 18 


Ορισμένες Ανατολικές Ορθόδοξες και Δυτικές Προτεσταντικές Εκκλησίες πραγματοποιούν εμβάπτιση (βύθιση ενός ατόμου στο νερό). Σε μια τυπική Χριστιανική βάπτιση, το άτομο που βαπτίζεται κάνει μια δήλωση πίστης στον Ιησού. Χορηγοί, αποκαλούμενοι νονοί, μπορεί να κάνουν την δήλωση εκ μέρους των νεογέννητων. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ένας ιερέας ή κληρικός προφέρει έπειτα το όνομα του ατόμου και χύνει το νερό, λέγοντας, «Σε βαπτίζω στο Όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.» Το βάπτισμα πρέπει να ακολουθείται από μια εκούσια, δημόσια δήλωση πίστης στον Ιησού ως σωτήρα.


δ) Συγχώρεση μέσω της Εξομολόγησης ενώπιον Ιερέων:


Κατά τα πρώτα στάδια του Χριστιανισμού, ο Πάπας στη Ρώμη ισχυριζόταν πως ο Ιησούς του είχε δώσει τη δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες αν ο αμαρτωλός τις ομολογούσε ενώπιόν του, εκτός από το προπατορικό αμάρτημα, το οποίο θα συγχωρούταν μόνο με την πίστη στην σταύρωση, την ανάσταση και τη βάπτιση. Ο Πάπας ισχυρίστηκε επίσης πως ήταν ο διάδοχος του Πέτρου, ο οποίος ίδρυσε την Ρωμαϊκή Εκκλησία σύμφωνα με τις οδηγίες και την καθοδήγηση του Ιησού και τον οποίο ο Ιησούς εμπιστευόταν και εξουσιοδότησε να κρίνει όλα τα θρησκευτικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων όσων πιστευόταν πως είναι νόμιμα ή παράνομα. Στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, ο Ιησούς απευθύνθηκε στον Πέτρο, λέγοντας, «Εσύ είσαι ο Πέτρος, και επάνω σ' αυτή την πέτρα θα κτίσω την εκκλησία μου· και πύλες άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της. Και θα σου δώσω τα κλειδιά που ανοίγουν την πόρτα της βασιλείας των ουρανών· και ό,τι κρατήσεις ασυγχώρητο στη γή, θα είναι ασυγχώρητο στους ουρανούς· και ό,τι συγχωρήσεις επάνω στη γη, θα είναι συγχωρεμένο στους ουρανούς.» (Κατά Ματθαίον 16:18-19)τε ανάγκη για χρήματα ώστε να χτιστούν εκκλησίες, μοναστήρια ή σχολεία, ο Πάπας έδινε 19 


Όταν ο Πάπας διόρισε τον εαυτό του ως επικεφαλής της Ρωμαϊκής εκκλησίας, ισχυρίστηκε πως ήταν αναμάρτητος και αλάνθαστος. Κέρδισε έπειτα τη φήμη ανάμεσα σε όλους τους Χριστιανούς πως ενεργούσε εκ μέρους του Ιησού, δίνοντας ευλογίες ή κατάρες. Όχι μόνο αυτό, μα έδωσε μάλιστα στον εαυτό του πλήρη αρμοδιότητα να συγχωρεί όλες τις αμαρτίες αν κανείς τις εξομολογούταν κατά την παρουσία του. Είπε πως ενεργούσε σύμφωνα με την αναφορά στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (20:23), «Αν τις αμαρτίες κάποιων συγχωρέσετε, είναι σ' αυτούς συγχωρεμένες· αν κάποιων τις κρατάτε, είναι κρατημένες.»


Επιπλέον, οι ιερατικές σύνοδοι, ιδιαίτερα αυτή που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη το Γρηγοριανό 1215, αναγνώρισαν τις αρχές του Πάπα αναφορικά με τη συγχώρεση των αμαρτιών και την στέρηση της εισόδου στον Παράδεισο από όσους αντιτίθενται σ’ αυτόν.


Τα μέλη της συνόδου πίστευαν πως αν κάποιος είχε την δικαιοδοσία να συγχωρεί, θα είχε και την δικαιοδοσία να αρνείται συγχώρεση. Συνεπώς, πολλοί Πάπες χρησιμοποιούσαν το δικαίωμα της άρνησης συγχώρεσης από εκείνους τους βασιλείς ή ευγενείς που διαφωνούσαν πολιτικά μαζί τους, προκειμένου να επιβάλουν την εξουσία τους στους ανθρώπους.


