Muslimani i ri dhe e kaluara e tij!


Kur muslimani i ri hyn në Islam, lë pas vetes mëkatet dhe veprat e


këqija dhe hynë në gjerësinë e pafund të fjalës së Allahut të lartësuar:


“Thuaju atyre që nuk besuan, nëse heqin dorë (nga rruga e tyre e gabuar


dhe besojnë) do t'u falet e kaluara” (El Enfal: 38), “Sikur ithtarët e librit


të besonin dhe të ruheshin (haramit), Ne do t'ua shlyenim mëkatet e tyre


dhe do t'i fusnim në xhennete me përjetime të begatshme.” (El Maide:


65)


Mirësia e Allahut të lartësuar është e madhe, falja dhe bamirësia e


Tij dominojnë çdo mëkat dhe gjynah të cilin e vepron njeriu dhe


pendohet prej tij: “Kush bën ndonjë të keqe ose e ngarkon veten, pastaj


kërkon falje te Allahu, ai e gjen Allahun falës dhe mëshirues.” (En Nisa:


110)


Kur muslimani i ri të rrënon kalanë e shirkut në zemrën e tij dhe


t’ia dorëzon veten e tij Allahut, kthehet i dëlirë dhe i shëruar nga


shirku i tij. Pejgamberi (lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi


të) na ka lajmëruar se Islami rrënon (anulon dhe fshin pasojat)


mëkatet e mëparshme. Në hadithin e Amr b. El As (Allahu qoftë i


kënaqur me të) ka thënë: “Kur Allahu vendosi Islamin në zemrën time,


erdha te Pejgamberi (lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të)


dhe i thash: Shtrije dorën që ta jap besën (ta pranoj Islamin)? Ai e shtriu


dorën e tij të djathtë. Përnjëherë, tërhoqa dorën time dhe Pejgamberi


(lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të) më tha: Çfarë ke o


Amr? I thashë: Dua ta vë një kusht: Ai tha: Çfarë kushti? I thashë: Të më


falen mëkatet? Ai tha: “A nuk e dinë ti se: Islami rrënon mëkatet e


mëparshme? Hixhreti e rrënon atë që ka qenë më parë? Dhe se Haxhi


rrënon atë që ka qenë më parë? ...” (Transmeton Muslimi) Kjo është


natyrshmëria e Islamit dhe fshehtësia e madhështisë dhe


përjetshmërisë së tij.


Kur Allahu e ka dërguar Muhamedin (lavdërimi dhe shpëtimi i


Allahut qofshin mbi të) te Kurejshitët, ata ishin në një injorancë të


thellë. Shumë mendime dhe fjalë që i paramendonin si dije në të


vërtetë ishin injorancë, dhe shumë vepra që i llogaritnin të mira në të


vërtetë ishin të shëmtuara, megjithatë Islami është fe e drejtësisë!


Virtytet e tyre të lavdëruara u miratuan nga Islami sikur që thotë


3


Pejgamberi (lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të): “Në të


vërtetë jam dërguar për të plotësuar normat e moralit.”


Allahu i lartësuar i ka krijuar njerëzit të pajisur në natyrshmërinë e


tyre me të vërtetën, ndërsa Pejgamberët – sikur që thotë Shejhul


Islam Ibn Tejmije – janë dërguar për ta përsosur këtë natyrshmëri


dhe për ta konfirmuar atë, e jo për ta devijuar apo ndryshuar atë. Në


çdo umet gjenden një mori virtytesh të lavdëruara, edhe pse


ndryshon vëllimi i tyre nga një umet në tjetrin. Për këtë, është gabim


të mendohet për muslimanin e ri se është i zhveshur nga ndonjë


virtyt i lavdëruar para se ta përqafoj Islamin! Përkundrazi, ata që e


kanë thirr në Islam dhe ata që shoqërohen me të duhet që t’i nxisin te


ai ato virtyte të mira që i ka pas para Islamit dhe ta inkurajojnë të


vazhdojë të stoliset me to. Ajo çka i preferohet një muslimani të ri


është të vazhdojë në veprat e mira të cilat i ka bërë para se ta pranoj


Islamin. Buhariu në “Sahihun” e tij shënon hadithin e transmetuar


nga Umeri (Allahu qoftë i kënaqur me të) i cili e ka pyetur të


Dërguarin e Allahut (lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi


të): “Në periudhën e injorancës jam zotuar se do të rri një natë në itikaf,


në Qabe? Pejgamberi (lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të) i


tha atij: Përmbushe zotimin (Nedhrin) tënd.”


Disa dijetarë kanë thënë: “Ky është argument se muslimanit të ri i


preferohet që të plotësoj adhurimet të cilat po t’i vepronte gjatë kohës sa ishte


mosbesimtar nuk do të pranoheshin nga ai, ndërsa po të ishte musliman do


të ishte i obliguar t’i përmbushte.”


Muslimi shënon në Sahihun e tij hadithin e Hakim b. Hizamit


(Allahu qoftë i kënaqur me të) i cili kishte thënë: “I thash: O i Dërguar


i Allahut! Si është puna me veprat që i bëja gjatë kohës së injorancës, me


qëllim të bamirësisë?! Pejgamberi (lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut


qofshin mbi të) i tha atij: “Ke hyrë në Islam së bashku me të mirat e bëra


më herët.” Atëherë, unë thashë: Pasha Allahun, nuk do ta lë një vepër


të cilën e kam vepruar gjatë kohës së injorancës vetëm se do ta bëj të


njëjtën pas përqafimit të Islamit.


Sujutiu (Allahu e mëshiroftë) ka thënë: “Ky hadith na bënë të


argumentojmë përmes asaj që kuptohet tërthorazi se duhet të plotësohet


mangësia e veprave të bëra në kohën e injorancës. Ngase, veprat e mira të


cilat i ka vepruar ai në periudhën e injorancës sikurse nuk i ka konsideruar


4


të plota për shkak të mungesës së atributit të Islamit, për këtë e ka përsëritur


veprimin e tyre në Islam për të plotësuar atributin e plotësimit që ka


kaluar.”


Është për të të ardhur keq kur sheh të atillë që e trajtojnë të


kaluarën e muslimanit të ri në kundërshtim me atë që përmendëm.


Në vend që ti ndjell veprat e tij të mira që i ka bërë para Islamit, disa


njerëz qëllimisht e vënë në siklet muslimanin e ri me pyetje të cilat ia


rikujtojnë disa nga mëkatet e tij të mëparshme, të cilat i ka bërë para


se ta pranonte Islamin. Sidomos veprat të cilat supozohen se ndjellin


epshin, e që ndoshta rikujtimi i tyre mund të jetë shkak që ai t’iu


kthehet atyre apo bëhet shkak në pakësimin e shpërblimit dhe


mangësinë në pendimin e tij nga mëkatet. Ibn Kajjimi (Allahu e


mëshiroftë) ka thënë: “Disa të penduar nuk shpëtojnë pa iu kthyer me


zemër mëkatit herë pas here, e ndoshta edhe e rikujtojnë kënaqësinë e


veprimit të atij mëkati. Me këtë rast psherëtinë apo ngacmon epshin e tij, e


kjo e bën pendimin e tij të mangët.”


Parimisht, muslimani i ri duhet të pendohet nga mëkatet e tij kur


ta përqafon Islamin me një pendim të sinqertë dhe pas kësaj t’i


përkushtohet Allahut të lartësuar me vepra të mira, me qëllim që ta


plotësoj atë që i ka kaluar në periudhën e injorancës.