Duá - një fjalë arabe e përkthyer këtu në alfabetin latin. Tre letra që përbëjnë një fjalë dhe një temë që është e madhe dhe mbresëlënëse. Kjo fjalë, duá, mund të përkthehet afërsisht si lutje ose thirrje. Sidoqoftë, asnjë fjalë nuk mund ta përcaktojë si duhet. Lutja, që do të thotë komunikim me një hyjni, është më afër se "thirrje", pasi kjo fjalë dihet se ndonjëherë nënkupton thirrjen e shpirtrave ose demonëve.

Në terminologjinë islame, duá është akti i përgjërimit. Po e thërret Zotin, është një bisedë me Zotin, Krijuesin tonë, Zotin tonë, të Gjithëditurin, të Plotfuqishmin. Në fakt, fjala rrjedh nga rrënja arabe që do të thotë të thirret ose thirret. Duá është lartësues, fuqizues, çlirues dhe transformues dhe është një nga aktet më të fuqishme dhe efektive të adhurimit në të cilat një qenie njerëzore mund të marrë pjesë. Duja është quajtur "arma e besimtarit". Ajo pohon besimin e personit në Një Zot, dhe për këtë arsye hedh poshtë të gjitha format e idhujtarisë dhe politeizmit. Duali është në thelb nënshtrim ndaj Zotit dhe një shfaqje e nevojës së personit për Zotin.

Profeti Muhamed, Zoti e bekoftë, tha: "Një shërbëtor rritet më afër Zotit të tij kur është në sexhde. Kështu që rritni lutjet gjatë sexhdeve ”[1]. "Secilit prej jush do t'ju jepet një lutje nëse nuk bëheni të padurueshëm dhe nuk thoni: 'Unë e luta Zotin tim, por lutja ime nuk u dëgjua'" [2].

Duke ditur se çfarë është saktësisht duá, do të ishte e lehtë për dikë me origjinë të krishterë të mendojë se i referohet lutjes. Dueti me siguri mban ngjashmëri me lutjen e të krishterëve, megjithatë, nuk duhet të ngatërrohet me atë që muslimanët e quajnë lutje. Në arabisht "lutja" është namazi, një nga shtyllat e Islamit, dhe duke kryer pesë lutjet e përditshme një musliman përfshihet në një formë fizike duá, duke i kërkuar Zotit që t'i japë Parajsë përmes veprimeve të tij. Në të gjitha pjesët e lutjes, njeriu gjithashtu lutet drejtpërdrejt me Perëndinë.

Për muslimanët, lutja është një tërësi lëvizjesh rituale dhe fjalësh që kryhen në periudha specifike, pesë herë në ditë. Zoti thotë në Kuran: "Lutja është paraparë që besimtarët të kryhen në periudha specifike" (Kurani 4: 103). Myslimanët luten herët në mëngjes para lindjes së diellit, në mesditë, pasdite, në perëndim të diellit dhe gjatë natës. Lutja është një veprim adhurimi në të cilin një musliman riafirmon besimin e tij në Një Zot dhe tregon mirënjohjen e tij. Shtë një lidhje e drejtpërdrejtë ndërmjet Zotit dhe besimtarit, dhe është një detyrim.

Duá, nga ana tjetër, është një mënyrë që muslimanët ta ndiejnë atë lidhje me Zotin në çdo kohë dhe vend. Myslimanët shpesh e thërrasin Zotin gjatë gjithë ditës dhe natës. Ata ngrenë duart e tyre në përgjërim dhe kërkojnë ndihmën, mëshirën dhe faljen e Tij. Kjo duá përfshin lavdërim, mirënjohje, shpresë dhe duke i kërkuar Zotit t'i ndihmojë ata që kanë nevojë dhe t'u japin kërkesat e tyre.

