αυτών των λόγων).  Ότι απέδωσαν γιο στον Αρ-Ραχμάν.  Και δεν ταιριάζει στην Μεγαλοπρέπεια Του Αρ-Ραχμάν το να αποκτήσει έναν γιο.  Στ’ αλήθεια όλα όσα βρίσκονται στους ουρανούς και στη γη δεν θα έλθουν στον Αρ-Ραχμάν παρά ως δούλοι (κατά την Έσχατη μέρα). 


(Κοράνιο 19:88-95)


Εφόσον η απόδοση υιού στον Αλλάχ αποτελεί μείωση της Μεγαλοπρέπειάς Του, αποτελεί επίσης προσβολή προς Αυτόν. Με το να λατρεύουν τον Αλλάχ και να Του αποδίδουν εταίρους, εξυψώνουν το δημιούργημα, εξισώνοντάς το με τον Αλλάχ. Μα με το να αποδίδουν υιό στον Αλλάχ, κάτι που αποτελεί εξομοίωση του Αλλάχ με τους ανθρώπους, μειώνουν τη Μεγαλοπρέπεια του Αλλάχ, εξισώνοντάς Τον με τα δημιουργήματα. Έτσι, το να μειώσει κανείς το Δημιουργό, εξισώνοντάς Τον με το δημιούργημα, αποτελεί μεγάλη αμαρτία και απιστία.


Αλλά η προσβολή προς τον Αλλάχ από τους Χριστιανούς με το ισχυρισμό τους ότι ο Αλλάχ απέκτησε έναν γιο, διαφέρει από όλα τα άλλα είδη προσβολής προς τον Αλλάχ, λόγω του ότι οι Χριστιανοί δε θεωρούν αυτόν τον ισχυρισμό ως προσβολή, αλλά τον θεωρούν δόγμα! Και έτσι αυτός ο ισχυρισμός δε έχει καμία ποινή κατά την εγκόσμια ζωή από κανέναν, αλλά η ποινή του βρίσκεται στη Μέλλουσα Ζωή και στο Χέρι του Αλλάχ και μόνο.


16


Επίσης, η προσβολή αντιτίθεται με την πίστη, είτε τη φανερή, είτε την εσωτερική, και επίσης αντιτίθεται στην αγάπη και το σεβασμό προς τον Αλλάχ και στην εξύψωσή Του. Επομένως, δεν είναι λογικό το να ισχυρίζεται κανείς ότι εξυψώνει και σέβεται κάποιον, και ταυτόχρονα να τον προσβάλλει. Όποιος ισχυρίζεται ότι σέβεται τους γονείς του και ταυτόχρονα τους χλευάζει είναι στην πραγματικότητα ψεύτης!


17


Τρίτο κεφάλαιο


Η ποινή αυτού που προσβάλει Τον Αλλάχ


Όλοι οι λόγιοι συμφωνούν ότι η προσβολή του Αλλάχ αποτελεί αποστασία, και ότι δεν υπάρχει δικαιολογία γι’ αυτόν που προσέβαλε τον Αλλάχ. Ο ‘Ούμαρ ιμπν αλ-Χαττάμπ είπε:


«Όποιος προσβάλλει τον Αλλάχ ή οποιονδήποτε από τους Προφήτες, σκότωσέ του.»


Ο Ιμπν ‘Αμπάς είπε:


«Οποιοσδήποτε Μουσουλμάνος προσέβαλε τον Αλλάχ ή οποιονδήποτε από τους Προφήτες, διέψευσε τον Αγγελιαφόρο του Αλλάχ (Μωχάμμαντ), και αυτό αποτελεί αποστασία, για την οποία πρέπει να του ζητηθεί να μετανοήσει. Αν μετανοήσει, έχει καλώς, αν όχι σκοτώστε τον.»


Επίσης, ο αλ-Ιμάμ Άχμαντ ρωτήθηκε γι’ αυτόν που προσβάλλει τον Αλλάχ και είπε:


«Είναι αποστάτης, και η ποινή του είναι η θανατική.»


Ο Ιμπν Ραχαουίγια είπε:


«Οι Μουσουλμάνοι συμφώνησαν ότι όποιος προσβάλλει τον Αλλάχ ή τον Αγγελιαφόρο Του, ή


18


απορρίπτει κάτι από αυτά που έστειλε ο Αλλάχ, ή σκοτώσει έναν προφήτη από τους Προφήτες του Αλλάχ είναι αποστάτης.»


