Duá - burada Latin alfabesine yazılan Arapça bir kelime. Bir kelimeyi oluşturan üç harf ve büyük ve etkileyici bir konu. Bu kelime, duá, kabaca yalvarma veya çağrı olarak tercüme edilebilir. Ancak hiçbir kelime duayı yeterince tanımlayamaz. Bir tanrı ile iletişim anlamına gelen dua, bu kelimenin bazen ruhları veya şeytanları çağırmayı ima ettiği bilindiğinden, "yakarıştan" daha yakındır.

İslami terminolojide duá, yalvarma eylemidir. Allah'a yalvarıyor, Yaratıcımız, Rabbimiz, Her Şeye Gücü Yeten Tanrı ile bir sohbettir. Aslında, kelime, arama veya çağırma anlamının Arapça kökünden türemiştir. Duá neşelendiriyor, güçlendiriyor, özgürleştiriyor ve dönüştürüyor ve bir insanın katılabileceği en güçlü ve etkili ibadet eylemlerinden biridir. Duá, "inananın silahı" olarak adlandırıldı. Kişinin Tek Tanrı'ya olan inancını tasdik eder ve bu nedenle her türlü putperestliği ve çok tanrıcılığı reddeder. Duá, özünde Tanrı'ya teslimiyet ve kişinin Tanrı'ya olan ihtiyacının bir tezahürüdür.

Peygamber Muhammed, Allah onu korusun, şöyle dedi: “Bir kul, secdeye düştüğünde Rabbine yaklaşır. Öyleyse secdelerde duaları artırın ”[1]. "Sabırsızlanıp: 'Rabbime yalvardım ama duam duyulmadı' demezseniz, her birinize bir rica verilecektir" [2].

Duanın tam olarak ne olduğunu bilmek, Hıristiyan kökenli birinin bunun dua anlamına geldiğini düşünmesi kolay olacaktır. Dua, kesinlikle Hıristiyanların duasıyla benzerlik gösterir, ancak Müslümanların dua dediği şeyle karıştırılmamalıdır. Arapça'da "dua", İslam'ın temellerinden biri olan namazdır ve bir Müslüman, beş günlük namazını kılarak, Tanrı'dan eylemleriyle kendisine cennet vermesini isteyen fiziksel bir duâ biçimini gerçekleştirir. Duanın her bölümünde kişi doğrudan Tanrı'ya yalvarır.

Müslümanlar için dua, belirli zamanlarda, günde beş kez yapılan bir dizi ritüel hareket ve sözdür. Allah Kuran'da şöyle der: "Namaz, müminlere belirli zamanlarda kılınmak üzere yazılmıştır" (Kuran 4: 103). Müslümanlar sabah erkenden gün doğumundan önce, öğlen, öğleden sonra, günbatımında ve gece dua ederler. Dua, bir Müslümanın Tek Tanrı'ya olan inancını yeniden teyit ettiği ve minnettarlığını gösterdiği bir ibadettir. Tanrı ile inanan arasında doğrudan bir bağlantıdır ve bir zorunluluktur.

Dua ise Müslümanların her zaman ve her yerde Tanrı ile bu bağı hissetmeleri için bir yoldur. Müslümanlar gece gündüz sık sık Tanrı'yı ​​çağırırlar. Dua ederek ellerini kaldırırlar ve O'ndan yardım, merhamet ve bağışlanma isterler. Duá, övgü, minnettarlık, umut ve Tanrı'dan ihtiyacı olanlara yardım etmesini ve isteklerini yerine getirmesini içerir.

Duá, kişi, ailesi, arkadaşları, yabancılar, aşırı koşullarda olanlar, inananlar ve hatta tüm insanlık tarafından yapılabilir. Dua yapıldığında, bu dünya hayatında ve ahirette iyilik istemek kabul edilebilir. Duá yapan kişi kendini tutmamalı, Tanrı'dan hem küçük hem de en büyük isteklerini yerine getirmesini istemelidir.

Hz.Muhammed, Allah'ın selameti ve bereketi ona, inananları duá yapmaya teşvik etti. Dedi ki: “Bir Müslümanın yokluğunda kardeşi için duası hızla kabul edilir. Yanına bir melek atanır. Ne zaman kardeşi için hayır duası yapsa, belirlenmiş melek: 'Amin, siz de aynı şekilde kutsanabilirsiniz' ”[3].