Duali mund të bëhet nga individi, familja e tij, miqtë, të huajt, ata në rrethana ekstreme, nga besimtarët dhe madje nga tërë njerëzimi. Kur të bëhet dyshe, është e pranueshme të kërkosh të mirën në këtë jetë të kësaj bote dhe botën tjetër. Një person që bën duá nuk duhet të mbajë prapa, por kërkoji Zotit që t'i japë kërkesat e tij të vogla dhe të mëdha.

Profeti Muhamed, paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të, i inkurajoi besimtarët të bëjnë duá. Ai tha: «Dueti i një muslimani për vëllain e tij në mungesë të tij pranohet shpejt. Një engjëll emërohet nga ana e tij. Kurdoherë që ai bën një duel bamirës për vëllain e tij, engjëlli i caktuar thotë: 'Amen, dhe ju gjithashtu mund të bekoheni me të njëjtën gjë' "[3].

Edhe pse të bësh duá nuk është detyrim, ka shumë përfitime për t’i bërë duá Perëndisë shpesh dhe me nënshtrim të plotë. Ndjenja e afërsisë së Zotit që vjen me një duçinë të sinqertë rrit besimin, u jep shpresë dhe lehtësim të pikëlluarve dhe shpëton lutësin nga dëshpërimi dhe izolimi. Gjatë gjithë Kuranit, Zoti e nxit besimtarin që ta thërrasë Atë, Ai na kërkon të vendosim ëndrrat, shpresat, frikën dhe paqartësitë para Tij dhe të jemi të sigurt se Ai dëgjon çdo fjalë tonë.

"Ne ju adhurojmë vetëm Ju dhe vetëm Ju ju kërkojmë ndihmë." (Kurani 1: 5)

"Zoti juaj thotë: 'Më thërrisni mua, unë do t'ju përgjigjem [kërkesave tuaja]. Por ata që, nga krenaria, nuk pranojnë të më adhurojnë, do të hyjnë në Xhehennem të poshtëruar. "(Kur’an 40:60)

"Thuaj:" O shërbëtorët e mi që janë të ngulitur në mëkat [duke dëmtuar veten e tyre]! Mos u dëshpëro nga mëshira e Zotit. Zoti ka fuqinë të falë të gjitha mëkatet. Ai është Falës, i Mëshirshëm. '(Kur'ani 39:53)

"Thuaju atyre:" Pavarësisht nëse ata e kërkojnë Atë duke thënë: Oh Zot! Oh i dhembshur! Ose çfarëdo emri të cilit i thërrasin Atij, Ai do t'i dëgjojë ata. Dije se Ai posedon emrat më sublimë [dhe atributet]. '(Kurani 17: 110)

"Dhe nëse shërbëtorët e mi ju pyesin për mua [O Muhamed, thuaju] se unë jam afër tyre. Unë i përgjigjem kërkesës së atij që më thërret. [Kështu që ata të më binden dhe të besojnë në mua, kështu do të shkojnë ”. (Kurani 2: 186)

Profeti Muhamed, paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të, e quajti duá «thelbin e adhurimit» [4]. Ai gjithashtu sugjeroi që besimtari të ishte i përulur, por i vendosur kur bën duçin, duke thënë: "Kur dikush nga ju lutet, ai nuk duhet të thotë:" O Zot, më fal nëse dëshiron ", por duhet të jetë i vendosur në pyetjen dhe mos qëndrimin e shkurtër duke përmendur atë që dëshiron, sepse ajo që jep Zoti nuk është asgjë e madhe për të. "[5]

Kur bëjmë një gjë të tillë, kur e kërkojmë Zotin në kohën tonë të nevojës ose për të shprehur mirënjohjen tonë, ose për ndonjë arsye tjetër, përfshirë mirëqenien e thjeshtë të të qenurit pranë Perëndisë, duhet të kujtojmë të ekzaminojmë sinqeritetin tonë dhe të verifikojmë qëllimin tonë. Pyetja duhet të drejtohet vetëm te Zoti, i Cili nuk ka shok, vajza, djem, partnerë ose ndërmjetës. Synimi ynë kur bëjmë duá duhet të jetë t'i pëlqejmë Perëndisë, t'i bindemi Atij dhe t'i besojmë plotësisht Atij.