Ο αλ-Κάντι ‘Γιάντ είπε:


«Δεν υπάρχει διαφωνία για το ότι όποιος από τους Μουσουλμάνους προσβάλλει τον Αλλάχ είναι αποστάτης και αξίζει τη θανατική ποινή.»


Επομένως, όλοι οι λόγιοι αναφέρουν ότι η προσβολή του Αλλάχ συνιστά αποστασία, και καμία δικαιολογία δε γίνεται αποδεκτή, αφού και το μικρότερο μυαλό μπορεί να ξεχωρίσει την ευγνωμοσύνη από την προσβολή. Όμως, αυτός που προσβάλλει τον Αλλάχ δεν το θεωρεί τόσο σημαντικό.


Επίσης, ο ιμπν Άμπι Ζάιντ ρωτήθηκε γι’ αυτόν που καταράσεται τον Αλλάχ. Είπε:


«Να σκοτωθεί βάσει της εμφανούς πράξης απιστίας του, και η δικαιολογία του δε γίνεται αποδεκτή, είτε αστεϊζόταν είτε το εννοούσε.»


Επομένως, όλοι οι λόγιοι και οι δικαστές έκριναν με βάση την εμφανή πράξη, και δε λάμβαναν υπ’ όψιν τι εννοούσε μέσα του ο κατηγούμενος, ακόμα κι αν ισχυριζόταν ότι αυτό που εννοούσε ήταν κάτι άλλο!


19


Αυτό γιατί, αν οι δικαστές λάμβαναν υπ’ όψη τους ισχυρισμούς των κατηγορουμένων, ότι αυτό που εμφάνισαν ήταν διαφορετικό απ’ αυτό που εννοούσαν μέσα τους, θα κατέρρεαν οι Νόμοι και οι τιμωρίες, τα δικαιώματα και η αξιοπρέπεια, και τότε δε θα υπήρχε διαφορά μεταξύ των Μουσουλμάνων και των απίστων, ούτε μεταξύ των πιστών και των υποκριτών. Η θρησκεία και η καθημερινή ζωή θα γίνονταν ένα παιχνίδι στα χέρια των αδαών και των άρρωστων καρδιών.


20


Τέταρτο κεφάλαιο


Η προσβολή είναι απιστία ακόμα κι αν δε σκοπεύει κανείς να απιστήσει


Η προσβολή του Αλλάχ είναι απιστία, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Και δε λαμβάνεται υπ’ όψιν ο ισχυρισμός των ανθρώπων ότι δεν το εννοούσαν και το ότι η προσβολή τους έγινε χωρίς κακή πρόθεση προς το δικαίωμα του Αλλάχ.


Αυτή η δικαιολογία αποτελεί ένδειξη άγνοιας γι’ αυτόν που τη χρησιμοποιεί, καθώς η πίστη αποτελείται από λόγια και πράξεις. Δηλαδή λόγια της γλώσσας και της καρδιάς, και πράξεις των άκρων και της καρδιάς. Η πίστη αποτελείται και από τις εμφανείς πράξεις και από τις προθέσεις. Και τα δυο μαζί αποδεικνύουν την πίστη. Και αν λείπει ένα από τα δυο, τότε ακυρώνεται η πίστη στο σύνολό της.


Γι’ αυτό ο άπιστος γίνεται άπιστος απλά και μόνο αν έχει την πρόθεση να απιστήσει, ακόμα κι αν δεν το ξεστόμισε με τη γλώσσα του ή δεν το έπραξε με τα άκρα του. Γίνεται, από την άλλη, άπιστος με τα λόγια ή τις πράξεις του, ακόμα κι αν δεν τα εννοούσε με την καρδιά του.


Και αν τα άκρα διέπραξαν μια απαγορευμένη πράξη, θα τιμωρηθεί γι’ αυτό. Όσον αφορά την πρόθεση, την


21


αφήνουμε στο χέρι του Αλλάχ, που γνωρίζει τις προθέσεις όλων των πλασμάτων.


Ο Αλλάχ έκρινε ότι η προσβολή προς τον Ίδιο ή τον Αγγελιαφόρο Του συνιστά απιστία, και δε δέχεται τη δικαιολογία του ότι αυτός που Τον προσέβαλε αστεϊζόταν. Ο Αλλάχ λέει:


 Και αν τους ρωτήσεις, λένε: «Απλά μιλούσαμε χωρίς σοβαρότητα και παίζαμε.» Πες: «Μα, τον Αλλάχ και τα Αγιάτ (Σημεία, αποδείξεις, Εδάφια) Του και τον Αγγελιαφόρο Του χλευάζατε;»  Μη δικαιολογείστε! Στ’ αλήθεια, απιστήσατε, αφού είχατε πιστέψει.» 