Duá yapmak bir zorunluluk olmasa da, sık sık ve tam bir teslimiyetle Tanrı'ya dua etmenin birçok faydası vardır. Samimi duá ile gelen Tanrı'nın yakınlığını hissetmek imanı artırır, acı çekenlere umut ve rahatlık verir ve dilekçiyi umutsuzluk ve yalnızlıktan kurtarır. Allah, Kuran boyunca mümini kendisine yalvarmaya teşvik eder, bizden hayallerimizi, umutlarımızı, korkularımızı ve belirsizliklerimizi O'nun önüne koymamızı ve her sözümüzü duyduğundan emin olmamızı ister.

"Biz sadece Size tapıyoruz ve sadece Siz yardıma yalvarıyoruz." (Kuran 1: 5)

"Rabbin diyor ki, 'Beni çağır, [dualarına] cevap vereceğim.' Ama bana tapmayı gururla reddedenler aşağılanmış olarak Cehenneme girecekler ”(Kuran 40:60)

“De ki: 'Ey günaha saplanmış [kendilerine zarar veren] kullarım! Allah'ın rahmetinden umutsuzluğa kapılmayın. Tanrı, tüm günahları bağışlama gücüne sahiptir. O, bağışlayandır, esirgeyendir. (Kuran 39:53)

“Onlara, 'Aman Tanrım! Ah Şefkatli! Ya da O'na her ne isimle hitap ederlerse, işitecektir. En yüce isimlere [ve sıfatlara] sahip olduğunu bilin. (Kuran 17: 110)

“Ve eğer kullarım sana Benim hakkımda [Ey Muhammed, söyle onlara] onlara yakın olduğumu söyle. Beni çağıranın isteğine cevap veriyorum. [Böylece] Bana itaat etsinler ve Bana iman etsinler, işte böyle gidecekler ”. (Kuran 2: 186)

Muhammed Peygamber, barış ve Allah'ın bereketleri onun üzerine olsun, duá "ibadetin özü" olarak adlandırılır [4]. Ayrıca, müminin dua ederken alçakgönüllü ama kararlı olmasını önerdi: “İçinizden biri yalvarırsa, 'Aman Tanrım, istersen beni affet' dememeli, sormakta kararlı olmalı ve kısa kalmamalı. Tanrı'nın verdiği şey onun için büyük bir şey olmadığı için ne istediğinden bahsediyor. "[5]

Duá yaptığımızda, ihtiyaç zamanlarımızda ya da minnettarlığımızı ifade etmek için ya da Tanrı'ya yakın olmanın basit refahı da dahil olmak üzere başka herhangi bir nedenle Tanrı'yı ​​çağırdığımızda, samimiyetimizi incelemeyi ve niyetimizi doğrulamayı hatırlamalıyız. Soru sadece, arkadaşı, kızı, oğlu, ortağı veya aracı olmayan Tanrı'ya yöneltilmelidir. Duá yaparken niyetimiz Tanrı'yı ​​memnun etmek, O'na itaat etmek ve O'na tamamen güvenmek olmalıdır.

Bir kimse dua ettiğinde, Allah ona istediğini verebilir ya da istediğinden daha büyük bir zararı alabilir ya da istediğini ahirete kurtarabilir. Tanrı bize O'nu çağırmamızı emretti ve çağrılarımıza cevap vereceğimize söz verdi. Bir sonraki makalede, duá etiketini gözden geçireceğiz ve duá'nın neden bazen cevapsız kaldığını göreceğiz.

Duá özünde Tanrı'ya teslimiyet ve Tanrı'ya olan ihtiyacımızın bir işaretidir. Duá, inananın silahı olarak adlandırılır, imanı arttırır, acı çekenlere umut ve rahatlama sağlar ve tedarikçiyi umutsuzluk ve izolasyondan kurtarır. Ve belki de en önemlisi, Tanrı, tüm ihtiyaçlarımız, arzularımız ve arzularımız için O'nu çağırmamızı istememizi ve bizi teşvik etmemizi sever.

Ünlü İslam alimi İmam İbn El Kaim duayı şu şekilde tanımlamıştır: “Tanrı'ya sığınma duası ve dualar bir silah gibidir ve bir silah ancak kişi onu kullanırsa iyidir; bu sadece ne kadar keskin olduğu meselesi değildir. Silah mükemmel, kusursuzsa ve silah ya da onu kullanan kişi güçlüyse ve onu durduracak hiçbir şey yoksa, o zaman düşmanı yenebilir. Ancak bu üç özellikten herhangi biri başarısız olursa, etki buna göre tamamlanmayacaktır.