Kur një person bën duá, Zoti mund t'i japë atij atë që kërkoi ose ai mund të heqë një dëm që është më i madh se sa ai që kërkoi, ose ai mund të shpëtojë atë që ai ka kërkuar për ahiretin. Perëndia na ka porositur ta thërrasim Atë dhe Ai ka premtuar t'u përgjigjet thirrjeve tona. Në artikullin tjetër, ne do të rishikojmë etiketën e duá dhe do të shohim pse ndonjëherë duá duket se shkon pa përgjigje.

Duali është në thelb nënshtrim ndaj Perëndisë dhe një shenjë e nevojës sonë për Zotin. Duja është quajtur arma e besimtarit, duke rritur besimin, duke i dhënë shpresë dhe lehtësim të pikëlluarit dhe duke e shpëtuar furnizuesin nga dëshpërimi dhe izolimi. Dhe mbase më e rëndësishmja, Zoti e do atë që kërkojmë dhe na inkurajon ta thërrasim atë për të gjitha nevojat, dëshirat dhe dëshirat tona.

Studiuesi i njohur islamik Ibn Al Kaim e përshkroi këtë dyshe kështu: “Duart dhe lutjet për të kërkuar strehim te Zoti janë si armë, dhe arma është e mirë vetëm nëse personi e përdor atë; nuk është thjesht çështje se sa e mprehtë është. Nëse arma është e përsosur, e përsosur, dhe arma ose personi që e përdor atë është i fortë, dhe nuk ka asgjë për ta ndaluar atë, atëherë ai mund ta mposht armikun. Por nëse ndonjë prej këtyre tre karakteristikave dështon, atëherë efekti do të jetë i paplotë në përputhje me rrethanat.

Prandaj është shqetësimi ynë që kur bëjmë duçin tonë ta bëjmë atë në mënyrën më të mirë të mundshme. Si një mënyrë për mprehjen metaforike të shpatës, duhet të përpiqemi të thërrasim Zotin në mënyrën më të mirë dhe me sjelljet më të mira. Ekziston një etiketë për të bërë duá. Ndjekja e një etikete të tillë është një tregues se një person është i sinqertë dhe përpiqet të maksimizojë shanset e tij që Zoti ta pranojë duá, i cili thotë: "Unë i përgjigjem lutjes së atij që më thërret" (Kur’an 2: 186).

A firm and constant belief in the Oneness of God (Tawhid) is an essential ingredient for duá. The sincerity and the willingness to accept that only God is capable of changing the course of events and of granting our requests are also necessary. The supplicant should invoke God with hope and urgency, but remaining humble and calm, without being exasperated or bored. Prophet Muhammad, peace and blessings of God be upon him, liked to make his duá three times and also asked for forgiveness three times [1].

Falënderimi i Zotit mënyrën se si ai meriton të lavdërohet është pikënisja për një person që bën duá. Ndërsa Profeti Muhamed ishte ulur, një njeri erdhi, u lut dhe tha: "O Zot, më fal dhe ki mëshirë për mua". Profeti Muhamed e dëgjoi atë dhe tha: "Ju keni qenë tepër të nxituar, o adhurues! Kur të keni mbaruar lutjet dhe të jeni ulur, lëvdoni Zotin ashtu siç Ai meriton të lavdërohet dhe kërkoni bekime për mua, atëherë ngrini dyshen tuaj tek Ai ”[2]. Profeti Muhamed gjithashtu rekomandoi ngritjen e duarve tuaja kur bëni duá. Ai tha: "Zoti yt, i lavdëruar dhe i lavdëruar, është Xhentilesë dhe është Më Bujari, Ai është shumë i mirë për të lejuar shërbëtorin e tij, kur ngre duart e tij drejt Tij, ktheje ata bosh" [3].

