që është pjesëtar i Umetit të tij duhet të ndiejë se


është i nderuar me të qenit i këtillë. Muhammedi, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), ishte ai, Umetin e të cilit, Allahu e


ngriti mbi të gjitha umetet, e bëri më të numërtin dhe më të mirin.


Këtij Umeti Allahu ua largoi të gjitha barrët dhe rëndimet që


nëpërmjet shpalljes ua ngarkonte umeteve tjera për shkak të


rebelimit dhe ngritjes krye kundër mësimeve hyjnore.


“Që pranojnë të Dërguarin (Muhammedin), Pejgamberin arab, (që


nuk shkruan as nuk lexon), të cilin e gjejnë të cilësuar (të përshkruar


me virtytet e tij), te ata në Tevrat dhe në Inxhil, e që i urdhëron ata


për çdo të mirë dhe i ndalon nga çdo e keqe, u lejon ushqimet e


këndshme dhe u ndalon ato të pakëndshmet, dhe heq nga ata barrën e


rëndë të tyre dhe prangat që ishin mbi ta. Pra, ata të cilët e besojnë


atë, e nderojnë dhe e ndihmojnë, veprojnë me dritën që iu zbrit me të,


të tillët janë të shpëtuarit.” (A’rafë, 157).


Këtë Umet, Allahu në këtë botë e kurseu, e ruajti prej të gjitha


obligimeve të kësaj natyre, duke shpallur për ta vetëm atë që është


e lehtë, e natyrshme dhe e dobishme. Në shpalljen, e cila i erdhi


Muhammedit, nuk ka asgjë të rëndë, të panevojshme apo vështirë


të praktikueshme. Krahas të qenit të gjitha dispozitave të kësaj


natyre, Allahu i Madhëruar nëpërmjet të Dërguarit të Vet e mësoi


njerëzimin se si mund të praktikohen mësimet hyjnore në raste


specifike, kur njeriu gjendet në vështirësi të sëmundjes, udhëtimit,


luftës, etj.. Kjo dëshmon vlerën e përkatësisë islame, respektivisht


të qenit pjesëtar i Umetit të Dërguarit më të madh që Allahu i ka


dërguar njerëzimit.


7


Ndërsa në botën tjetër, ata do të jenë më të numërtit, më të


shpërblyerit dhe të parët që do të hyjnë në xhenet. Sikur të mos


kishte kurrfarë përfitimi përveç nderit të qenit pjesëtar i Umetit


dhe pasues i të Dërguarit më të madh dhe njeriut më të famshëm


që ka ecur në fytyrën e tokës, do të mjaftonte. Prej tij, në botën


tjetër do të përfitojnë edhe banorë të xhehenemit. Ebu Talibi do të


ketë dënim më të lehtë se të tjerët për shkak të përkrahjes që i ka


bërë Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi


të!), edhe pse ka vdekur si jomusliman dhe nuk e ka besuar


Allahun si duhet.


Çka dhe pse i obligohemi të Dërguarit të Allahut


Arsyeja e trajtimit të një çështjeje të këtillë qëndron në faktin se


virtytet janë margaritarë tek individët dhe, shumë herë, derisa kemi


të bëjmë me raportet mes njerëzve ngazëllehemi kur hasim në dikë


që sillet mirë dhe posedon moral të pastër dhe virtyte të larta.


Edhe nëse gjejmë një të këtillë, do të shohim se ato virtyte


ekzistojnë pranë disa të metave dhe mangësive që meritojnë së


paku vërejtje nëse jo edhe kritikë. Është krejtësisht e pamundur të


gjesh njeriun, të gjitha vetitë e të cilit do të jenë të nivelit të


kënaqshëm. Kjo është ngase njerëzit, siç dihet, sipas natyrës kanë


të meta dhe janë mëkatarë, andaj edhe nuk mund të lirohen prej


veseve e as t’i flakin ato në tërësi. Për këtë arsye është fenomen


njeriu, tek i cili dominojnë virtytet përballë veseve të këqija.


