Ο Παύλος δεν δίστασε να δανειστεί μύθους και παραμύθια και να τα βάλει μέσα στο Χριστιανικό Βιβλίο. Η δικαιολογία του ήταν πως ήθελε να ενθαρρύνει τους μη Χριστιανούς ειδωλολάτρες να τείνουν προς τον Χριστιανισμό. Ο Άχμεντ Σάλαμπι, ένας Άραβας Λόγιος, σχολίασε για αυτό το περιστατικό στο βιβλίο του Χριστιανισμός, λέγοντας, «Η καθολικότητα του Χριστιανισμού, η οποία εισήχθη από τον Παύλο, αποτέλεσε το σημείο καμπής στην ιστορία αυτής της θρησκείας. Ανοίγοντας διάπλατα την πύλη για όλους, ο Παύλος υποχρεώθηκε να προσαρμόσει διάφορα δόγματα για να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στη θρησκεία των Εβραίων και τις ειδωλολατρικές αντιλήψεις που ήταν διαδεδομένες στην Ευρώπη εκείνης της περιόδου. Έτσι, εισήγαγε την ιδέα της Αγίας Τριάδας και της σωτηρίας ώστε να αντιμετωπίσει τις αντιλήψεις των εθνών που προσηλυτίζονταν στον Χριστιανισμό.»


Σε πολλά σημεία των επιστολών του, ο Παύλος επιβεβαίωσε πως τα δόγματα που εισήγαγε στον Χριστιανισμό δεν υπαγορεύτηκαν σε εκείνον από τον Χριστό, μα ήταν δικά του.


Με αυτόν τον τρόπο, οι προσπάθειες του Παύλου να βρει ένα τρόπο να εξαλείψει τις αμαρτίες του Αδάμ, δημιούργησαν μια θρησκεία ριζικά διαφορετική από τη θρησκεία που κηρύχτηκε από τον Ιησού (ειρήνη σ’ αυτόν). Αυτή η διαστρεβλωμένη θρησκεία που δημιουργήθηκε από τον Παύλο είναι η ίδια θρησκεία που κηρύσσεται παντού σήμερα υπό το όνομα του Χριστιανισμού. Και αυτό ακριβώς υπέδειξε ο Δυτικός Θεολόγος, O. T. Davis, στο βιβλίο του Κηρύγματα στο Όρος, όπου έγραψε, «Ο αληθινός Χριστιανισμός δεν υπήρχε μέχρι που ο Παύλος συναντήθηκε με την δεύτερη θεότητα μέσα στην Τριάδα. Άρχισε, τότε, να γράφει επιστολές σε διαφορετικά έθνη κηρύσσοντας τον Χριστιανισμό όπως τον έλαβε από τον Λυτρωτή. Έτσι, ο Παύλος θεωρείται ο πραγματικός ιδρυτής του Χριστιανισμού που βλέπουμε σήμερα. Αν ο Παύλος δεν είχε εμφανιστεί, ο Χριστιανισμός δεν θα


 12 


αποτελούσε ποτέ καθολική θρησκεία, και δεν θα είχε ποτέ γίνει ευρέως αποδεκτή από εκατομμύρια ανθρώπους.»


Συνεπώς, η ιδέα της σταύρωσης που εισήχθηκε από τον Παύλο, ο οποίος την κατέστησε υποχρέωση για τους ειλικρινείς πιστούς, αποτελεί ξένη έννοια που δεν υπήρχε στον Χριστιανισμό πριν την αναπτύξει ο Παύλος. Δεν συνδέεται με κανένα από τα πραγματικά κηρύγματα του Ιησού του Υιού της Μαρίας. Συνεπώς, ολόκληρη η ιδέα απορρίπτεται εντελώς.