Falënderimi i Zotit në atë mënyrë që Ai meriton të lavdërohet, në thelb do të thotë të pranosh njëshmërinë dhe unitetin e Tij. Ai është i pari, i fundit, fillimi dhe fundi. Ai vetëm ka Fuqinë dhe Forcën. Pranoni këtë dhe dërgoni bekime Profetit Muhamed, para se të luteni me Zotin.

Kur kërkuesi i zgjat duart e tij Zotit, ai duhet ta bëjë këtë me përulësi. Zoti na thotë në Kuran se përulësia është një cilësi e dëshirueshme, të cilën besimtari duhet ta kërkojë nga Zoti i tij me një përzierje shprese dhe frike. Shpresa se Zoti do ta dëgjojë duetin tuaj dhe do t'ju ruajë të sigurt nga sprovat dhe mundimet e jetës dhe do të keni frikë se veprimet tuaja nuk e pëlqejnë Zotin tuaj.

"Thirrni Zotin tuaj me përulësi në mënyrë private." (Kurani 7:55)

"Unë i falënderova ata sepse ata gjithmonë nxituan të bëjnë vepra të mira, ata më thirrën me frikë dhe shpresë dhe ata ishin të përulur para Meje." (Kurani 21:90)

"Kujtoni Zotin tuaj brenda jush me nënshtrim dhe frikë dhe thirrni atë me zë të ulët në mëngjes dhe në mbrëmje." (Kurani 7: 205)

Kohët më të mira për të bërë duá përfshijnë momentin menjëherë para Fajrit (namazit të agimit), në të tretën e fundit të natës, gjatë orës së fundit të së Premtes (d.m.th. orën e fundit para namazit të diellit), kur bie shi, dhe midis thirrja për namaz dhe ikamah (thirrja menjëherë para se të fillojë namazi). Një tjetër kohë e shkëlqyeshme për të bërë duçin është kur besimtari është në sexhde.

Besimtari duhet të përpiqet të përdorë fjalët më të qarta dhe më të përmbledhura kur bën lutje. Duaret më të mira janë ato që përdoren nga profetët; sidoqoftë, lejohet të thuhet fjalë të tjera sipas nevojave specifike të parashtruesit të kërkesës. Ka shumë koleksione të mrekullueshme të duas autentike, dhe besimtarët duhet të bëjnë kujdes të veçantë për të vërtetuar duasit që ata përdorin për t'u përgjëruar me Zotin.

Kur bëni duá është e rëndësishme të thuani ato autentike që gjenden në Kuran ose në traditat e Profetit Muhamed, ose fjalët që spontanisht vijnë në mendje kur kërkojnë mbrojtje ose falje të Zotit. Nuk lejohet të caktohet një vend, kohë ose numër specifik i përsëritjeve për të bërë duá. Të bësh këtë do të ishte një veprim i inovacionit në fenë e Islamit, dhe ky është biznes serioz.

Për shembull, kur njeriu i drejtohet Zotit në momentin e tij më të errët ose në një moment gëzimi, ai flet nga zemra e tij me sinqeritet dhe dashuri. Një person nuk duhet të ketë frikë kurrë të bisedojë me Zotin, duke e vendosur zemrën e tij, dëshirat e tij, dashurinë e tij, frikën dhe dëshirat e tij para tij. Sidoqoftë, nëse dikush fillon të kryejë rituale të çuditshme, siç është bërja du 30 herë të Mërkurave pas namazit të mbrëmjes, atëherë fillon telashet. Si rregull i përgjithshëm, dueti duhet të jetë spontan, ose të kryhet siç është transmetuar në mënyrë autentike. Kjo nuk është e ndërlikuar, Islami pa rituale apo bestytni të bëra nga njeriu, është një përkushtim i pastër ndaj Zotit dhe është i lehtë dhe ngushëllues.