Bu nedenle, düa'mızı yaptığımızda bunu mümkün olan en iyi şekilde yapmamız endişemizdir. Kılıcımızı mecazi olarak keskinleştirmenin bir yolu olarak, Tanrı'yı ​​en iyi şekilde ve en iyi tavırla çağırmaya çalışmalıyız. Duá yapmak için bir etiket var. Böyle bir etiketin takip edilmesi, bir kişinin samimi olduğunun ve Tanrı'nın duayı kabul etme şansını en üst düzeye çıkarmaya çalıştığının bir göstergesidir. "Beni çağıranın duasına cevap veriyorum" (Kuran 2: 186).

Tanrı'nın Birliğine (Tevhid) sağlam ve sürekli bir inanç, duá için temel bir bileşendir. Sadece Tanrı'nın olayların gidişatını değiştirebileceğini ve isteklerimizi yerine getirebileceğini kabul etme samimiyeti ve istekliliği de gereklidir. Dilekte bulunan kişi, umut ve aciliyetle Tanrı'ya yalvarmalıdır, ancak bıkmadan veya sıkılmadan alçakgönüllü ve sakin kalmalıdır. Muhammed Peygamber, Allah'ın selamı ve bereketi üzerine olsun, üç kez duasını yapmayı severdi ve ayrıca üç kez af diledi [1].

Tanrı'yı ​​övülmeyi hak ettiği şekilde övmek dua yapan bir kişi için başlangıç ​​noktasıdır. Hz.Muhammed otururken bir adam geldi, dua etti ve "Ey Tanrım, beni affet ve bana merhamet et" dedi. Peygamber onu işitti ve şöyle dedi: “Çok aceleci davrandın, ey tapan! Dua etmeyi bitirip oturduğunuzda, övülmeyi hak ettiği için Tanrı'ya şükredin ve benim için bereket isteyin, sonra duanızı O'na yükseltin ”[2]. Hz.Muhammed, duá yaparken ellerinizi kaldırmanızı da tavsiye etti. Dedi ki: "Övülen ve yüceltilen Rabbiniz Yahudi olmayan ve en cömerttir, kulunun ellerini kendisine doğru kaldırdığı zaman onları boş bırakmasına izin vermeyecek kadar naziktir" [3].

Tanrı'yı ​​övülmeyi hak ettiği şekilde övmek, özünde O'nun Birliğini ve Birliğini kabul etmek anlamına gelir. O, İlk, Son, Başlangıç ​​ve Sondur. Güç ve Kuvvet tek başına ondadır. Bunu kabul edin ve Allah'a yalvarmadan önce Hz.Muhammed'e bereket gönderin.

Dua eden ellerini Tanrı'ya uzattığında, bunu alçakgönüllülükle yapmalıdır. Allah Kuran'da alçakgönüllülüğün, müminin Rabbinden ümit ve korku karışımıyla istemesi gereken arzu edilen bir nitelik olduğunu bildirir. Tanrı'nın dualarınızı işitmesi ve sizi yaşamın zorluklarından ve sıkıntılarından koruyacağı ümidi ve davranışlarınızın Rabbinizin hoşnutsuzluğundan korkması.

"Alçakgönüllülükle Rabbine özel seslen." (Kuran 7:55)

"Onlara teşekkür ettim çünkü her zaman iyi işler yapmak için acele ettiler, Beni korku ve umutla çağırdılar ve Benden önce alçakgönüllülerdi." (Kuran 21:90)

"Rabbini içinizde teslimiyet ve korku ile anın ve sabah akşam alçak sesle O'na yalvarın." (Kuran 7: 205)

Duá yapılacak en iyi zamanlar arasında Fayer'den hemen önceki an (şafak namazından), gecenin son üçte birinde, Cuma'nın son saatinde (yani, gün batımı namazından önceki son saat), yağmur yağarken ve arasında ezan ve iqama (namaz başlamadan hemen önce çağrı). Dua yapmak için bir başka mükemmel zaman, müminin secdede olduğu zamandır.