Ndërsa kur flasim për personalitetin e Muhamedit, (Lavdërimi


dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), nuk mund të mos themi se ai


ishte njeriu më i kompletuar me cilësi pozitive dhe njerëzisht i


përsosur me virtyte dhe sjellje të mira. Njeriu mahnitet derisa lexon


dhe njihet me personalitetin dhe sjelljet e tij. Atë që logjikisht


mund ta arrijë një njeri, ai e kishte arritur dhe ishte bërë shembull


në të, edhe pse realisht askush nuk arriti në pozitën e tij. Madje,


edhe të dërguarit e tjerë të Allahut, që gjithsesi dëshmojmë se ishin


njerëzit më të mirë, ai i ka tejkaluar, e të mos flasim për njeriun e


8


rëndomtë. Nuk mund të gjejmë dëshmi më të madhe dhe më me


vlerë sesa ajo që i ka thënë Krijuesi i gjithësisë: “Ti, vërtetë, je në një


moral të lartë.” (Kalem, 4).


Një përshkrim i tillë gjeneral na obligon që, si muslimanë që


jemi, ta besojmë dhe konsiderojmë për të dërguar të Allahut, të


konsiderojmë të saktë dhe të vërtetë çdo gjë që na ka informuar


dhe ta respektojmë dhe dëgjojmë në atë që na ka urdhëruar. Por,


mbi të gjitha, duhet ta duam. Ta duam më shumë se çdo gjë në


botë, më shumë se i duam prindërit dhe fëmijët tanë. Më shumë se


vetveten. Një gjë të tillë, thjesht, ia kemi borxh për shkak të mirave


që i përjetojmë, e për to, Allahu e ka bërë shkak Muhamedin,


(Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!).


Në vija të përgjithshme, obligimet që i kemi ndaj të Dërguarit të


Allahut, mund të përmblidhen në tri pika:


1. Të konsiderojmë se ai është i zgjedhuri dhe i dërguari i


Allahut, të cilin Allahu e veçoi me shpallje dhe e bëri thirrës për


mbarë njerëzimin si dhe për të gjitha kohët e vendet.


2. Të besojmë çdo gjë që ai ka treguar për të kaluarën, apo ka


paralajmëruar për të ardhmen dhe këto lajme t’i marrim si e vërtetë


e pakontestueshme.


3. Të respektojmë atë që ka urdhëruar dhe ndaluar duke


konsideruar se rruga e tij është rruga e vetme që shpie te kënaqësia


e Allahut dhe garanton lumturinë e dy jetëve.


Mbi të gjithat e duam, ngase ai ishte njeriu më i mirë që Allahu


krijoi, njeriu më komplet, më i sjellshmi, më i buti, më bamirësi.


Krahas kësaj, ai ishte i Dërguari i fundit i Allahut. Me të, Allahu e


përmbushi dhe plotësoi misionin e pejgamberisë dhe vulosi


shpalljen nga qielli.


9


Disa nga virtytet që na detyrojnë ta duam edhe më


tepër


Askush prej njerëzve nuk ka arritur që të përmbledhë të gjitha


veçoritë dhe specifikat e tij apo të shkruaj për të gjitha aspektet e


ndritshme të personalitetit dhe veprës së tij. Për këtë arsye, hasim


në qindra libra që trajtojnë jetën dhe veprimtarinë e Muhamedit,


(Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), nga aspekti


biografik, dhe një mori sosh që trajtojnë sjelljet, moralin dhe


virtytet e tij. Asnjëri prej autorëve asnjëherë nuk ka pretenduar se


ia ka dhënë hakun si e meriton. Përkundrazi, të gjithë e pranojnë se


shkrimet e tyre janë vetëm një pjesë e vogël, një shkëndijë, marrë


nga dielli i fuqishëm dhe i ndritshëm i të Dërguarit Muhamed,


(Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!). As unë nuk


pretendoj, dhe Allahu më ruajt që të pretendoj një gjë të tillë, se


kam bërë diçka të rëndësishme në këtë drejtim. Unë vetëm e kam


ndier veten të obliguar që njerëzit t’i përkujtoj me disa nga arsyet


pse duhet të duan Muhamedin, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut


qoftë mbi të!), në kohën kur janë kapluar nga dashuria ndaj


njerëzve që kryesisht nuk e meritojnë, dhe njëkohësisht kur kanë


filluar ta harrojnë atë që në të vërtetë duhet ta duan. Virtytet e tij të


larta ishin të shumta, por kalimthi do t’i përmendim disa:


1. Bujaria


Ai ishte shembull i paarritshëm në këtë drejtim. Këtë e


dëshmojnë transmetimet dhe dëshmitë në vijim:


- Ai kurrë, derisa kishte diçka afër vetes, nuk kthente duarthatë


lypësin. Një njeri njëherë ia kërkoi pelerinën që e kishte veshur, ai


hyri në shtëpi, e zhveshi atë dhe doli e ia dha.


- Xhabiri transmeton se i kishte dhënë një njeriut një tufë të


madhe me dhenë saqë ai u kthye te njerëzit e vet dhe u tha: O


njerëz, shkoni te Muhamedi se ai jep aq shumë sa të mos i


frikohesh varfërisë më pas.[7]


- Ibën Abbasi thotë se:


10


“I Dërguari i Allahut ishte njeriu më bujar. Akoma më bujar bëhej në


muajin ramazan kur e takonte Xhibrili dhe ia mësonte Kuranin. Ai


ishte më i bekuar se sa era e mirë dhe e bereqetshme e dërguar nga


Allahu. (Shënon Buhariu).


2. Butësia


Me këtë nënkuptohet vetëpërmbajtja në rast të zemërimit dhe


hidhërimit të madh, me ç’rast njeriu nuk mund të kontrollojë veten


dhe të përmbahet nga fjalët dhe sjelljet e këqija. Ai ishte shembull


kur është në pyetje kjo cilësi, madje edhe kur kishte mundësi të


shfrynte zemërimin dhe mllefin e vet, ai asnjëherë nuk e bënte një


gjë të tillë.


Në betejën e Uhudit u plagos, iu shqye fytyra, iu thyen


dhëmbët, ra në gropën që e kishin hapur armiqtë dhe i rrodhi


gjaku. Ai, megjithatë, tha: “O Allah, fale popullin tim se ata nuk


dinë.”[8]


Një beduin erdhi një herë për të lypur dhe e kapi për petkat e


tij, e shtrëngoi aq fortë sa i la shenja në qafën e tij të bekuar duke i


thënë: O Muhamed, më jep nga ajo që të ka dhënë Allahu! Ai i


buzëqeshi dhe urdhëroi që ti jepet nga pasuria shoqërore aq sa i


plotësohen nevojat e tij.[9]


Një çifut i quajtur Zejd bin Sa’neh erdhi për të kërkuar borxhin


nga i Dërguari i Allahut, e kapi atë për krahu dhe iu drejtua në


mënyrë të vrazhdët dhe ofenduese: Ju, familje e Abdulmuttalibit,


vërtetë jeni të jokorrektë në kthimin e borxhit. Umeri u ngrit me


shpejtësi dhe i revoltuar për të reaguar, por Muhamedi, (Lavdërimi


dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), i tha: “Jo o Umer në këtë


mënyrë. Më mirë do të ishte të kërkoje prej meje të ia kthej borxhin


dhe të kërkosh prej tij ta kërkojë hakun e vet më mirë dhe më butë.”