Për të mbyllur artikullin e kësaj jave, ne do të përmendim situata në të cilat dyshe ka më shumë gjasa të pranohet. Këto situata përfshijnë kur dikush keqtrajtohet ose shtypet, kur ai po udhëton, kur agjëron, kur është në nevojë të dëshpëruar dhe kur një musliman bën duá për vëllain e tij që mungon.

Si besimtarë, ne e dimë se Zoti është mbi qiejt, mbi krijimin e Tij, dhe megjithatë Ai nuk është i kufizuar nga asnjë dimension fizik. Zoti është i afërt, shumë i afërt me ata që besojnë në Të dhe ai u përgjigjet të gjitha thirrjeve të tyre. Zoti i di të gjitha sekretet, ëndrrat dhe dëshirat tona, asgjë nuk fshihet prej Tij. Zoti është me krijimin e Tij me dijen dhe fuqinë e Tij. Atëherë, pse disa kënaqësi shkojnë pa përgjigje?

Kjo është, në të vërtetë, një pyetje shumë e rëndësishme, dhe madje edhe myslimanët e parë ishin të shqetësuar për përgjigjen e saj. Ebu Hurejra, një nga shokët më të afërt të Profetit, tha që e dëgjoi Profetin, paqja dhe bekimi i Zotit qoftë mbi të, të thotë: "Në pyetjet e një personi do të përgjigjet për aq kohë sa ai nuk kërkon diçka mëkatare ose për prishjen e lidhjet familjare ”[1]. Nga kjo mësojmë se nëse duái është i papërshtatshëm ose nëse dikush po kërkon diçka mëkatare, Zoti nuk do t'i përgjigjet.

Nëse personi bën duá duke komunikuar me Zotin në një mënyrë arrogante, mbase duke u ankuar ose ngritur zërin e tij në zemërim ose mashtrim, Zoti nuk do t'i përgjigjet. Një arsye tjetër pse Zoti nuk i përgjigjet një dyshimi është kur kërkuesi i lutet Perëndisë për ndihmë ose rehati, kur rrethohet nga pasuri të paligjshme, ushqim ose veshje. Askush nuk mund të përfshihet vazhdimisht në sjellje dhe veprimtari mëkatare, pa as një sekondë pendim, dhe në të njëjtën kohë të presë që Perëndia t'i përgjigjet duetit të tij dhe kërkesave të tij.

Profeti Muhamed u tha shokëve të tij se "Zoti është larg nga çdo papërsosmëri dhe pranon vetëm atë që është e ligjshme. Zoti i urdhëroi të devotshmit të ndiqnin të njëjtat urdhërime që ua dha të dërguarve.

“O lajmëtarë! Hani gjëra të mira dhe bëni vepra të mira, unë e di mirë se çfarë bëni. (Kurani 23:51)

"Oh, besimtarë! Hani nga të mirat që ju kam siguruar për ju". (Kur’an 2: 172)

Tjetra, Profeti Muhamed përmendi (shembullin e) një njeriu që kishte bërë një udhëtim të gjatë, u zhgënjye dhe u mbulua me pluhur dhe ngriti duart drejt qiellit: "O Zot, o Zot!" Por ushqimi i tij ishte i paligjshëm dhe pirja e tij ishte e paligjshme, kështu si mund të pranohet dueti i tij? [2]

Njeriu i përshkruar këtu kishte disa nga karakteristikat që bëjnë që dueti të ketë më shumë të ngjarë të pranohet. Këto u përmendën në fund të artikullit të dytë që trajton këtë temë. Mund të konkludohet se për shkak se ky njeri nuk e jetoi jetën e tij brenda kufijve të ligjit, duja e tij nuk u pranua.