Mümin, dua ederken en açık ve en özlü kelimeleri kullanmaya gayret etmelidir. En iyi dualar, peygamberler tarafından kullanılanlardır; ancak, müracaatçının özel ihtiyaçlarına göre başka kelimeler de söylenebilir. Otantik duaların birçok harika koleksiyonu vardır ve inananların Tanrı'ya yalvarmak için kullandıkları duaları doğrulamak için özel dikkat göstermeleri gerekir.

Duayı yaparken, Kuran'da veya Hz.Muhammed'in geleneklerinde bulunan sahih olanları veya Tanrı'nın koruması veya affı ararken kendiliğinden akla gelen kelimeleri söylemek önemlidir. Duá yapmak için belirli bir yer, zaman veya tekrar sayısı ayarlanmasına izin verilmez. Bunu yapmak İslam dininde bir yeniliktir ve bu ciddi bir iştir.

Örneğin kişi en karanlık anında ya da bir sevinç anında Tanrı'ya döndüğünde, içtenlikle ve sevgiyle yüreğinden konuşur. Kişi, yüreğini, arzularını, sevgisini, korkularını ve arzularını önüne koyarak Tanrı ile konuşmaktan asla korkmamalıdır. Ancak kişi çarşamba günleri akşam namazından sonra 30 defa dua etmek gibi garip ritüelleri yapmaya başlarsa, o zaman sorun başlar. Genel bir kural olarak, dua spontane olmalı veya özgün bir şekilde anlatıldığı gibi gerçekleştirilmelidir. Bu karmaşık değildir, insan yapımı ritüelleri veya batıl inançları olmayan İslam, Tanrı'ya saf bağlılıktır ve kolay ve rahatlatıcıdır.

Bu haftanın makalesini kapatmak için duá'nın kabul edilme olasılığının daha yüksek olduğu durumları sıralayacağız. Bu durumlar arasında, kişinin kötü muamele görmesi veya ezilmesi, seyahat ederken, oruç tutması, çaresizce ihtiyaç duyması ve bir Müslümanın yokluğundaki kardeşi için dua etmesi yer alır.

İnananlar olarak, Tanrı'nın göklerin üstünde, yaratmasının üstünde olduğunu ve yine de O'nun herhangi bir fiziksel boyutla sınırlı olmadığını biliyoruz. Tanrı, O'na iman edenlere çok yakındır, çok yakındır ve onların tüm çağrılarına cevap verir. Tanrı tüm sırlarımızı, hayallerimizi ve arzularımızı bilir, O'ndan hiçbir şey gizli değildir. Allah, bilgisi ve kudretiyle yarattığı ile beraberdir. Öyleyse neden bazı itirazlar cevapsız kalıyor?

Aslında bu çok önemli bir sorudur ve ilk Müslümanlar bile onun cevabıyla ilgilenmiştir. Peygamber Efendimizin en yakın sahabelerinden Eb Hürrere, Peygamber Efendimizin, Allah'ın selamının ve rahmetinin kendisine olduğunu işittiğini belirterek, “Bir kimsenin günahlı bir şey istemediği ya da çöküşünü istemediği müddetçe soruları cevaplanacaktır. aile bağları ”[1]. Bundan, duá uygunsuzsa veya kişi günahkâr bir şey istiyorsa, Tanrı'nın buna cevap vermeyeceğini öğreniriz.

Kişi kibirli bir şekilde Tanrı ile iletişim kurarak duá yaparsa, belki şikayet ederek veya öfke veya huysuzlukla sesini yükselterek dua ederse, Tanrı ona cevap vermeyecektir. Tanrı'nın bir duaya cevap vermemesinin bir başka nedeni de, yalvaranın yasadışı bir servet, yiyecek veya giyecekle çevrili olduğunda Tanrı'dan yardım veya rahatlık için yalvarmasıdır. Kişi bir saniye bile pişmanlık duymadan sürekli olarak günahkar davranış ve faaliyetlerde bulunamaz ve aynı zamanda Tanrı'nın duasını ve isteklerini cevaplamasını bekleyemez.

Hz.Muhammed, arkadaşlarına “Allah, kusurlardan uzaktır ve yalnızca yasal olanı kabul eder. Allah, dindarlara, Elçilere verdiği emirlerin aynısını uygulamalarını emretti.