Pastaj urdhëroi që t’i kthehet borxhi dhe t’i kompensohet trishtimi


që ia kishte shkaktuar Umeri me reagimin e tij. Kjo gjë ishte shkak


që ai njeri të përqafojë Islamin. Më herët thoshte: Të gjitha


argumentet e sinqeritetit të Muhamedit i provova, përveç dy


gjërave: Butësia e tij është shumë më e theksuar se sjellja e vrazhdë


dhe sa më keq të sillesh ndaj tij, ai bëhet më i butë.[10]


11


3. Falja dhe toleranca


Falje quhet mosndëshkimi i keqbërësit edhe kur ekziston


mundësia, por në shenjë bamirësie ndaj tij t’i falet ajo që ka bërë e


të mos ndëshkohet.


Aisheja tregon se i Dërguari i Allahut kurrë nuk hakmerrej


personalisht për vete, përveç kur ishte në pyetje shkelja e ligjeve të


Allahut, atëherë ai ndëshkonte për këtë.[11]


Xhabiri rrëfen se i Dërguari i Allahut ishte në një betejë dhe


derisa muslimanët ishin të shkujdesshëm ndaj tij, i erdhi njëri prej


armiqve me shpatë në dorë, e rrëmbeu fort dhe i tha: “Kush të


mbron tani prej meje? Ai i tha: “Allahu”. Atij i ra shpata nga dora.


Muhamedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), e mori


shpatën dhe i tha: “Po ty tani kush të mbron prej meje?” Ai i tha: Bëhu


më i miri që hakmerret. I Dërguari i tha: “A do të dëshmosh se nuk ka


të adhuruar përveç Allahut dhe se unë jam i Dërguari i Allahut?” Ai i


tha: Jo, por nuk do të luftoj më kundër teje dhe nuk do të jem në anën


e atyre që të luftojnë. Ai e lëshoi. Kur shkoi te njerëzit e vet u tha: Jam


duke ardhur nga njeriu më i mirë që keni parë ndonjëherë”.[12]


4. Trimëria


Trimëria ka qenë dhe vazhdon të mbetet virtyt i lartë dhe cilësi


e vlefshme, sidomos kur është edhe në mendje ashtu si është në


zemër. Për trimërinë ë të Dërguarit Muhamed, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), le t’i lëmë dy trima të dëshmojnë:


Ali bin Ebu Talibi thotë: “Kur vështirësohej situata dhe lufta


bëhej e ashpër, ne mbroheshim prapa të Dërguarit të Allahut. Askush


nuk ishte më afër armikut se sa ai.” [13]


El-Bera bin Malik thotë: “Kur bëhej situata e vështirë në luftë, ne


fshiheshim prapa tij, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!).


Më trimi prej neve ishte ai që barazohej me të.” [14]


5. Modestia dhe afërsia me njerëzit


12


Njeriu i madh në sytë e njerëzve, i vogël në sytë e vetvetes do të


jetë i madh edhe tek Allahu i Madhëruar. I këtillë ishte Muhamedi,


(Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!):


Shokët e tij tregojnë se nuk kanë parë njeri që u buzëqeshte të


tjerëve më shumë se i Dërguari i Allahut.[15]


Kalonte kah fëmijët që luanin në rrugë, i përshëndeste, sillej


butë me ta, e ndodhte edhe i përkëdhelte.[16]


Të dobëtit dhe të varfrit i vizitonte kur sëmureshin dhe i


përcillte deri në varreza kur vdisnin.


Asnjëherë nuk ka ndodhur që dikush të shtyhej dhe pengohej


për të arritur deri tek ai, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë


mbi të!).