Επιπλέον, ο Παύλος δεν αναφέρθηκε στις πηγές από τις οποίες έλαβε τις πληροφορίες για τον Ιησού. Αντίθετα, παραδέχθηκε πως οι διδασκαλίες του Ιησού αποκαλύφθηκαν σ’ αυτόν στα όνειρά του. Αυτό ακυρώνει τους ισχυρισμούς του καθώς η άμεση επικοινωνία με την αρχική πηγή έχει χαθεί. Και οι ιστορίες του αποτελούν μόνο μια συλλογή μύθων και οραμάτων που στερούνται καταγεγραμμένων αποδείξεων.


β) Συγχώρεση μέσω του Μοναχισμού:


Ο μοναχισμός στον Χριστιανισμό πηγάζει από μια αντίληψη ότι το αμάρτημα του Αδάμ σχετίζεται στενά με την σωματική επιθυμία. Αυτή την αντίληψη υιοθέτησαν οι Χριστιανοί από τους Έλληνες Φιλοσόφους και ιδιαίτερα τον Πλάτωνα, ο οποίος έγραψε για την διχοτομία ψυχής και σώματος. Βλέπει το σώμα ως τη φυλακή της ψυχής, η οποία προσπαθεί συνεχώς να φτάσει την ύψιστη προέλευσή της, γιατί αποτελούσε μέρος του Θεού και στη συνέχεια χωρίστηκε από Αυτόν ώστε να ενσαρκωθεί σε όλα τα ζωντανά πλάσματα. Έτσι, βρίσκεται σε διαρκή πάλη με το σώμα το οποίο εμποδίζει την άνοδο της ψυχής στην προέλευσή της ώστε να ενωθεί με Αυτόν. Ο συγγραφέας του Θρησκείες και Δόγματα, εξετάζοντας τις απόψεις του Πλάτωνα για το Θεό και τη δημιουργία, είπε, «Το σύμπαν έχει το δικό του Αιώνιο Δημιουργό. Η πραγματική φύση οποιουδήποτε ατομικού πράγματος εξαρτάται


 13 


από τη μορφή στην οποία μετέχει. Οι μορφές διαφέρουν σημαντικά από τα συνηθισμένα πράγματα που μπορούμε να δούμε γύρω μας. Τα συνηθισμένα πράγματα αλλάζουν, μα οι μορφές τους όχι. Οι μορφές δεν υπάρχουν ούτε στον χώρο ούτε στον χρόνο. Αναγνωρίζονται από τη διάνοια, μα όχι και από τις αισθήσεις. Ο Πλάτωνας πίστευε πως παρόλο που το σώμα πεθαίνει και αποσυντίθεται, η ψυχή συνεχίζει να ζει αιώνια. Μετά το θάνατο του σώματος, η ψυχή μεταναστεύει σε αυτό που ο Πλάτωνας αποκαλεί βασίλειο των αγνών μορφών. Εκεί υπάρχει χωρίς σώμα, αναπολώντας τη μορφή. Η ψυχή διατηρεί πάντα μια αμυδρή ανάμνηση από το βασίλειο των μορφών και το λαχταρά. Προκειμένου να ελευθερωθεί η ψυχή, ο Πλάτωνας είδε πως το σώμα πρέπει να πολεμηθεί και να τιμωρηθεί, κάνοντάς το αδύναμο και κουρασμένο μέσω της λατρείας, της πείνας και της αυστηρότητας. Το σώμα τελικά θα αποσυντεθεί και θα καταρρεύσει και η ψυχή θα μετοικήσει στην αγνή της μορφή.»


Χριστιανοί ηγέτες υιοθέτησαν αυτές τις ιδέες από τον Πλάτωνα και τις ανέπτυξαν υπό το όνομα του «μοναχισμού». Από όλους τους ηγέτες, οι πιο σημαντικές φιγούρες αναφορικά με αυτήν την έννοια είναι ο Παύλος, ο Αυγουστίνος και οι Νεστοριανοί.


