Waarom draag ik een Hijab?

Waarschijnlijk zou ik niet passen onder de notie van een


"rebbel". Ik heb geen zichtbare tatoeages en minimale piercing.


Ik heb geen leder jacket. In feite, wanneer de meeste mensen


naar me kijken, is hun eerste oordeel gewoonlijk meestal, iets


in de trant van "onderdrukte vrouw." De dappersten die al hun


moed bijeen hebben geraakt, die stellen mij vragen over mij


manier van kleden, zoal:”Zijn het niet je ouders die ervoor


zorgen dat u, u zich zo kleed” of “Denk je echt niet dat dit


oneerlijk is?


Een tijdje terug, een groep van meisjes werden van school


gestuurd in Montreal, daar ze dezelfde kleding dragen zoals ik.


Het is eigenaardig dat een stuk stof voor zoveel commotie


zorgt. Misschien is de angst voor, de Uzi underneath die ik


eronder heb verborgen. Natuurlijk, is het probleem meer dan


alleen een stuk stof. Ik ben een moslim vrouw die, net als


miljoenen andere moslim vrouwen over de hele wereld, zelf de


keuze hebben gemaakt om de hijab te dragen.En de concept


van de hijab, (in tegengestelling tot de publieke opinie) is


tegenwoordig één of de meeste fundamenteel aspect van de


vrouwelijke “heft in eigen handen nemen”.


Als ik mijzelf bedek dan maak ik het praktisch onmogelijk


voor mensen om mij te beoordelen op basis van mijn uiterlijk.


Ik kan niet geclassificeerd worden, doormijn aantrekkelijkheid


of het onbreken daarvan.


Vergelijk dit met het leven in de huidig samenleving: Wij


zijn voortdurend bezig met het rangschikken van anderen op


4


grond van hun kledij, juwelen, haar en make-up..., ik heb een


lichaam, een fysieke manifestatie op deze aarde. Maar het is


een vat voor een intelligente geest en een sterke inzet. Het is


niet gemaakt voor de wellustige toeschouwers of om gebruik te


worden in advertenties om van allerlei dingen te verkopen, van


bier tot auto‘s.


Vanwege de oppervlakkigheid van deze wereld waarin we


leven, , zijn de innerlijkheden zo benadrukt dat de waarde van


een individu minder waardig zijn geworden. Het is een mythe


dat de vrouw bevrijd is, in de hedendaagse maatschappij.


Welke vorm denk je van vrijheid kan plaats hebben als een


vrouw niet eens over straat kan lopen zonder dat elke aspect


van haar fysische zelfzijn wordt gecheckt.


Wanneer ik mijn hijab draag, dan voel ik mij veilig van al


die dingen. Ik kan er zeker van zijn dat niemand naar mij kijkt


en vervolgens veronderstellingen maakt over mijn


persoonlijkheid door de lengte van mijn rok. Er is een barriere


tussen mij en degene die mij willen uitbuiten. Ik ben eerst en


vooral een mens, gelijk aan een man, en ik ben niet kwetsbaar


vanwege mijn geslacht.


Een van de triestige waarheden van ons tijd is de vraag van


schoonheidsmythe en het vrouwelijke zelfbeeld. Door het lezen


van populaire tiener tijdschriften, kan je direct weten welke


soort lichaamsbeeld “in“ of “uit“1 is. En als je de verkeerde


1 In of uit de mode


5


lichaams type hebt, dan ga je het gewoon veranderen, of niet? Er is Immers geen manier dat je tegelijk zwaar en mooi kunt zijn.


Kijk naar eender welke advertentie. Wordt een vrouw gebruikt voor het verkopen van een product? Hoe oud is ze? Hoe aantrekkelijk is ze? Wat draagt ze?


Vaak is die vrouw niet ouder dan 20, ze is langer en aantrekkelijker dan de gemiddelde, gekleed in schraal kledij.Waarom staan we onszelf toe om gemanipuleert te worden. In de jaren 90 is de vrouwen geloof het of niet, tot een model gedwongen.


Ze wordt gedwongen tot het verkopen van zichzelf, en tot zichzelf in gevaar te brengen. Dat is de reden waarom de 13-jarige meisjes hun vingers in hun keel steken en adolescenten met overwicht hangen zichzelf op.


Wanneer mensen mij vragen of ik mij onderdrukt voel, dan zeg ik eerlijk nee. Ik maakte deze beslissing zelf uit mijn eigen vrije wil. Ik hou van het feite dat ik controle heb over de manier waarop de anderen mij bekijken.


Ik geniet van het feit dat ik niemand de kans geef om maar naar iets van mij te kijken en dat ik mijzelf heb bevrijdt van de slavernij, van de swingende slinger van de mode-industrie en andere instellingen die vrouwen uitbuiten.


Mijn lichaam is mijn eigen zaak. Niemand kan mij vertellen hoe ik mij moet kleden, en wanneer ik al dan niet mooi ben. Ik weet dat er meer is voor mij dan dat. Ik ben ook bereid om


6


neen te zeggen, wanneer de mensen mij vragen of ik het gevoel heb alsof mijn sexualiteit wordt onderdrukt. Ik heb controle over mijn eigen sexualiteit. Ik ben dankbaar dat ik niet meer zal lijden om het lot, of gewicht proberen te verliezen, of een gepaste lippenstift zoeken dat gepaard gaat met mijn huidskleur. Ik heb mijn keuze gemaakt over wat mijn prioriteiten zijn en deze behoren niet tot hen.


Dus de volgende keer dat je me ziet, kijk niet naar me met sympathie. Ik ben niet onder dwang van een mannelijke vrouwen gevangenerhouder uit de barbaarse Arabische woestijn. Ik ben bevrijd.