6. Sjellja e mirë me fëmijët dhe mëshira ndaj tyre


Mirësjellja, butësia dhe mëshira janë të çmueshme me çdokënd,


por kur janë në pyetje më të dobëtit, ajo bëhet virtyt edhe me i


vlefshëm. Kësisoj i trajtonte Muhamedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i


Allahut qoftë mbi të!), fëmijët:


Ibën Mesudi tregon se kur i Dërguari i Allahut binte në sexhde,


nipat e tij Hasani dhe Husejni i hipnin mbi shpinë. Kur të tjerët


donin t’i pengonin në këtë, ai, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut


qoftë mbi të!), u jepte shenjë që t’i lënë. Kur përfundonte namazin


i ulte në prehër.[17]


Enesi transmeton se i Dërguari i Allahut ka thënë: “Unë hyj në


namazin duke dëshiruar që ta zgjas atë, por e dëgjoj vajin e fëmijës,


andaj e fal më shpejt namazin nga frika se mos e ëma është duke u


falur me neve e do të shqetësohet.”[18]


Të shumta janë ato gjëra që na shtyjnë dhe obligojnë që ta


duam të Dërguarin e Allahut, atë që Allahu e dërgoi mëshirë për


botët, atë me të cilin Ai i nxori njerëzit nga errësira në dritë. Aq


shumë kemi përfituar të gjithë prej tij, aq dobi dhe mësime kemi


pasur.


13


Si të mos e duam!


“O i dërguar. Vërtetë, Ne të kemi dërguar ty dëshmues, përgëzues dhe


këshillues. Dhe thirrës tek Allahu me lejen e Tij dhe pishtar ndriçues.


Dhe përgëzoji besimtarët se për ta do të ketë tek Allahu mirësi të


madhe.” (Ahzabë, 45-47).


Umet i Muhammedit, ngushëllime!


Pa mëdyshje, askush nuk mund të arrijë gradën dhe autoritetin


e Muhamedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!),


sepse ai ishte më i zgjedhuri dhe më i miri nga mesi i elitës.


Dashuria e madhe që kemi ndaj tij na bën të shpresojmë se do


ta takojmë në botën tjetër dhe të kënaqemi duke përfituar nga


ndërmjetësimi i tij dhe pirja ujë nga kroi i tij i bekuar. Kjo shpresë


është ngushëllim i madh për neve, të cilët nuk kemi pasur nderin ta


takojmë në këtë botë. Mirëpo edhe takimi i botës tjetër i ka disa


kushte dhe kritere, të cilat, po që se nuk respektohen, njeriu do të


privohet nga takimi i këndshëm me Muhamedin, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!).


Në të vërtetë, të gjithë muslimanët kanë qenë të preokupuar,


madje, edhe të pikëlluar kur kanë menduar se në botën tjetër, edhe


nëse arrijnë të futen në xhenet, pozita e tyre sigurisht nuk mund të


jetë aq meritore sa është ajo e Muhamedit, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!). Këtë brengë të tyren ata nuk kanë


ngurruar ta shprehin edhe para të Dërguarit të Allahut. Enes bin


Maliku, sipas asaj që shënon Ahmedi në Musnedin e tij,


transmeton se një njeri e ka pyetur të Dërguarin e Allahut: “O i


Dërguar, nëse njeri e do dikë, por nuk mund të arrijë pozitën e tyre me


veprat e tij, çfarë do të jetë puna e tij? Ai i ka thënë: “Njeriu, në botën


tjetër, do të jetë me ata që i do.” Thabit el-Bunani që e transmeton këtë


hadith nga Enesi, thotë: Sa herë që Enesi ia tregonte dikujt këtë hadith,


thoshte: O Allahu im, ne të duam Ty dhe e duam të Dërguarin Tënd.[19]


