1


Fëmija musliman dhe prifti Abdullahu, djalë i dy prindërve, babai i tij është nga tokat arabe, kurse e ëma një muslimane nga Austria. Abdullahu lindi në Austri, vendi ku nëna e tij jetonte. Disa nga dajallarët e tij ishin muslimanë e disa të krishterë. Abdullahu rritej si musliman, me njohuri bazike për fenë dhe Zotin e tij. Pasi që disa dajallarë të tij ishin të krishterë, prifti vinte në shtëpinë e tyre dhe i bekonte sipas riteve të tyre kishtare dhe sa herë që prifti mundohej ta bekonte Abdullahun, duke vendosur dorën në ballin e tij, Abdullahu largonte dorën e priftit. Pasi prifti hetoi gjendjen e tij, filloi ta pyesë veten: përse ky fëmijë refuzon bekimin?! Përgjigjen donte ta dëgjonte nga Abdullahu. Një ditë derisa Abdullahu ishte ulur në kopshtin afër shtëpisë dhe kishës, prifti nxitoi drejt tij dhe e pyeti: - Përse nuk e pranon bekimin? Mos je hebre? - Unë jam musliman, - ia ktheu Abdullahu. Prifti pasi mendoi i tha: - Më dëgjo, do të të flas sikur të ishe i rritur dhe do të të trajtoj si njeri të zgjuar.


2


- Urdhëro, - i tha Abdullahu.


- Feja në të cilën je është fe e saktë, andaj mos e lër atë, mos u mashtro nga kjo fe që po


sheh tek ne, janë mite të trashëguara, andaj mos të të mashtrojë daja yt që ta lësh fenë


tënde, - e këshilloi prifti.


- Nëse kjo që po thua është e vërtetë, pse vazhdon të jesh i krishterë? - pyeti me habi


Abdullahu.


- Unë jam njeri i moshuar dhe është shumë e vështirë në këtë moshë ta lë fenë, po ta


bëja do llogaritej se kam tradhtuar fenë time, - u përgjigj prifti dhe u largua.


Djaloshi mbeti i habitur, shumë pyetje i silleshin në mendje.


Prifti ulej afër djaloshit sa herë që kishte mundësi dhe e këshillonte se si të arrinte sukses.


Pasi arriti moshën rinore djaloshi, u kthye në tokat arabe dhe u regjistrua në universitetin


Mbreti Saud në Rijad. Deshi Zoti që unë të jem nga mësimdhënësit e tij në njërin nga


fakultetet aplikative. Ishte student i zgjuar dhe pyeste për çdo gjë.


Një ditë me vizitoi në zyrën time në fakultet, pasi tregoja kujdes për të dhe më tregoi këtë


ngjarje që i kishte ndodhur.


- Sa vjeç ishe në kohën kur dialogoje me priftin? - e pyeta.


- Isha vetëm shtatë vjeç, por këtë ngjarje e kujtoj shumë mirë, - ma ktheu ai.


Nga kjo ndodhi nxjerrim disa mësime:


1. Shumica e të humburve, qofshin nga ata që proklamojnë islamin apo nga fetë e tjera


të kota, e kuptojnë të vërtetën por nuk e pranojnë nga frika e përçmimit ose pajtohen me


shumicën.


Ebu Talibi, xhaxhai i Pejgamberit Muhamed - paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të


- i tha atij:


Ke paraqitur një fe, më të mirën në faqe të dheut


Po të mos më fajësonin apo më shanin


do të më gjeje të bindur dhe të nënshtruar


Ky është zakoni i mendjemëdhenjve, Allahu thotë:


“Kështu, ata i mohuan ato padrejtësisht dhe me mendjemadhësi, edhe pse shpirti i tyre i


besonte për të vërteta. Pa shiko, cili ka qenë fundi i shkatërrimtarëve!” (Kur'ani, 27:14)


3


Kam takuar në Egjipt një prift, biseduam rreth fesë së tij, për disa gjëra përgjigjej


drejtpërdrejt e për disa të tjera ngurronte.


E pyeta rreth trinisë, më tha: "Besimi në trini është mbi mendjen njerëzore (mendja nuk


mund ta kuptojë)."


Kur e pyeta Kur'anin, më tha: "Kur’ani është shpallja e Krijuesit, i pandryshuar që nga


zbritja e tij."


E pyeta rreth debateve mes muslimanëve dhe të krishterëve, më tha: "Këtu janë dy


çështje: Muhamedi dhe kryqi; nëse e pranojmë kryqin e mohojmë Muhamedin e nëse e


besojmë Muhamedin do ta mohonim kryqin."


2. Kur e vërteta prek zemrën, është e vështirë që zemra të ndahet nga ajo. Shohim se si


Abdullahu i vogël ishte kapur fort për fenë e tij edhe pse mjedisi dhe shtëpia ku jetonte


ishin të larmishme me fe të ndryshme.


3. Edukimi i fëmijëve në vegjëli ndihmon në ruajtjen e tyre nga humbja dhe e kota.


Abdullahu i vogël me edukatën islame ruhej nga veset e liga, si: alkooli, zinaja etj.,


ndërkohë shprehte çudi se si muslimanët udhëtonin në vendet e Perëndimit mu për t'i


vepruar këto vese.


4. Islami është fe madhështore. Edhe përkundër kurtheve të vazhdueshme nga armiqtë


e fesë, islami do të mbetet triumfues, krenar dhe i palëkundur. Temim ed Dariju


transmeton se ka dëgjuar profetin - paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të - të ketë


thënë:


“Islami do të arrijë deri aty ku arrin dita dhe nata, rrjedhimisht nuk do mbetet shtëpi pa


hyrë në të feja islame, me krenarinë e atyre që e pranojnë dhe nënçmimin e atyre që e


mohojnë, krenari me të cilën Allahu e ngrit Islamin dhe nënçmim me të cilin Allahu e


përçmon mosbesimin.”


Temim ed Dariju thoshte: "Këtë hadith e pata kuptuar duke në familjen time; ata që u


bënë muslimanë ishin krenarë, të nderuar dhe shumë të begatuar, kurse ata që nuk e


pranuan Islamin i kaploi përçmimi, poshtërsia dhe xhizja.


Shkroi: Dr. Muhamed es Suhejm


Përktheu: Fitim Hasani


Burimi: https://www.alukah.net/web/sohaym/10304/19189/