FESTA E BAJRAMIT - GËZIM PËR SUKSESET


Në natyrën e njeriut ekziston gatishmëria dhe dëshira për të


gëzuar dhe festuar. Kjo dëshirë manifestohet në forma dhe mënyra


të ndryshme. Sipas logjikës së shëndoshë, më së miri është që


njeriu të festojë me arsye dhe do të ishte e padiskutueshme nëse


arsyeja do të ishte ndonjë sukses i arritur në jetë. Islami jo


rastësisht ka përkufizuar që dy festat e Bajrameve (të vetmet festa


gjatë gjithë vitit) të vijnë pas dy sezonesh-kohësh të vlefshme që


shquhen për aktivitetet shtesë: Fitër Bajrami vjen pas muajit të


ramazanit, ndërsa Kurban Bajrami vjen pas dhjetë ditëve të


vlefshme të dhulhixhes.


Kjo renditje dëshmon se myslimani duhet të festojë vetëm


atëherë kur kryen me sukses ndonjë ibadet (adhurim) të rëndësisë


së veçantë.


Është e drejtë të festohet pas një muaji të kaluar me agjërim


dhe me vepra të tjera vullnetare, por duhet vërejtur se madhështinë


e Islamit e dëshmon edhe fakti se edhe festat në Islam duhen bërë


në atmosferë aktiviteti, adhurimi, bamirësie dhe solidariteti.


Mund të themi se edhe gjatë festës së Bajramit duhet të


mbretërojë kjo atmosferë serioziteti, por e përshkuar me një


ndjenjë gëzimi, e cila gjithsesi duhet të shprehet dhe të


manifestohet në mënyra të përkufizuara fetarisht, si p.sh.: vizitat e


ndërsjella dhe ushqimet e pijet që tregojnë përfundimin e kohës së


agjërimit. Madje ka hapësirë edhe për dëfrim duke lozur, kënduar e


të ngjashme. Një gjë e tillë duhet të bëhet edhe pas kryerjes së


ritualit të haxhit.


Kur i Dërguari i Allahut emigroi në Medinë, ai vërejti se


vendasit festonin dy festa gjatë vitit dhe, sipas asaj që transmeton


Enesi, u tha: “Ju kishit dy ditë (të ndryshme) në të cilat luanit dhe


dëfreheshit, e Allahu ua zëvendësoi ato me dy ditë (festa) më të mira:


Festa e Fitrit dhe Festa e Kurbanit.” [Transmetojnë Ebu Davudi dhe


Nesaiu]


3


Festa e Bajramit është prej simboleve të Islamit, madje prej më


të mëdhave me të cilat manifestohet Islami. Është festë për atë që


ka shpirtin e pastër dhe qëllimin e dëlirë për Allahun e jo vetëm


për atë që vishet dhe stoliset me stolitë e kësaj bote. Shpirti, zemra


dhe veprat e myslimanit duhen stolisur me iman, devotshmëri dhe


sjellje islame.


Fatkeqësisht, prej formave të devijimit te disa myslimanë është


edhe angazhimi i tyre për disa festa që gjithsesi janë fetare, por jo


islame (viti i ri, krishtlindjet, etj.), por e harrojnë Bajramin,


domethënien dhe mesazhin që duhet të kuptohet prej tij. Festimi i


Bajramit dhe mënyra e këtij festimi janë dëshmi se sa autoritet ka


feja e Allahut në zemrën e myslimanit. Ajo është tregues shumë i


saktë për nivelin e devotshmërisë.


“Kjo është kështu ngase kush i madhëron simbolet e Allahut, atëherë


këtë e bën nga devotshmëria e zemrës.” [Haxh, 32]


Ana tjetër e festimit, ajo formalja, padyshim vërehet te rregullat


e Bajramit, si: ngritja e zërit me tekbir, dhënia e zekatul-fitrit si


shprehje e solidaritetit obligativ, larja, parfumosja dhe veshja e


rrobave më të bukura (për burrat), ngrënia e disa hurmave para se


të shkohet për të falur (Fitër) Bajramin, shkuarja në faljen kolektive


të namazit të Bajramit, urimet dhe lutjet e ndërsjella për pranimin e


veprave të mira dhe të tjera rregulla të shumta.


Nuk duhet harruar se Allahu është Zoti i Ramazanit dhe i të


gjithë muajve, Ai duhet të adhurohet gjithnjë. Festa e Bajramit le të


na shërbejë për të mbledhur forca të reja për të vazhduar rrugën e


adhurimit.