(Κοράνιο 9:65-66)


Η λογική λέει ότι οι άνθρωποι πρέπει να κρίνονται με βάση τις εμφανείς πράξεις που έκαναν. Γι’ αυτό ο Βασιλιάς δε δέχεται να τον προσβάλλει ή να τον καταράζεται κανείς, ακόμα και να δικαιολογηθεί, λέγοντας ότι δεν το εννοούσε. Επίσης, δεν είναι αποδεκτό το να κατηγορήσει κανείς μια γυναίκα για μοιχεία, άδικα και χωρίς απόδειξη. Έτσι ο Αλλάχ αποφάσισε η τιμωρία αυτού που κατηγορεί μια γυναίκα για μοιχεία χωρίς αποδείξεις να είναι ογδόντα μαστιγώματα, χωρίς να γίνει αποδεκτή η δικαιολογία ότι αστειευόταν.


Το κύρος του Βασιλιά θα υποστεί πλήγμα αν ο Βασιλιάς επιτρέψει να γίνει αντικείμενο χλευασμού μεταξύ των ανθρώπων, γι’ αυτό τιμωρεί και πειθαρχεί τους ανθρώπους,


22


και εκείνους που το εννοούσαν, και εκείνους που αστειεύονταν.


Ο Αγγελιαφόρος του Αλλάχ είπε:


«Ο δούλος μπορεί να πει μια λέξη από την οργή του Αλλάχ πάνω του, την οποία δε λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν του, και θα πέσει λόγω αυτής στο Πυρ για 70 χρόνια.»


Ο Αλλάχ έκρινε την τιμωρία γι’ αυτόν και δε δέχτηκε τη δικαιολογία του ότι δεν τη λάμβανε σοβαρά υπ’ όψιν του, ότι δηλαδή δε σκεφτόταν αυτά που έλεγε ούτε τα μετρούσε, επειδή αν σκεφτόταν τα λόγια του έστω και στο ελάχιστο, θα κατανοούσε πόσο αισχρό είναι αυτό που λέει.


Η δικαιολογία του ανθρώπου ότι η προσβολή του και η κατάρα του προς τον Αλλάχ βγαίνει από το στόμα του χωρίς την πρόθεση να προσβάλει ή να ατιμάσει τον Αλλάχ έρχεται στο μυαλό του ανθρώπου από τον Σατανά, ώστε να τον κάνει να παραμείνει στην απιστία και την αδικία του προς τον Κύριό του. Ο Σατανάς δεν επινοεί την απιστία για τον άνθρωπο χωρίς να του επινοήσει αδύναμες λογικά δικαιολογίες, οι οποίες δε βασίζονται στη ζυγαριά της ορθής κατανόησης.


Επίσης, ο Σατανάς στολίζει την απιστία του ανθρώπου με τη σκέψη των καλών πράξεων που κάνει. Δηλαδή προσβάλει κανείς τον Αλλάχ αρνούμενος ότι είναι άπιστος, λόγω του ότι προσεύχεται, κάνει καλές πράξεις κλπ. Αυτή


23


ήταν η δικαιολογία των Αράβων ειδωλολατρών της Μέκκας πριν το Ισλάμ, οι οποίοι λάτρευαν τα είδωλα τοποθετώντας τα γύρω από τον Ιερό Οίκο, και σκέφτονταν μέσα τους τις καλές πράξεις που έκαναν, όπως το ότι έδιναν νερό στους προσκυνητές και έβαζαν κάλυμμα γύρω από τον Ιερό Οίκο. Μα όλα αυτά δεν τους ωφέλησαν στα μάτια του Αλλάχ, αφού η ειδωλολατρία τους αντιτίθετο με την εξύψωση του Αλλάχ στις καρδιές τους. Εξύψωναν τον Ιερό Οίκο, ενώ αρνούνταν τον κύριο του Ιερού Οίκου.


Ο Ιερός Οίκος εξυψώθηκε λόγω του Κυρίου του, μα ο Κύριος του Ιερού Οίκου δεν εξυψώθηκε λόγω του Ιερού Οίκου. Ο Αλλάχ είπε:


 Θεωρείτε την παροχή ποσίμου νερού στους προσκυνητές και τη συντήρηση του αλ-Μάστζιντ αλ-Χαράμ (του Ιερού Οίκου στη Μέκκα) ίσο με την αξία εκείνων που πιστεύουν στον Αλλάχ και στην Έσχατη Ημέρα, και αγωνίζονται στο Δρόμο του Αλλάχ; Δεν είναι ίσοι ενώπιων του Αλλάχ. Και ο Αλλάχ δεν καθοδηγεί τους αδίκους. 


