Ideja që diçka nuk është krijuar nga asgjë, se nuk del nga asgjë, është shumë e ndryshme nga ideja që krijon vetë. Prandaj është e çuditshme të gjesh disa shkencëtarë që flasin rreth tyre sikur të jenë e njëjta gjë. Nuk janë vetëm Davies ata që hutuan këto dy nocione siç mund të shohim në citat vetëm të cituar, por edhe të tjerë. Taylor na thotë se elektronet nuk mund të krijojnë asgjë nga asgjëja në mënyrën si Baron Munchausen e shpëtoi veten nga fundosja në një bagazh duke e tërhequr veten lart nga pengesat e tij.

Shtë sikur këto grimca të posaçme janë në gjendje të tërhiqen vetë me anat e tyre (që në rastin e tyre janë forcat midis tyre) për të krijuar veten nga asgjëja pasi Baron Munchausen shpëton veten e tij pa mjete të dukshme të mbështetjes ... Ky bootstrapping ka u propozua si një skenar i respektueshëm shkencërisht për krijimin e një Universi shumë të specializuar nga asgjëja. (Taylor, 46)

Scienceshtë shkencë apo trillim shkencor për të cilin na thuhet këtu? Taylor e di dhe thotë se Munchausen është vetëm një histori; ajo që ai pretendoi se kishte bërë është në të vërtetë diçka që është fizikisht e pamundur të bëhet. Përkundër kësaj, Taylor dëshiron të shpjegojë me idenë e tij diçka që nuk është vetëm e vërtetë, por është me një rëndësi të madhe, dhe kështu përfundon duke thënë diçka që është më absurde sesa historia fiktive e Munchausen për të shpëtuar veten duke tërhequr kthetrat e tij. Të paktën Munchausen po fliste për gjëra që tashmë ishin në ekzistencë. Por grimcat speciale të Taylor veprojnë edhe para se ato të krijohen! Ata "tërhiqen nga pengesat e tyre ... për të krijuar veten nga asgjëja."!

Zotat e rremë

Alternativa e tretë për t'i atribuar krijimit të gjërave Zotit të vërtetë, është t'i atribuosh ato perëndive të rreme. Kështu, shumë ateistë përpiqen t'ia atribuojnë krijimin e gjërave të përkohshme sendeve të tjera që janë vetë përkohësisht (siç thamë edhe më parë). Davies thotë:

Ideja e një sistemi fizik që përmban një shpjegim të vetvetes mund të duket paradoksale për laikun por është një ide që ka një përparësi në fizikë. Ndërsa dikush mund të pranojë, (duke injoruar efektet kuantike) se çdo ngjarje është kontigjente, dhe varet nga shpjegimi i saj për ndonjë ngjarje tjetër, nuk duhet të ndiqet që kjo seri ose të vazhdojë pafund, ose të përfundojë në Zot. Mund të mbyllet në një lak. Për shembull, katër ngjarje, ose objekte, ose sisteme, E1, E2, E3, E4, mund të kenë varësinë e mëposhtme nga njëra-tjetra: (Davies, 47)

Por ky është një shembull i qartë i një rrethi shumë të egër. Merrni ndonjë prej këtyre ngjarjeve ose objekteve ose sistemeve të supozuara. Lëreni të jetë E1 dhe pyesni si erdhi. Përgjigja është: është shkaktuar nga E4, e cila i parapriu; por cili është shkaku i E4? Eshtë E3; dhe shkaku i E3 është E2, dhe i E2 është E1. Pra, shkaku i E4 është E1 sepse është shkaku i shkaqeve të tij. Prandaj E4 është shkaku i E1 dhe E1 është shkaku i E4 që do të thotë se secila prej tyre paraprinë dhe i paraprihet tjetrit. A ka kuptim kjo? Nëse këto ngjarje, etj. Janë ekzistencat aktuale, atëherë krijimi i tyre nuk mund të ishte shkaktuar prej tyre ashtu si supozon të jetë Davies. Shkaku i tyre përfundimtar duhet të qëndrojë jashtë këtij rrethi të mbrapshtë.