Ey Elçiler! İyi şeyler ye ve iyi işler yap, ne yaptığını iyi biliyorum. (Kuran 23:51)

"Ey iman edenler! Size rızıklandırdığım güzel şeylerden yiyin" (Kuran 2: 172)

Peygamber Muhammed daha sonra uzun bir yolculuk yapmış, darmadağınık ve tozla kaplı bir adamdan bahsetti (örneği) ve ellerini göğe kaldırdı: "Aman Tanrım, aman Tanrım!" Ama yemeği yasadışı ve içmesi yasaktı, öyleyse ikilisi nasıl kabul edilebilirdi? [2]

Burada anlatılan adam, ikilinin kabul edilmesini daha muhtemel kılan bazı özelliklere sahipti. Bunlardan, bu konuyu ele alan ikinci makalenin sonunda bahsedilmiştir. Bu adam hayatını kanun sınırları içinde yaşamadığı için duasının kabul edilmediği sonucuna varılabilir.

Unutulmaması gereken bir diğer önemli nokta da acele etmemektir. Bir dua eden asla pes etmemeli, asla dememelidir: "Dua ediyorum ve dua ediyorum ve duádan sonra duá yapıyorum, ama Tanrı beni dinlemez, O bana cevap vermiyor!" Bir kişi umudunu yitirecekmiş gibi hissettiğinde, yani daha fazla duá yapmaları gerektiği zaman, Tanrı'dan defalarca daha fazlasını isteyin. Güç ya da güç yoktur, sadece Tanrı'da. Çözüm veya sonuç yoktur, yalnızca Tanrı'nın sağladığıdır. Tanrı'ya yalvarırken, kişi hem sağlam hem de samimi olmalıdır.

"Sabırsız kalmazsanız ve 'Rabbime yalvardım ama duam duyulmadı' demezseniz, her birinizin duası kabul edilecektir." [3].

"Hiçbiriniz 'Aman Tanrım, eğer isteğiniz buysa beni affet, aman Allah dilerseniz bana merhamet et' demesine izin vermeyin. Kimsenin Tanrı'yı ​​bir şey yapmaya zorlayamayacağının farkında olarak, konu çözülsün ”[4].

Bir duaya verilen yanıtın tam olarak beklendiği gibi olmayabileceğini anlamak da önemlidir. Tanrı, bir kişinin arzusunu hemen yanıtlayabilir ve yerine getirebilir. Bazen dua çok hızlı bir tepki alır. Ancak bazen Tanrı farklı tepki verir. Dilekte bulunan kişiden kötü bir şey alabilir ya da istediği tam olarak bu olmasa bile onu iyi bir şeyle ödüllendirebilir. Tanrı'nın geleceğin ne getireceğini bildiğini ve bizim yapmadığımızı hatırlamak önemlidir.

“... Bir şeyden hoşlanmamanız ve sizin için iyi olması mümkündür ve bir şeyi sevmeniz mümkündür ve bu sizin için kötüdür. Tanrı [her şeyi] bilir ama siz bilmiyorsunuz ”. (Kuran 2: 216)

Bazen Tanrı, kişinin buna her zamankinden daha çok ihtiyaç duyacağı Kıyamet Gününe kadar cevabını duáya saklayacaktır.

Duá'nın sınırsız gücü vardır, birçok şeyi değiştirebilir ve önemli bir ibadet eylemidir, öyle ki ona olan inancımızı asla kaybetmemeliyiz. Duá yapmak Tanrı'ya olan büyük ihtiyacımızı gösterir ve O'nun her şeye muktedir olduğunu kabul eder. O verir ve alır, ancak Tanrı'ya tamamen güvendiğimizde, O'nun hükmünün adil ve hikmetli olduğunu biliriz.

Dua edin ve sabırlı olun ki, Tanrı size mümkün olan en iyi şekilde, mümkün olan en iyi zamanda cevap versin. Asla umudunuzu kaybetmeyin, asla sormayı bırakmayın ve daha fazlasını isteyin. Bu dünyada ve ahirette iyilik isteyin. Duá, müminin silahıdır.

Onun talebine cevap verdim ve onu acısından kurtardım. Böylelikle (Allah'ın Birliğine ve Birliğine inanan, kötülükten uzak duran ve doğrulukla hareket eden) inananları kurtarıyorum. (Kuran 21:88)

“(Allah'ın Birliğine ve Birliğine) inanan ve doğru davrananlara [yalvarışlara] cevap verir ve lütfunu artırır. Bunun yerine, inanmayı reddedenler ağır cezalarla karşı karşıya kalacaklar. "(Kuran 42:26)