14


Kjo dashuri e bën njeriun të ngrihet aty ku nuk mund të arrijë


me veprat e veta. Jo rrallë ndodh që dikush, edhe po deshi, nuk


mund të bëjë vepra të cilësisë apo sasisë që bën dikush tjetër. Kjo


bëhet ngase edhe mundësitë e njerëzve për të bërë diçka janë të


ndryshme. Në rastin konkret, askush nuk mund të arrijë me veprat


dhe meritat e tij atje ku ka arritur Muhamedi, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), sepse ai ishte më i miri, më i


devotshmi dhe më aktivi. E vetmja gjë që mund të bëjnë ata që


vijnë pas tij është që, krahas besimit dhe pasimit të rrugës së tij, ta


duan atë me dashuri të pa rezervë dhe të sinqertë, duke shpresuar


se ajo dashuri do të bëhet shkas që Allahu ata t’i nderojë dhe


shpërblejë duke i takuar me të në Ditën e Gjykimit dhe duke ua


mundësuar që të qëndrojnë së bashku në xhenet me lejen e Tij,


qoftë i lartësuar.


Nëpërmjet këtij fakti ndriçohen dy gjëra shumë të rëndësishme.


E para: është gjerësia e Mëshirës së Allahut dhe Mirësia e Tij e


pakufishme. Ai u jep mundësi të gjithëve që të përfitojnë prej asaj


mirësie. Nëse nuk mund të arrihet me vepra, le të arrihet me


dashuri, sinqeritet dhe anim kah e mira dhe kah çdo gjë dhe çdo


kush që Allahu do. Dashuria ndaj Allahut dhe të dashurve të


Allahut, njeriun e shpie në grada të larta dhe i siguron privilegje


dhe shpërblime rëndom të paarritshme. Gjëja e dytë që kuptohet


është autoriteti dhe pozita e lartë e të Dërguarit Muhamed,


(Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), tek Allahu i


Madhëruar. Nuk është gjë e vogël dhe e parëndësishme që vetëm


nëse e do një njeri, të të shpërblejë Krijuesi. Ai njeri që ti e do


duhet të jetë shumë i madh, i mirë dhe meritor tek Allahu. I këtillë,


pa kurrfarë dyshimi është Muhamedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i


Allahut qoftë mbi të!). Prej tij përfitoi njerëzimi derisa ishte gjallë


dhe jetonte në mesin e njerëzve duke u udhëzuar me mësimet e tij


të larta.


Ndërsa, ata që nuk patën nderin ta shohin dhe ta shoqërojnë,


kanë mundësinë që, krahas besimit të mirëfilltë, me dashuri të


sinqertë të arrijnë nderin e të shoqëruarit me të në botën tjetër, më


15


konkretisht në xhenet. E si të mos vazhdojmë edhe ne të themi atë


që e ka thënë Enesi, Allahu qoftë i kënaqur me të: O Allahu im, ne


të duam Ty dhe e duam të Dërguarin Tënd!?


Kjo dashuri nuk bën të jetë vetëm deklarative. Ajo duhet të jetë


e sinqertë, të burojë nga thellësia e shpirtit dhe të jetë e konfirmuar


me vepra. Veprat janë shenja më e mirë identifikuese e njeriut.


Sikur edhe çdo gjë në Islam, ashtu edhe dashuria ndaj Muhamedit,


(Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), duhet të


vërtetohet praktikisht. Një gjë e tillë arrihet me dëshmi praktike se


fjalët janë vërtetë një argument i dashurisë së sinqertë. Për t’i vënë


njerëzit në provë se sa janë të sinqertë kur deklarojnë se e duan


Allahun dhe të Dërguarin e Tij, Allahu ka shpallur ajet në të cilin


thuhet: “Thuaj: "Nëse e doni Allahun, atëherë ejani pas meje që Allahu


t'ju dojë, t’ua falë mëkatet tuaja, se Allahu është që fal shumë,


mëshiron shumë.” (Ali Imran, 31).


Këtu është pikënisja, fillimi i madh dhe i fuqishëm për të arritur


atë që dëshiron. Rruga deri te caku është e gjatë dhe e


mundimshme. Sprovat dhe pengesat janë të shumta dhe të


llojllojshme. E vetmja gjë që simbolizon burimin e pashtershëm të


fuqisë dhe udhëzimit është pasimi i rrugës, të cilën gjatë jetës së tij


të bekuar e trasoi Muhammedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut


qoftë mbi të!). Ajo është rruga e vetme që shpie në mënyrë të


sigurt deri te arritja e qëllimit fisnik.