Είχαμε δει σε προηγούμενο σημείο πώς ο Παύλος συνέδεσε την πίστη στην ιδέα της σταύρωσης με τη συγχώρεση του προπατορικού αμαρτήματος. Ισχυρίστηκε επίσης πως ο Ιησούς άφησε εκούσια τον εαυτό του να ταπεινωθεί και να σταυρωθεί. Έτσι, το Παυλικό δόγμα προτείνει πως το σώμα αξίζει να βασανιστεί μέχρι να εξαγνιστεί. Στην επιστολή του προς Εφεσίους ο Παύλος έγραψε, «Ζούσατε τότε σύμφωνα με τις απαιτήσεις αυτού εδώ του κόσμου, υπακούοντας στον άρχοντα των πονηρών δυνάμεων που βρίσκονται ανάμεσα σε ουρανό και γη, στο σατανικό πνεύμα που εξακολουθεί να εξουσιάζει όσους δεν υπακούουν στο Θεό. Έτσι, σαν κι αυτούς, ζήσαμε κάποτε κι εμείς όλοι: ήμασταν


 14 


δούλοι στις επιθυμίες μας και κάναμε ό,τι ήθελε το αμαρτωλό εγώ μας. Η αμαρτωλή μας φύση μας οδηγούσε, όπως και τους υπόλοιπους ανθρώπους, σε πράξεις που προκαλούσαν την οργή του Θεού. Ο Θεός όμως μας αγάπησε, γιατί είναι πλούσιος σε έλεος κι έχει απέραντη αγάπη. Κι ενώ είμασταν πνευματικά νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων μας, μας ξανάδωσε ζωή μαζί με το Χριστό.» (Προς Εφέσιους 2:2-5)


Οι Χριστιανοί πιστεύουν πως ο Αδάμ ανταποκρίθηκε στις φυσικές του επιθυμίες και τα κτηνώδη πάθη του κι έτσι παράκουσε το Θεό τρώγοντας από το απαγορευμένο δένδρο. Το σώμα, λοιπόν, είναι η απαρχή όλων των αμαρτιών και δεν μπορεί να εξαγνιστεί εκτός κι αν βασανιστεί και ταπεινωθεί. Σύμφωνα με τους Χριστιανούς, η ψυχή είναι το θύμα του σώματος και το αιώνιο μαρτύριό της προκαλείται από τα συνεχή παραπτώματα του σώματος. Προκειμένου να βοηθήσει την ψυχή να ταξιδέψει ελεύθερα στον Δημιουργό της, το σώμα πρέπει να ταπεινωθεί.


Με την πάροδο του χρόνου εμφανίστηκε μια τάξη μοναχών και καλογριών. Για να ανήκει σε αυτήν την ομάδα κάποιο νέο μέλος έπρεπε να περάσει έναν αριθμό φάσεων κατά τις οποίες έπρεπε να εκθέσει το σώμα του σε ταπείνωση και βασανιστήρια. Όσοι έδειχναν σθένος γινόντουσαν δεκτοί ως αυτό που οι Χριστιανοί αποκαλούν Άγιοι. Ένας τρόπος να πολεμήσει κανείς το σώμα του ήταν η αποχή από το γάμο· σε μια από τις επιστολές του, ο Παύλος έγραψε, «…2καλό είναι για τον άντρα να μη συνάπτει σχέσεις με γυναίκα. είναι καλό στον άνθρωπο να μη αγγίζει γυναίκα... 32Ο άγαμος μεριμνάει γι' αυτά που είναι τού Κυρίου, πώς να αρέσει στον Κύριο· ενώ αυτός που έχει έρθει σε γάμο μεριμνάει γι' αυτά που είναι τού κόσμου, πώς να αρέσει στη γυναίκα.» (Προς Κορίνθιους Ά, 7:2,32)


Επηρεασμένοι από αυτό το εδάφιο, οι μασόνοι του δωδέκατου αιώνα προχώρησαν τόσο πολύ ώστε να αρνηθούν από τα μέλη του δόγματός τους το δικαίωμα να παντρεύονται. Κάποιος


 15 


ήδη παντρεμένος θα έπρεπε να χωρίσει τον/την σύντροφό του αν ήθελε να τους ακολουθήσει.