Dhe filozofi Passmore na këshillon:

Krahasoni sa vijon:

(1) çdo ngjarje ka një shkak;

(2) të dish se ka ndodhur një ngjarje, duhet ta di se si ndodhi.

E para thjesht na thotë se nëse jemi të interesuar për shkakun e një ngjarje, gjithmonë do të ketë një shkak të tillë për ta zbuluar. Por na lë të lirë të fillojmë dhe ndalemi në çdo pikë që zgjedhim në kërkimin e shkaqeve; ne mund, nëse duam, të vazhdojmë të kërkojmë shkakun e shkakut dhe kështu me radhë ad infinitum, por nuk kemi nevojë ta bëjmë këtë; nëse kemi gjetur një shkak, ne kemi gjetur një shkak, cilido qoftë shkaku i tij. Pohimi i dytë, megjithatë, nuk do të na lejonte kurrë të pohonim se e dimë se një ngjarje ka ndodhur ... sepse nëse nuk mund ta dimë që një ngjarje ka ndodhur, përveç nëse e dimë ngjarjen që është shkaku i saj, atëherë në të njëjtën mënyrë nuk mund ta dimë se shkak-ngjarja ka ndodhur nëse nuk e dimë shkakun e saj, e kështu me radhë ad infinitum. Me pak fjalë, nëse teoria do të përmbushë premtimin e saj, seritë duhet të ndalen diku,dhe megjithatë teoria është e tillë që seriali nuk mund të ndalet askund - përveç nëse, d.m.th., një pretendim privilegji është i qëndrueshëm për një lloj të caktuar të ngjarjes, psh krijimi i Universit. (Kullotë, 29)

Nëse mendoni për këtë, nuk ka ndonjë ndryshim të vërtetë midis këtyre dy serive siç e sqaroi qartë Ibn Tejmije shumë kohë më parë (Ibn Tejmije, 436-83). Dikush mund ta vendos serinë e parë si kjo: që të ndodhë një ngjarje, shkaku i saj duhet të ndodhë. Tani nëse shkaku është shkaktuar vetë, atëherë ngjarja nuk do të ndodhë nëse nuk ndodh ngjarja shkaku i saj, e kështu me radhë, ad infinitum. Prandaj nuk do të kemi një seri ngjarjesh që kanë ndodhur, por një seri pa ngjarje. Dhe për shkak se ne e dimë se ka ngjarje, ne përfundojmë se shkaku i tyre i fundit përfundimtar nuk mund të ketë qenë ndonjë gjë e përkohshme ose seri e gjërave të përkohshme qoftë të fundme apo të pafundme. Shkaku i fundit duhet të jetë i një natyre që është i ndryshëm nga ai i gjërave të përkohshme; duhet të jetë e përjetshme. Pse them 'perfundimtar'? Sepse, siç thashë më herët, ngjarjet mund të shihen si shkaqe reale të ngjarjeve të tjera,për aq kohë sa ne i pranojmë se ato janë shkaqe jo të plota dhe të varura që janë, dhe si të tilla nuk janë shkaqet që shpjegojnë ardhjen e diçkaje në çdo kuptim absolut, që do të thotë se ata nuk mund të marrin vendin e Zotit.

Cila është rëndësia e kësaj bisede për zinxhirët në fund të fundit? Mund të ketë pasur ndonjë justifikim për të para ardhjes së Big Bang, por duhej të ishte e qartë për Davies në veçanti se nuk ka vend për të në të gjithë në pikëpamjen botërore të një personi që beson se universi kishte një fillimi absolut