Shikuar në aspektin praktik, rëndësia e dashurisë ndaj të


Dërguarit të Allahut, vihet në pah edhe nëpërmjet një hadithi, të


cilin e shënon Muslimi, e të cilin e transmeton Ebu Hurejre, Allahu


qoftë i kënaqur me të. Në këtë hadith qëndron se i Dërguari i


Allahut ka thënë: “Në Ditën e Gjykimit do të vijnë njerëzit e Umetit


tim tek unë te Haudi,[20] ndërsa unë do t’i pengoj disa njerëz, ashtu si


i pengon bariu devetë e huaja që të mos u afrohem deveve të veta.”


Dikush i tha: O i Dërguar, a do të na njohësh atë ditë? Ai tha: “Po,


sepse do t’i keni disa shenja të veçanta që nuk i ka tjetër kush. Do të


vini tek unë me shenja në gjymtyrët tuaja nga gjurmët e abdesit. Disa


prej Umetit tim do të pengohen për të arritur deri tek unë dhe unë do


16


të them: ‘O Zoti im, ata janë prej Umetit tim’. Një melek do të më


përgjigjet: Ti nuk e di se çka kanë vepruar këta pas teje.”[21]


Abdesi, si veprim konkret i përmendur në hadith, është


shembull i shprehjes praktike të lojalitetit dhe dashurisë së sinqertë


ndaj Allahut dhe të Dërguarit të Tij. Kjo dëshmon se dashuria


duhet të ekzistojë, dobia e saj është e pakontestueshme në këtë dhe


në botën tjetër, por edhe shenjat identifikuese dhe dëshmitë


praktike të asaj dashurie nuk duhet të mungojnë.


O Allahu im, ne të duam Ty dhe e duam të Dërguarin Tënd!!!


___________________________


[1] Allahu i Madhëruar ia përkujton Muhamedit, (Lavdërimi dhe


shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), se ishte jetim, por njëkohësisht


ishte i privilegjuar me kujdesin që Allahu e mori përsipër për të: “A


nuk të gjeti ty jetim, e Ai të bëri vend (të dha përkrahje).” (Duha, 6).


[2] Mësimet e Muhamedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë


mbi të!), janë rregull, mirësi, rend, humanizëm. Kjo padyshim se


është dobi e madhe për të gjithë njerëzit, përfshirë këtu edhe


jomuslimanët, por edhe për të gjitha krijesat.


[3] Shënon Muslimi.


[4] Shënon Muslimi.


[5] Shënon Buhariu.


[6] Shënon Buhariu.


[7] Shënon Buhariu.


[8] Shënon Buhariu.


[9] Shënon Buhariu.


[10] Shënon Ebu Nuajmi, Hakimi dhe Hejthemiu.


[11] Shënon Buhariu.


[12] Shënon Ahmedi, Buhariu dhe Muslimi.


17


[13] Shënon Ahmedi dhe Begaviu.


[14] Shënon Muslimi.


[15] Shënon Tirmidhiu.


[16] Shih: Sahihul-xhami’.


[17] Shënon Ebu Ja’la dhe Ibën Huzejme.


[18] Shënon Buhariu.


[19] Shënon Ahmedi.


[20] Burimi, të cilin Allahu ia ka dhënë si dhuratë të Dërguarit të


Vet Muhamedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!),


ashtu që kush pi prej atij burimi kurrë më nuk do të ndijë etje,


ndërsa kush nuk pi, kurrë nuk do të ngopet. Besimi në këtë, bën


pjesë gjithsesi në besimin në Ditën e Gjykimit, ngase kjo është prej


momenteve shumë të rëndësishme të asaj dite.


[21] Shënon Muslimi.