Ο Αυγουστίνος κατά τον πέμπτο αιώνα επιβεβαίωσε την αρχή του Παύλου να μείνει εργένης και κήρυξε πως ο γάμος, μια τάση πνευματικής αδυναμίας και σκληρής πάλης προς ικανοποίηση των σωματικών πόθων, θα πρέπει να αποφεύγεται. Οι μοναχοί και οι καλόγριες απαγορευόταν αυστηρά να παντρευτούν προκειμένου να αποτελούν το καλό παράδειγμα. Ο Αυγουστίνος ισχυρίστηκε επίσης πως η στέρηση του σώματος από τις απολαύσεις του όπως το καλό φαγητό, τα απαλά ρούχα, τα μαλακά κρεβάτια ή μία σύζυγο ήταν μία μάχη που κάθε Χριστιανός πρέπει να παλέψει. Αυτό θα τον καταστήσει ικανό να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού αφού συγχωρεθεί.


Ο συγγραφέας του Η Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας εξήγησε την άποψη του Αυγουστίνου πάνω σε αυτό το θέμα. Έγραψε, «Η ζωή στη γη υπήρχε ώστε οι άνθρωποι να ζουν στην καταστροφή και τη δυστυχία κι έτσι δεν πρέπει να ασχολούνται με τέτοια εγκόσμια πράγματα όπως η πολιτική, η κοινωνιολογία, η αστρολογία, κλπ., καθώς η αναζήτηση τέτοιων πραγμάτων θα αποσπάσει τους πιστούς και θα σπαταλήσει την ενέργειά τους. Προσκαλώ, συνεπώς, τους ειλικρινείς πιστούς να απαρνηθούν τις απολαύσεις των επίγειων πραγμάτων και να γίνουν ασκητές. Ο γάμος δεν ταιριάζει σ’ αυτούς που θέλουν να εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού.»


Σύμφωνα με αυτές τις ιδέες, βλέπουμε πως ο Χριστιανισμός, θεωρητικά, θεωρεί την παρθενικότητα ως ιδανική κατάσταση τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Αυτή η εννοιολογική σύλληψη οδήγησε σταδιακά στην υιοθέτηση του μυστικισμού από τους καθολικούς κληρικούς.


 16 


Η έννοια της συγχώρεσης μέσω του μοναχισμού έχει συνοψιστεί στις πρακτικές και τις ιδέες των Νεστοριανών. Στα δόγματά τους βρίσκουμε τα εξής:


«Αν ο άνθρωπος αφιέρωσε τη ζωή του στη λατρεία και εγκατέλειψε τις σωματικές επιθυμίες, όπως την κατανάλωση κρέατος και την ικανοποίηση των κτηνωδών πόθων του, η ουσία του θα είναι αγνή και θα φτάσει στη Βασιλεία του Θεού και θα δει τον Θεό φανερά. Ο αόρατος κόσμος θα αποκαλυφθεί σε αυτόν.»


Κατά τον ενδέκατο αιώνα, ο Πάπας Γρηγόριος VII θέσπισε ένα δόγμα που απαγόρευε ρητά σε όλους τους ιερείς και τις μοναχές να παντρευτούν, καθώς η σεξουαλική συνουσία, ισχυριζόταν, μπορούσε να εξαλείψει την αγνότητα και την καθαρότητα τους.


Μα αυτό το δόγμα είχε αρνητικές συνέπειες.


Η μοιχεία και η ομοφυλοφιλία εξαπλώθηκαν. Ως αποτέλεσμα, η φήμη των κληρικών, των μοναχών και των καλογριών αμαυρώθηκε ανάμεσα στους οπαδούς τους και το κοινό.