Një pikë tjetër e rëndësishme për të mbajtur mend është të mos nxitoni. Një furnizues nuk duhet të heqë dorë kurrë, nuk duhet të thotë kurrë: "Unë lutem dhe lutem, dhe bëj duá pas duá, por Zoti nuk më dëgjon mua, Ai nuk më përgjigjet!" Vetëm kur një person ndihet sikur do të humbasë shpresën, domethënë kur duhet të bëjë më shumë duá, pyesni Zotin pa pushim për gjithnjë e më shumë. Nuk ka fuqi as forcë por vetëm te Zoti. Nuk ka zgjidhje apo rezultat por vetëm ajo që jep Zoti. Kur i lutemi Zotit, një person duhet të jetë i vendosur dhe i sinqertë.

"Lutja e secilit prej jush do të jepet nëse nuk bëheni të padurueshëm dhe nuk thoni: 'Unë e luta Zotin tim, por lutja ime nuk u dëgjua'" [3].

"Askush prej jush le të mos thotë:" O Zot, më fal nëse është vullneti yt, oh Zoti mëshiroftë mua nëse dëshiron ". Le të zgjidhet për çështjen, ndërsa të jemi të vetëdijshëm se askush nuk mund ta detyrojë Zotin të bëjë asgjë "[4].

Shtë gjithashtu e rëndësishme të kuptohet që një përgjigje ndaj një dyshe mund të mos jetë saktësisht ajo që pret dikush. Zoti mund të përgjigjet dhe të përmbushë dëshirën e një personi menjëherë. Ndonjëherë duá merr përgjigje shumë shpejt. Sidoqoftë, ndonjëherë Zoti përgjigjet ndryshe. Ai mund të heq diçka të keqe nga parashtruesi i kërkesës, ose ta shpërblejë me diçka të mirë edhe nëse nuk është saktësisht ajo që ai kërkoi. Shtë e rëndësishme të mbani mend se Zoti e di atë që mbanë e ardhmja dhe ne jo.

"... isshtë e mundur që ju të mos pëlqeni diçka dhe është mirë për ju, dhe është e mundur që të doni diçka dhe është e keqe për ju. Zoti e di [gjithçka], por ju jo ”. (Kurani 2: 216)

Ndonjëherë Zoti do ta mbajë përgjigjen e Tij në një duá deri në Ditën e Kijametit, kur personit do t'i duhet më shumë se kurrë.

Duçi ka fuqi të pakufizuar, mund të ndryshojë shumë gjëra dhe është një akt i rëndësishëm adhurimi, aq sa nuk duhet të humbasim kurrë besimin në të. Të bësh duá tregon nevojën tonë të madhe për Perëndinë dhe e pranon që Ai është i aftë për gjithçka. Ai e jep dhe Ai e heq, por kur i besojmë plotësisht Zotit, ne e dimë se dekreti i Tij është i drejtë dhe i mençur.

Bëni duá dhe bëni durim, që Zoti do t'ju përgjigjet në mënyrën më të mirë të mundshme, në kohën më të mirë të mundshme. Asnjëherë mos e humbni shpresën, kurrë mos ndaloni së kërkuari dhe mos kërkoni gjithnjë e më shumë. Kërkoni të mirën në këtë botë dhe në botën tjetër. Duali është arma e besimtarit.

“Unë iu përgjigja kërkesës së tij dhe e lirova nga ankthi i tij. Kështu që unë i shpëtoj besimtarët (të cilët besojnë në Unitetin dhe Njëshmërinë e Zotit, qëndroni larg nga e keqja dhe veproni me drejtësi). (Kurani 21:88)

Ai u përgjigjet [lutjeve] atyre që besojnë (në Unitetin dhe Njëshmërinë e Zotit) dhe veprojnë me të drejtë, dhe ai rrit mirësinë e tij. Përkundrazi, ata që nuk pranojnë të besojnë do të përballen me ndëshkim të ashpër. "(Kurani 42:26)