(Κοράνιο 9:19)


Επίσης, ο ισχυρισμός του ανθρώπου ότι πιστεύει στον Αλλάχ, πολλές φορές αποτελεί πρόφαση για να αποκρύψει την απιστία του. Ο Αλλάχ λέει:


24


 Και από τους ανθρώπους υπάρχουν κάποιοι (υποκριτές) που λένε: «Πιστεύουμε στον Αλλάχ και στην Έσχατη Ημέρα», ενώ στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν. 


(Κοράνιο 2:8)


Δεν ευσταθεί ο ισχυρισμός της εξύψωσης του Αλλάχ και το να προφέρει κανείς τη Σαχάντα, ταυτόχρονα με το να Τον προσβάλει και να Τον χλευάσει.


25


Πέμπτο κεφάλαιο


Η ποινή αυτού που προσβάλλει τον Αλλάχ


Οι λόγιοι συμφωνούν ότι η ποινή αυτού που προσβάλλει τον Αλλάχ είναι η θανατική και δε θα εφαρμοστούν γι’ αυτόν τα δέοντα τελετουργικά που γίνονται με το θάνατο κάθε Μουσουλμάνου, όπως η προσευχή της κηδείας, το λουτρό (Γούσλ), ή το σαβάνωμα. Ούτε θα ταφεί σε Μουσουλμανικό τάφο, επειδή παύει να θεωρείται Μουσουλμάνος.


Μα οι λόγιοι διαφωνούν ως προς το αν η μεταμέλειά του γι’ αυτήν την αισχρή πράξη, που αποτελεί παραβίαση του δικαιώματος του Αλλάχ, μπορεί να εφαρμοστεί ενώπιων του δικαστή κατά την εγκόσμια ζωή, ώστε να μη θανατωθεί, ή να θανατωθεί και η μεταμέλειά του να αφεθεί στο χέρι του Αλλάχ στη Μέλλουσα Ζωή!


Τελικά κατέληξαν σε δύο επικρατέστερες απόψεις: Η πρώτη άποψη είναι ότι ο δικαστής πρέπει να του επιβάλει τη θανατική ποινή, χωρίς να λάβει υπ’ όψιν τη μεταμέλειά του. Η μεταμέλειά του αφήνεται στο χέρι του Αλλάχ στη Μέλλουσα Ζωή.


Ο λόγος γι’ αυτήν την άποψη: Η μεταμέλεια δεν ακυρώνει την αμαρτία που διέπραξε, και η αποδοχή της δεν έχει αποτρεπτικό χαρακτήρα για τους υπόλοιπους ανθρώπους, αφού η αποδοχή αυτής της μεταμέλειας θα


26


οδηγήσει τους ανθρώπους να θεωρήσουν αυτήν τη μεγάλη αμαρτία κάτι το όχι ιδιαίτερα σημαντικό, και όταν κάποιος παρουσιαστεί ενώπιων του δικαστή, θα ισχυριστεί μεταμέλεια και θα φύγει ελεύθερος. Και αυτό ενθαρρύνει την απιστία. Και στ’ αλήθεια, οι ποινές έχουν θεσμοθετηθεί ως μέσα πειθάρχησης για τον κατηγορούμενο και εξαγνισμού του από την αμαρτία του, και ως αποτροπή των άλλων από το να διαπράξουν την ίδια αμαρτία. Η δεύτερη άποψη είναι ότι η μεταμέλεια πρέπει να γίνει ενώπιων του δικαστή κατά την εγκόσμια ζωή και δεν πρέπει ο κατηγορούμενος να θανατωθεί αν φανεί ειλικρινής στο ότι δε θα ξαναδιαπράξει αυτήν την αμαρτία. Αυτή η άποψη υιοθετείται από την πλειοψηφία των λογίων.


Ο λόγος γι’ αυτήν την άποψη: Η προσβολή είναι απιστία και η μεταμέλεια είναι αποδεκτή από κάθε μορφή απιστίας, όπως από τους πολυθεϊστές και από τους άθεους, των οποίων η προηγούμενη απιστία διαγράφεται όταν εισέλθουν στο Ισλάμ, και ο Αλλάχ δέχεται τη μεταμέλεια του μετανοούντα και τον συγχωρεί. Η προσβολή προς Τον Αλλάχ αποτελεί παραβίαση του δικαιώματος του Αλλάχ. Και ο Αλλάχ δέχεται τη μεταμέλεια του κάθε άπιστου που μετανοεί ειλικρινά.