γ) Συγχώρεση μέσω του βαπτίσματος:


Προκειμένου να κερδίσουν σωτηρία από το προπατορικό αμάρτημα που διαπράχθηκε από τον Αδάμ, οι Χριστιανοί συνέλαβαν την πρακτική του βαπτίσματος. Ένα νεογέννητο μωρό ή κάποιος νεοφώτιστος στον Χριστιανισμό πρέπει να βαπτιστεί ενώ ένας ιερέας θα τον πλένει με νερό.


Οι Χριστιανοί πιστεύουν πως ένα μωρό γεννιέται μολυσμένο με την αμαρτία του Αδάμ και έτσι πρέπει να πλυθεί από τους ιερείς. Λένε πως ακολουθούν το παράδειγμα του Ιωάννη, του αποκαλούμενου Βαπτιστή, ο οποίος συνήθιζε να βαπτίζει τους


 17 


πιστούς στο ιερό ποτάμι του Ιορδάνη. Βάπτισε επίσης και τον Ιησού. Οι συγγραφείς της Χριστιανικής Βίβλου ισχυρίζονται πως ο Θεός, απευθυνόμενος στον Ιησού αφού βαπτίστηκε, είπε: «Εσύ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός. Εσύ είσαι ο εκλεκτός μου.» (Κατά Μάρκον 1:11)


Οι διάφορες αιρέσεις του Χριστιανισμού διαφωνούσαν ανέκαθεν για τη δύναμη του βαπτίσματος. Ορισμένοι ισχυρίζονται πως το βάπτισμα εξαγνίζει τον άνθρωπο από όλες τις αμαρτίες συμπεριλαμβανομένου και του προπατορικού αμαρτήματος, ενώ άλλοι ισχυρίζονται πως συγχωρεί το προπατορικό αμάρτημα μόνο· όσο για τις άλλες αμαρτίες, μπορούν να συγχωρεθούν μέσω των ιερέων.


Οι διάφορες αιρέσεις αποτυγχάνουν επίσης να συμφωνήσουν για το πότε, το πού και το πώς πρέπει να τελείται το βάπτισμα. Ωστόσο, όλες συμφώνησαν πως το βάπτισμα είναι έγκυρο μόνο όταν τελείται από ιερείς ή Χριστιανούς ηγέτες. Στο βιβλίο του Συγκρίνοντας τις Θρησκείες: Χριστιανισμός, ο Άχμαντ Σαλάμπι έγραψε για το θέμα του βαπτίσματος, λέγοντας: «Οι Χριστιανοί αποτυγχάνουν να συμφωνήσουν για τον χρόνο κατά τον οποίο πρέπει να τελείται το βάπτισμα. Ορισμένοι απ’ αυτούς επέμειναν πως η παιδική ηλικία είναι η καλύτερη περίοδος για αυτήν την τελετή· άλλοι πίστευαν πως μπορεί να διεξαχθεί κατά τη διάρκεια οποιασδήποτε περιόδου της ζωής του ανθρώπου. Άλλοι πάλι ισχυρίστηκαν πως μπορεί να τελεστεί στο νεκροκρέβατο εφόσον το βάπτισμα λέγεται πως εξαλείφει όλες τις αμαρτίες και αυτή είναι η στιγμή μετά την οποία καμιά αμαρτία δεν θα διαπραχθεί.»


Σύμφωνα με το Χριστιανικό δόγμα, το βάπτισμα αποτελεί συμβολική πλύση με νερό ως θρησκευτική πρακτική. Δείχνει ή εκπέμπει τον εξαγνισμό, το ξέπλυμα των αμαρτιών και την αρχή μιας ανανεωμένης ζωής. Αυτό πραγματοποιείται χύνοντας ή ψεκάζοντας νερό στο μέτωπο του ατόμου που βαπτίζεται.