Fakti që çdo gjë rreth nesh është e përkohshme dhe që nuk mund të ishte krijuar, përveçse nga një Krijues i përjetshëm, është njohur për qeniet njerëzore që nga agimi i krijimit të tyre, dhe është akoma besimi i shumicës dërrmuese të njerëzve në të gjithë botës [1]. Prandaj, do të ishte një gabim të marrim nga ky punim përshtypjen se ai varet ekzistencën e Zotit mbi të vërtetën e teorisë së Big Bang. Kjo sigurisht nuk është besimi im; as nuk ishte qëllimi i këtij punimi. Shtytja kryesore e punimit ka qenë më tepër se nëse një ateist beson në teorinë e zhurmës, atëherë ai nuk mund të shmang pranimin se Universi është krijuar nga Zoti. Kjo, në të vërtetë, është ajo që pranuan sinqerisht disa shkencëtarë, dhe atë që të tjerët me ngurrim synuan.

Nuk ka asnjë bazë për të supozuar se materia dhe energjia ekzistonin më parë dhe papritmas u galvanizuan në veprim. Për çfarë mund ta dallonte atë moment nga të gjitha momentet e tjera në përjetësi? ... isshtë më e thjeshtë të postulosh krijimin ex nihilo, vullneti hyjnor që përbën natyrën nga asgjëja. (Jastro, 122)

Sa i përket shkakut të parë të universit në kontekstin e zgjerimit, kjo i lihet lexuesit që ta fusë, por fotografia jonë është e paplotë pa Të. (Jasrow, 122)

Kjo do të thotë që gjendja fillestare e universit duhet të ishte zgjedhur me shumë kujdes, nëse modeli i zhurmshëm i zhurmshëm ishte i saktë, në fillim të kohës. Do të ishte shumë e vështirë të shpjegohet pse universi duhet të kishte filluar në këtë mënyrë, përveç si veprimi i një Zoti që synonte të krijonte qenie si ne. (Hawking, 127)

Referencat

Al Ghazali, Abu Hamid, Tahafut al Falasifa, redaktuar nga Sulayman Dunya, Dar al Ma'arif, Kajro, 1374 (1955)

Berman, David, Një Histori e ateizmit në Britani, Londër dhe New York, Routledge, 1990.

Boslough, John, Stephen Hawking's Universe: një Hyrje për Shkencëtarin më të shquar të Kohës sonë, Avon Books, New York, 1985.

Bunge, Mario, Kauzaliteti: Vendi i Parimit Kauzal në Shkencën Moderne, botimi botëror Co New York, 1963

Carter, Stephen L. Kultura e mosbesimit: Si ligji dhe politika amerikane trivializojnë devotshmërinë fetare. Librat Themelorë, Harper Collins, 1993.

Fjalori Konkluziv i Shkencave, Oxford University Press, Oxford, 1984

Davies, Paul, (1) Projekti Kozmik: Zbulime të reja në aftësinë krijuese të natyrës për të porositur Universin, Simon & Schuster Inc, London, 1989. (2) God & The New Physics, The Touchstone Book, New York, 1983.

Fritzsch, Harald, Krijimi i çështjes: Universi nga fillimi deri në fund, Basic Books Inc Publishers, New York, 1984.

Ibn Rushd, al Kadi Abu al Walid Muhamed Ibn Rush, Tahafut at-Tahafut, redaktuar nga Sulayman Dunya, Dar al Ma'arif, Kajro, 1388 (1968.)

Ibn Taymiya, Abu al Abbas Taqiyuddin Ahmad Ibn Abd al Halim, Minhaj al Sunna al Nabawiya, edituar nga Dr.

Jastrow, Robert, God And The Astronomers, Warner Books, New York, 1978.

Hawking, Stephen, Një histori e shkurtër e kohës,

Hoyle, Fred, The Nature of the Universe, Mentor Books, New York, 1955.

 Kirkpatrick, Larry D. dhe Wheeler, Gerald F. Physics, A World View, New York, Publikimi i Kolegjit Saunders, 1992.

Newton, Sir Isaac, Optika, Dover Publications Inc. New York, 1952.

Kullota, J. A, Arsyetimi Filozofik, New York, 1961.

Taylor, John, When Clock Struck Zero: Limits Ultimate Science of Science, Picador, London, 1993