Όταν οι άνθρωποι συνωστίζονταν μπροστά στην πόρτα του Πάπα ζητώντας συγχώρεση, οι βοηθοί του επέβαλλαν πρόστιμα σε όσους ήθελαν να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους κατά την παρουσία του Πάπα. Τα πράγματα εκφυλίστηκαν ακόμη περισσότερο όταν η συγχώρηση εξαρτιόταν από την καταβολή ενός ορισμένου χρηματικού πόσου. Όταν η ανάγκη για χρήματα αυξήθηκε κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών, ο Πάπας και οι βοηθοί του άρχισαν να πωλούν τα συγχωροχάρτια.


Και κάθε φορά που προέκυπ


εντολές να τυπωθούν και να διανεμηθούν συγχωροχάρτια. Διαβεβαίωνε τους αγοραστές πως αιώνια κατοικία τους θα είναι ο Παράδεισος.


Με αυτόν τον τρόπο, τεράστιες περιουσίες (συμπεριλαμβανομένων χρημάτων, κοσμημάτων, εκτάσεων γης και όπλων) συσσωρεύονταν στον Πάπα και τους βοηθούς του. Όταν η ιδέα της πώλησης συχωροχαρτιών έφτασε στα απομακρυσμένα μέρη του Χριστιανικού κόσμου, οι άνθρωποι θεώρησαν δύσκολο το να ταξιδέψουν στη Ρώμη ώστε να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους ενώπιον του Πάπα. Ο Πάπας άδραξε την ευκαιρία και εξουσιοδότησε τους τοπικούς καρδινάλιους και ιερείς να ενεργούν εκ μέρους του. Αυτή η παράδοση χρησιμοποιείται ακόμη στις μέρες μας.


Οι τοπικοί καρδινάλιοι και ιερείς εκμεταλλεύτηκαν την εξουσία που δόθηκε σ’ αυτούς από τον Πάπα και άρχισαν να εκβιάζουν τους απλούς ανθρώπους. Αγόραζαν για τους εαυτούς τους παλάτια, κατοικίες και εκτάσεις γης. Ως αποτέλεσμα, δύο τάξεις ανθρώπων προέκυψαν κατά το Μεσαίωνα: η ανώτατη τάξη που αποτελούταν από φεουδάρχες (ευγενείς και κληρικούς), και η κατώτατη τάξη που αποτελούταν από έμμισθα όργανα, εργάτες και δουλοπαροίκους.


ε) Συγχώρεση μέσω Ευχαριστίας και Μετουσίωσης:


Οι Πάπες της Ρωμαϊκής Εκκλησίας εισήγαγαν έναν άλλο τρόπο άφεσης των αμαρτιών: μέσω της Ευχαριστίας και της Μετουσίωσης. Η ρίζα της ιστορίας βρίσκεται στις επιστολές του Παύλου και στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Λέγεται πως ο Ιησούς μοιράστηκε το τελευταίο δείπνο του πριν την σταύρωση με τους μαθητές του. Το δείπνο αποτελούταν από ψωμί και κρασί. Το ψωμί παρίστανε το σώμα του Χριστού και το κρασί το αίμα του. Στην επιστολή του προς Κορινθίους, ο Παύλος είπε, «Επειδή, εγώ


 21 


παρέλαβα από τον Κύριο εκείνο το οποίο και παρέδωσα σε σας, ότι ο Κύριος Ιησούς κατά τη νύχτα που παραδινόταν, έλαβε άρτον, και αφού έκανε ευχαριστήρια προσευχή έκοψε και είπε: Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου που κόβεται για χάρη σας· αυτό να κάνετε στη δική μου ανάμνηση. Παρόμοια και όταν τελείωσε το δείπνο πήρε το ποτήρι, και είπε: Τούτο το ποτήρι είναι η καινή διαθήκη, που επικυρώνεται με το αίμα μου· τούτο να κάνετε, όσες φορές πίνετε, στη δική μου ανάμνηση. Επειδή, όσες φορές αν τρώτε το άρτον τούτον, και πίνετε το ποτήρι τούτο, τον θάνατο του Κυρίου εξαγγέλλετε, μέχρι την έλευσή του.» (Προς Κορίνθιους Ά 11:23-26)


Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, ο Ιησούς φέρεται να είχε πει, «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: εγώ είμαι ο άρτος που κατέβηκε από τον ουρανό και χαρίζει τη ζωή. Όποιος φάει από αυτόν άρτο θα ζήσει αιώνια. Και ο άρτος τον οποίο θα δώσω εγώ είναι το σώμα μου, που θα το προσφέρω για να ζήσει ο κόσμος. Τότε οι Ιουδαίοι άρχισαν να φιλονικούν μεταξύ τους: «Πως μπορεί αυτός να νας δώσει να φάμε τη σάρκα του;» έλεγαν. Και ο Ιησούς τους είπε: «Σας βεβαιώνω: Αν δεν φάτε τη σάρκα τού Υιού τού ανθρώπου, και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε μέσα σας ζωή. Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, έχει αιώνια ζωή, και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα.» (Κατά Ιωάννην 6:51-54)


Όσο για την μετουσίωση, σύμφωνα με τους Χριστιανούς, αντιπροσωπεύεται από μερικές τελετουργίες που τελούνται στην Ανατολή από όσους αναζητούν συγχώρεση από το Θεό. Το Πάσχα πιστεύεται πως αντιστοιχεί στην ημέρα της Θείας Κοινωνίας. Συνεπώς, αν η σκηνή του τελευταίου δείπνου τελείται από έναν Χριστιανό, τρώγοντας ψωμί και πίνοντας κρασί, πιστεύεται πως έχει φάει τη σάρκα του Χριστού κι έχει πιει το αίμα του. Με τον τρόπο αυτό οι αμαρτίες του συγχωρούνται και θα εισαχθεί στη Βασιλεία του Θεού.


Πώς προέκυψε στους Χριστιανούς πως η κατανάλωση ψωμιού και κρασιού μπορεί να συμβολίζει μια τόσο παράξενη ιδέα


 22 


όπως το να τρώνε τη σάρκα του λατρεμένου Θεού τους και να πίνουν το αίμα Του; Πώς τολμούν να πίνουν κρασί ενώ απαγορεύεται αυστηρά στην Παλαιά Διαθήκη στην οποία πιστεύουν ως μέρος της πίστης τους; Επιπλέον, δεν υπάρχει καταγεγραμμένη απόδειξη πως ο Προφήτης Ιησούς (ειρήνη σ’ αυτόν) τους συμβούλεψε να κάνουν κάτι τέτοιο.


Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο μπορούμε να πούμε πως η Χριστιανική έννοια της αμαρτίας και τα μέσα συγχώρεσής της είναι παράλογα, διεστραμμένα, επιζήμια για την φυσική, ψυχική, κοινωνική και πνευματική υγεία και ευημερία του ανθρώπου.


 23 


II) Αμαρτία και Συγχώρεση στο Ισλάμ:


II) Αμαρτία και Συγχώρεση στο Ισλάμ:


1) Η Λεξικογραφική Ερμηνεία της Αμαρτίας και της Συγχώρεσης:


Η αμαρτία μπορεί να οριστεί στο Ισλάμ ως εξής:


- Εσκεμμένη παράβαση του νόμου του Θεού ή η κατάσταση ή η συνθήκη που προκύπτει από την πράξη αυτή.


- Αδίκημα οποιουδήποτε είδους· ανήθικη πράξη.


- Παράβαση οποιουδήποτε Ισλαμικού νόμου ή κανόνα.


Η Συγχώρεση μπορεί να οριστεί στο Ισλάμ ως εξής:


- Η εγκατάλειψη της επιθυμίας να τιμωρήσει κανείς ή να ανταποδώσει σε έναν εχθρό ή παραβάτη.


- Μη διατήρηση κακίας προς τους άλλους.


- Εγκατάλειψη όλων των αξιώσεων για ζημία που προκλήθηκε σε σας από άλλους.


Σύμφωνα με το Ισλάμ, το να σφάλει ή να διαπράττει κανείς αμαρτία είναι ανθρώπινο, το να συγχωρεί είναι θεϊκό.


2) Η Προέλευση των Αμαρτιών στο Ισλάμ:


Ο Ισλαμικός νόμος κάλεσε τον άνθρωπο να είναι σε επιφυλακή ενάντια στην διάπραξη αμαρτιών, και παρουσιάζει αριθμό περιορισμών, ενδείξεων, προφυλάξεων και εμποδίων που εμποδίζουν τους ανθρώπους να πέσουν σε αυτές τις αμαρτίες που απειλούν την ασφάλεια ολόκληρης της κοινωνίας.